"Ik heb twee kaartjes gekregen. Mijn dochter is nu bijna tien jaar. Zij gaat mee. Ze turnt, maar vindt voetbal gelukkig erg leuk. Ik probeer haar nu de stadions te laten zien waar ik zelf heb gespeeld. Binnenkort wil ik met haar ook naar FC Groningen. Maken we daar een gezellig weekendje van", vertelt de inmiddels 35-jarige Bechan tegenover ELF Voetbal.
Ajax
Bij Ajax stond de vleugelaanvaller altijd bekend als een groot talent. Een talent dat hij op 1 april 2001 eindelijk mocht laten zien toen trainer Co Adriaanse een basisplaats voor hem had ingeruimd in de uitwedstrijd tegen NEC. "Een dag voor de wedstrijd moest ik bij de trainer op zijn kantoor komen. 'Jij gaat morgen starten'. Daarmee kwam een jongensdroom uit. Ik ben een jongen uit Zuid-Oost, van de Bijlmer. De ArenA ligt haast letterlijk in de achtertuin. Ik was achttien jaar. Die wedstrijd voelde ik me heel vrij met Rafael van der Vaart achter me. Met hem had ik in de jeugd ook altijd samengespeeld, dus dat klikte zeker. Maar het liep die wedstrijd met de ploeg niet. Het ging allemaal erg stroef. We verloren met 1-0 en daarna ben ik er niet meer ingekomen."
Bechan werd verhuurd aan Sparta Rotterdam. "Ik wilde daar lekker een jaartje spelen, maar het beviel me zo goed dat ik langer bleef." Naar Ajax zou hij niet meer terugkeren. Via FC Groningen en FC Den Bosch belandde hij medio 2007 bij het Spaanse Hércules Alicante. "Ik wilde graag naar het buitenland toe, maar daar kreeg ik direct te maken met het bekende verhaal. De trainer, die me had gehaald, werd snel ontslagen. Zijn opvolger koos voor andere jongens en haalde in de winterstop diverse nieuwelingen."
FC Emmen
In oktober 2008 werd zijn contract ontbonden. "Ik kon in Spanje blijven. Albacete en Gimnástic de Tarragona informeerden al, maar mijn toenmalige vriendin was zwanger van onze dochter. Ik wilde graag terug naar Nederland." FC Emmen wierp de reddende hengel uit. "Gerry Hamstra, de toenmalige trainer, nam contact op. Ik heb daar een mooie tijd gehad. Via de club kreeg ik een huisje in Emmen. Al reed ik vaak met Geoffrey Verweij op vrije dagen naar Amsterdam."
"We kenden een leuke spelersgroep. Met Jannes Wolters spreek ik nog wel eens af en met Robbie Haemhouts en Jesse Schotman vormden we een mooi groepje. De prestaties waren erg wisselvallig, middenmoot. De ene week gingen we met 4-0 op onze bek en in de volgende wedstrijd versloegen we een topper. Hamstra vertrok al snel en werd vervangen door Paul Krabbe, een oudere, lieve man. Ik had een goede klik met hem. Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn periode daar. Ik speelde veel wedstrijden over de volle negentig minuten, scoorde en raakte helemaal fit. Ik hield er een transfer naar Cyprus (Ermis Aradippou, red.) aan over."
Hij volgt de prestaties van FC Emmen nog met een extra oog. "Dat doe ik bij al mijn vorige clubs. Ze hebben de volledige voetbalwereld verrast door op de eerste speeldag direct bij ADO Den Haag te winnen op basis van wilskracht, inzet en mentaliteit. Maar de kwaliteit van Ajax zaterdag sla ik hoger aan. Ik verwacht niet dat FC Emmen gaat verrassen. Ook al zullen ze tot het gaatje gaan. Ajax mag de ploeg in ieder geval niet onderschatten. Wat ik hoop? Ik ben geboren en getogen Amsterdammer en als oud-speler van Ajax heeft de club een speciaal plekje in mijn hart."
Qatar
FC Emmen betekende zijn laatste club in Nederland. "Op Cyprus had ik het goed. De president van de club was eigenaar van de grootste nachtclubs van Larnaca en Limassol. Soms kwam mijn salaris één of twee maanden te laat. Daar kon ik me niet druk overmaken. Het kwam." Al-Mu'aidar Sport Club uit Qatar was zijn volgende bestemming. "Erg bijzonder om in stadions te spelen voor drie of vier toeschouwers met allemaal stoelen van 24 karaats goud. Een geweldige tijd. Ook al was het vaak nog veertig graden als ze onze wedstrijd begon. Via de club kreeg ik een familiekamer in een hotel. Aan luxe ontbrak het niets. Ik ging vaak uit eten met Silvio Diliberto, een halve Nederlander en toen onze trainer."
In de winter van 2011 meldde plotseling FC Atiraw uit Kazachstan zich. "Ze vroegen beelden van me op bij mijn manager gevolgd door een uitnodiging voor een stage. Ik kon er goed verdienen. Ik reisde af naar Turkije, waar de club een trainingskamp had belegd. Tijdens het partijspel knalde ik een bal vanaf twintig meter snoeihard in de kruising. Dat maakte indruk. Ik mocht blijven. Mijn contract in Qatar liep nog een halfjaar door, maar daar deden ze niet moeilijk over. Ik was nog nooit in Kazachstan geweest. Dat wilde ik eerst zien voordat ik tekende. Ik landde op Astana, dat leek net Dubai. Zoveel pracht en praal. Maar wel ijskoud. Ik huilde, terwijl ik geen verdriet had. Dat kwam gewoon van de kou. Atiraw lag op drie uur vliegen. Er was een Starbucks, een Burger King, maar eigenlijk was het een echte olie- en industriestad. Voor de zekerheid had ik bij de club gevraagd naar een appartement dat wat hoger lag. Ik begreep dat je op straat in de avonduren toch altijd beter even twee keer achterom kon kijken."
"Alle uitduels betekenden zes tot zeven uur reizen. Eerst met de bus naar Astana en dan met het vliegtuig. Toen heb ik de meest gekke plekken bezocht. We hadden een tolk die alles voor ons in het Engels vertaalde. Maar er speelde ook een Argentijn, waardoor ik voor hem die woorden weer in het Spaans vertaalde. Tijdens mijn debuutwedstrijd was het bijna min dertig graden. Niet normaal. Ik droeg drie broeken over elkaar. Na een halfjaar kwam er nog een Nederlander, Sylvano Comvalius. Ook een Amsterdammer. Ik kende hem niet, maar we zijn de beste vrienden geworden. Twee weken geleden ben ik nog bij hem op bezoek in Thailand geweest."
Kruisband gescheurd
Met Comvalius ging hij begin 2012 ook naar China voor een stage bij Fujian Smart Hero FC. "Hij als nummer negen, ik voor de tien positie. Tijdens de training daar scheurde ik mijn kruisband en beschadigde de meniscus. Mijn droom was over. Sylvano kon wel blijven. Ik ben geopereerd in het AMC in Amsterdam en heb daarna maandenlang gerevalideerd. Mijn knie is nog steeds slechts voor vijftig, zestig procent in orde. Ik ben nog naar de Verenigde Staten geweest, maar daar konden ze me ook niet helpen. Op mijn dertigste besloot ik te stoppen. Dat gaf een tweeledig gevoel. Andere spelers moeten op hun 26e stoppen vanwege een blessure. Ik heb twaalf fantastische jaren en diverse prachtige avonturen meegemaakt. Dat pakt niemand je meer af. Maar ik was natuurlijk graag nog enkele nieuwe uitdagingen aangegaan."
Zes maanden geleden heeft hij Amsterdam verlaten en woont hij in Almere. "Op tien minuten van het stadion van Almere City, maar daar ben ik nog niet geweest. Op mijn leeftijd nu hecht ik juist waarde aan rust. Tien jaar geleden was Amsterdam het helemaal, reisde ik nog bijna dagelijks terug. Je wordt ouder, haha." Hij speelt nog twee keer in de week in de zaal. "Maar vanwege mijn knie moet ik wel altijd opletten."
Trainer
Trainersdiploma's heeft hij nog niet. "Van diverse kanten wordt me gestimuleerd om ze te gaan halen. Waarschijnlijk ga ik dat ook doen. Je kunt die papieren maar hebben. De voetbalwereld blijft leuk. Waar ik ook kom, telkens kom ik weer bekenden tegen. Of ik terugkeer? Dat weet ik niet. Bij al mijn clubs ben ik door de voordeur weggegaan. Het kriebelt wel."
