Jefferson Farfán (Lokomotiv Moskou)
En ineens waren de ogen weer op hem gericht. Jefferson Farfán is het bewijs dat zelfs spelers die al even het netvlies hebben verlaten, in een keer de schijnwerpers weer kunnen stelen. Afgelopen donderdagnacht plaatste Peru zich als laatste van 32 landen voor het WK in Rusland. Een heroïsche prestatie, gezien het feit dat het team daarvoor het op papier veel sterkere Chili onder zich moest houden en in de play-offs met Nieuw-Zeeland moest afrekenen. Een van de twee doelpunten in de laatste ontmoeting met de Kiwi’s kwam van Farfán. De Peruviaanse vleugelspeler zette zijn eerste Europese stappen bij PSV, waar hij vier jaar indruk maakte met goals, voorzetten en heel veel snelheid. Geliefd bij de fans, voor eeuwig in de harten. Wel belandde hij uit het oog, al was het net over de grens. Farfán vertrok in 2008 naar Schalke 04. Hij zou er net zo populair worden als in Eindhoven en bovendien onderdeel uitmaken van een van de sterkste teams van Duitsland. In 2011 speelde hij zelfs in de halve finale van de Champions League. Via de woestijn (Al Jazira) kwam Farfán uiteindelijk bij Lokomotiv Moskou terecht. In de Champions League noch de Eredivisie zien we hem tegenwoordig backs voorbij rennen, maar op dagen zoals woensdagnacht flitsen de herinneringen van die tijd weer voorbij. Komende zomer is hij beter in het vizier dan menig Eredivisiespeler. Hebben we in Rusland tenminste iets om naar uit te kijken.
Kenneth Omeruo (Kasimpasa)
We zijn ze in deze relatief prille rubriek vaker tegengekomen: eeuwige huurlingen van Chelsea. De Engelse club behandelt jeugdspelers alsof ze theekopjes op de Turkse markt zijn: inkopen, hopen dat ze ergens in verkoopwaarde stijgen en keihard verkopen. In het geval van Omeruo duurt die laatste stap wel heel lang. Als speler van ADO kende Omeruo een goed seizoen en schopte hij het zelfs tot het Nigeriaanse elftal. Een verkoop was mogelijk, maar Chelsea aasde op meer. Dus werd hij weer verhuurd. Daarna nog een keer. Daarna nog een keer. En daarna nóg twéé keer. Zijn weg van verhuurperiodes brengt hem anno 2017 bij Kasimpasa. 24 jaar is de Nigeriaan inmiddels. Hoe lang blijft Chelsea hem nog verhuren?
Rasmus Elm (Kalmar FF)
Home is where it all begins. Rasmus Elm is pas 29 jaar, maar lijkt de cirkel van zijn carrière nu al afgetekend te hebben. Via Kalmar FF belandde de Zweedse middenvelder in 2009 bij AZ, waar hij als hardwerkende middenvelder tot een steunpilaar uitgroeide. Drie jaar, 113 wedstrijden en 22 doelpunten later kreeg hij met een transfer naar CSKA Moskou een beloning. Ook in Rusland werd Elm een meer dan gewaardeerde kracht, al was de basis vaak net een brug te ver. In 2014 sloeg het noodlot echter toe. Elm kreeg een maagziekte en kon niet meer trainen. Ontbinding van het contract was de enige optie. “Het is mogelijk dat hij nooit meer kan voetballen”, luidde het commentaar van CSKA’s voorzitter. Echter: in het veld geen opgever, buiten het veld geen opgever. Elm knokte zich terug van zijn maagproblemen en zou zeven maanden later voor zijn jeugdclub Kalmar FF zijn rentree maken. Het cirkeltje van Elm is misschien wat eerder af dan vooraf bedacht, maar de middenvelder zal heel blij zijn dat de vulling van de pen na zijn maagkwetsuur nog voldoende inkt had.
George Mourad (Utsikten)
We blijven in Zweden. Kent u George Mourad nog? De spits van Zweedse afkomst, geboren in Libanon met Syrische ouders. Cultureel diverser kon je ze in Tilburg, waar hij van 2008 tot 2010 voor Willem II speelde, niet vinden. Mourad is dé clubhopper van deze editie van ‘Uit het oog’. Na zijn periode in Tilburg speelde de spits in Noorwegen (Tromsö), Portugal (Portimonense), Iran (Mes Kerman), Zweden (Syrianska), China (QD Jonoon) en weer in Zweden (Örgryte). Een indrukwekkend rijtje, aangezien Mourad er maar drieënhalf jaar voor nodig had. Bij Örgryte vond Mourad eindelijk rust en hield hij het afgelopen winter vol. Hij kon het toch niet laten een nieuw avontuur aan te gaan. Tegenwoordig verdedigt hij de kleuren van de Zweedse derdeklasser Utsikten.
