Hij zuigt zijn longen vol met koele avondlucht en houdt dan de adem in. Onder zijn hoed in camouflageprint gaan zijn ogen scannend heen en weer, als verborgen camera's in een juwelierszaak. Het is muisstil in de bergen in het noorden van Uruguay. Desolaat. Een dun laagje dauw ligt als een deken over de bladeren. Dan klinkt een doffe knal. Het geluid echoot via weerszijden van de omringende bergen, totdat de stilte het weer inhaalt. Een tweede knal. Edinson Cavani laat de loop van zijn .234 kaliber jachtgeweer langzaam zakken en kijkt naar zijn prooi. Luis Cavani schijnt bij met zijn zaklamp. Samen zien vader en zoon een everzwijn door de hoeven zakken. Weer raak. Als de steraanvaller van PSG en zijn vader een paar uur later terug huiswaarts keren dragen zij twee wilde zwijnen, zes hazen en een niet nader genoemd dier bij zich. Dat niet nader genoemd dier wordt niet nader genoemd omdat het met uitsterven bedreigd wordt. Vandaar.
Het jagersinstinct van Edinson Cavani manifesteert zich niet alleen op een voetbalveld. Met een geweer in de handen is hij net zo dodelijk als met een bal aan de voet. Jagers zijn er genoeg in het voetbal, zeker onder aanvallers, maar slechts bij weinigen is die kwalificering ook in letterlijke zin van toepassing. Zoals Edinson Cavani in meer aspecten botst met het beeld van de wereldvreemde en verwende stervoetballer waarvan het hedendaagse voetbal bol staat. Hij beantwoordt geenszins aan het beeld van de profvoetballer wiens hoofd zo leeg is dat je een echo hoort wanneer hij een bal kopt.
Cavani senior met het geweer van zijn zoon
GEWOON EDI
Iedereen die je erover spreekt zegt hetzelfde: als Edinson Cavani érgens goed in is, dan is het wel in Edinson Cavani zijn. Eigengereid. Wars van conventies. Edinson Cavani laat zich leiden door Edinson Cavani. Door niemand anders. Het resulteert in een leefwijze die kilometers verwijderd is van die van zijn collega's op het veld. Degenen met wie hij zich beroepshalve dagelijks omringt zijn degenen die in figuurlijke zin het verst bij hem vandaan staan.
Oké, hij bezit een Ferrari. En oké, ook Cavani huurt weleens een privévliegtuig voor een vakantie. Maar waar zijn teamgenoten in het kielzog van Zlatan Ibrahimovic naar Las Vegas vlogen om zich te laven aan alles wat God (of beter: de trainer) verboden heeft, vloog Cavani met zijn jeugdvrienden naar Macedonië. Bergbeklimmen. De nachten bracht hij door in een hotel van nog geen zeventig euro per nacht. En hij mag dan een Ferrari bezitten; liever zit hij op een paard. En als Cavani naar zijn geliefde familie in zijn minstens zo geliefde Salto reist, neemt hij het laatste stuk de bus. Dan zit Cavani, meer miljoenen op de bank dan mensen in de bus, met een koffer naast zich door het raam te kijken. Naar de natuur die hem zo nauw aan het hart ligt.
Als Romain Molina één eigenschap van Cavani moet noemen die hem verraste, dan is het zijn verbondenheid met de natuur. Molina schreef een boek over de eigenzinnige spits: Edinson Cavani, Matador. Bij het schrijven van dat boek kreeg hij toegang tot het privéleven van de Uruguayaan, en viel van de ene verbazing in de andere. “Het allermooiste: hij hoefde het boek helemaal niet te lezen vóór publicatie. Hij vertrouwt me. Dat zegt alles over de bijzondere persoon die hij is.”
Een bijzondere persoon, met een bijzondere verbondenheid met de natuur dus. Molina: “Stel je voor: je bent materiaalman tussen de wereldsterren bij PSG. Shirtjes klaarleggen, beetje strijken. Het laatste dat je dan verwacht is dat een van die grootste sterren twee uur lang tegen je begint te ouwehoeren over vissen. Dat is Edinson. Hij geeft niks om status en is ongelooflijk geïnteresseerd in de natuur. Heel gepassioneerd ook. Zijn band met de natuur is zo diep; dat kun je je helemaal niet voorstellen. Hij kan urenlang vertellen over vissen, de scheepvaart, of sneeuw in de Himalaya. Zo'n materiaalman vertelde mij dat hij geen klote gaf om de zee, maar na een paar uur luisteren naar Cavani kon hij niet wachten om op een boot te stappen en een hengel uit te werpen.”
Sterker: dat gebeurde ook. In Rambouillet, op een uur rijden van Parijs, wreef de kassabediende het ongeloof uit zijn ogen toen hij zag wie voor hem stond om een kaartje te kopen voor de plaatselijke visvijver. In vol ornaat. Dat wil zeggen: een waterwerende vissershoed, camouflagejack en zo'n broek waar laarzen aan vastzitten. Edinson Cavani droeg meer rubber om zijn lijf dan op een gemiddeld Jupiler League-veld te vinden is.
Pas toen hij de steraanvaller met diens visuitrusting en moeder zag lopen durfde de materiaalman afscheid te nemen van het idee dat hij slachtoffer was van een grote grap. Cavani loog niet toen hij voorstelde om samen te gaan vissen. Dit was écht. Molina: “Je moet weten: dat meer bij Rambouillet is echt geen mooi meer. Een kleine, lelijke bak water. Ze hebben daar samen een paar uur doorgebracht. Gepraat over van alles.” En niet zonder resultaat. “Cavani ving twee meervallen. Het weekend daarna scoorde hij twee keer. Voor Cavani genoeg reden om aan te nemen dat er een verband is tussen die twee. Hij vist en jaagt trouwens niet om dieren te doden, maar om zich één te voelen met de natuur.”
CHICO DEL INTERIOR
Dat heeft alles te maken met zijn afkomst. Cavani groeide op in Salto, dezelfde stad waar ook Luis Suarez vandaan komt. Maar in tegenstelling tot Suarez, die het gebied al op zijn zesde verliet en verhuisde naar hoofdstad Montevideo, voelt Cavani zich tot in alle poriën verbonden met zijn geboortegrond. Een verbondenheid die misschien nog het meest wegheeft van religie.
Cavani heeft indianenbloed van moeders kant, is Uruguayaan, maar bovenal: chico del interior. Wie hem wil kunnen begrijpen, moet het interior begrijpen. Uruguay is een klein land, met niet veel meer dan drie miljoen inwoners, van wie veertig procent woont in hoofdstad Montevideo. Alles is gecentreerd in de hoofdstad. Als Uruguay een planetenstelsel was dan is Montevideo de zon, en al het andere dat daaromheen draait niet meer dan gruis. Maar wie zijn oorsprong vond daar, in dat grote niets, waardeert alles dat er wél is het meest.
Ook kind van het interior: oud-president José Mujica. die op een eenvoudige boerderij woont met zijn vrouw en drie honden, graag spijkerbroeken en afgetrapte gympen draagt en negentig procent van zijn presidentssalaris uitkeerde aan goede doelen. Hij liet zich niet rondrijden in donkere bolides met geblindeerde en kogelwerende ramen zoals staatshoofden doorgaans plegen te doen, maar stuurde zelf een vaalblauwe Volkswagen Kever uit de jaren '70 naar zijn afspraken. Uit diezelfde bodem waaruit zo'n president ontsproot, ontsproot ook Edinson Cavani.
Molina: “Tijdens de lunch bij PSG zit Cavani niet bij de directie aan tafel, maar bij de schoonmakers. Cristiano Ronaldo of een andere superster zou dat nooit doen. Cavani is anders. Een filantroop, zonder dat media erbovenop moeten zitten. Filosofisch ook.” Zo kreeg Lucas Digne tijdens het douchen ooit het advies van zijn toenmalige ploeggenoot bij PSG om het vooral rustig aan te doen. Douchen is immers het beste moment van de dag voor zelfreflectie en zelfreflectie is een voorwaarde van ontwikkeling.
En ook buiten de douche doet Cavani aan gymnastiek voor de geest. Vissen en jagen zijn het rekken en strekken van zijn mentale fitheid. Molina: “In 2007 speelde Edi op het Zuid-Amerikaans kampioenschap voor spelers tot twintig jaar, in Paraguay. Het was zomer. Heet. Na twee of drie dagen trainen onder de brandende zon waren alle spelers doodmoe. Uitgeteld hingen ze onderuitgezakt in de hotellobby, toen Edi plotseling kwam voorbijlopen. Een zak en een langwerpig voorwerp onder de arm. Wat hij ging doen, vroegen zijn teamgenoten. 'Vissen.' Iedereen zei: 'Je bent gek'. Even later kwam hij terug met een zak vol vis. De volgende dag scoorde hij tegen Colombia.”
“Later vroeg ik hem waar hij die hengel vandaan had. Bleek dat hij hout in zijn hotelkamer had gevonden, buiten een vuurtje had gemaakt en zelf een hengel gefabriceerd. Hij is sowieso heel goed met zijn handen. Toen onze geluidsman tijdens een interview een keer problemen had met zijn microfoon, werd dat binnen een paar seconden opgelost door Cavani.”
BOER
Ergens in de omgeving van Salto, fysiek vierhonderd kilometer verwijderd van Montevideo, maar in figuurlijke zin oneindig veel verder, resideert pa Luis Cavani in een imposante boerderij. Een geschenk van zoon Edinson. Voor zijn vader én zichzelf. Het is op die boerderij waar de spits van PSG zich écht thuis voelt. Tussen de sinaasappelbomen wroeten varkens welig door de vruchtbare bodem. In het belendende weiland dartelen pony's vrolijk rond. Dagelijks krijgen zij bezoek van hond Fábio Simplício, vernoemd naar de Braziliaanse voetballer die ooit teamgenoot was van Cavani bij Palermo. Een paar jaar geleden bouwde vader Luis een nieuwe volière voor de vogelverzameling van Edinson, zodat ook diens zeventig Californische papegaaien in een paradijs wonen. Binnen ligt de vriezer vol in stukken gehakte wilde zwijnen, hazen en een niet nader genoemde diersoort.
“Na zijn carrière zal Edi zich daar definitief vestigen”, weet Molina. “Hij wil boer worden. Leven op en ván het land dat hem zo dierbaar is. Via YouTube is hij al bezig om zich te verdiepen in het boerenleven.” Tot het zover is jaagt Cavani met dezelfde gretigheid op doelpunten. En het jachtseizoen is voorlopig nog wel even geopend.
