Het was alsof Nigeria was bevrijd van een bezetter. En in zekere zin was dat ook zo. Grenzen waren verdwenen. De grenzen tussen de grote voetballanden en Afrika. De grenzen tussen de Iba, Yoruba en Hausa, de etnische groepen die deze avond eindelijk echt één Nigeria vormden. Samen dansten ze over straten van Lagos en ver daarbuiten, vaak naakt, met flessen drank aan de lippen. Brandende autobanden lichtten de donkere hemel op. Vreugdevuren. Verschillen waren er nog wel, maar deden er niet meer toe. Het almachtige Brazilië was verslagen.
Sterrenensemble
En daar heeft nog echt níemand rekening mee gehouden als de spelers het veld van het Sanford Stadium in Athens betreden. Niet zo gek ook. Het is de zomer van 1996 en Brazilië is nog twee overwinningen verwijderd van de eerste Olympische voetbaltitel in de landsgeschiedenis. Het is het enige toernooi dat nog ontbreekt in de uitpuilende prijzenkast van de Brazilianen.
Aan de zijde van de Goddelijke Kanaries, op het toppunt van hun goddelijkheid, starten spelers als Bebeto, Juninho, Aldair en ene Ronaldinho, die in Nederland dan al bekendstaat als Ronaldo en zojuist een transfer naar FC Barcelona heeft afgedwongen. Een andere latere wereldvoetballer van het jaar, Rivaldo, zit op de bank.
De Nigerianen hebben geen enkele reden om aan te nemen dat een finaleplek in het verschiet ligt. Voor de Limburgse bondscoach Jo Bonfrère was het bereiken van de halve finale van de Olympische Spelen al een prestatie die hem eeuwige dankbaarheid van het Nigeriaanse volk heeft opgeleverd. In de groepsfase had Brazilië bovendien zonder echt gas te geven ook al gewonnen. Een bevlieging van Ronaldo was daartoe toereikend geweest.
Kanteling
Eenzelfde scenario lijkt zich te ontrollen als Flavio Conceição al in de eerste minuut een vrije trap via de muur tegen de touwen jast. Roberto Carlos begaat vervolgens een foutje met een eigen doelpunt, maar dankzij Bebeto en nog een keer Flavio gaat Brazilië met een comfortabele voorsprong rusten. Het grote achteroverleunen kan beginnen.
Bondscoach Zagallo gelooft het wel en besluit Juninho en Ronaldo naar de kant te halen. Sparen voor de finale. Een beslissing met catastrofale gevolgen. Nigeria knokt zich terug in de wedstrijd en krijgt via Victor Ikpeba zelfs uitzicht op een enorme stunt. En dan is het tijd voor Nwakwo Kanu, het slangenmens van Ajax.
In de allerlaatste minuut van de reguliere speeltijd rolt de bal hem in het strafschopgebied tegemoet. Hij staat met zijn rug naar het doel. Op het moment dat keeper Dida de bal voor zijn voeten wil weggraaien wipt Kanu de bal op en schiet hij vanuit de draai binnen: 3-3. Verlengen.
Kanu
En die verlenging, daar heeft men net iets nieuws voor bedacht in de voetbalwereld. Om de spanning verder te verhogen betekent het eerstvolgende doelpunt meteen het einde van de wedstrijd: golden goal. En goud is het doelpunt dat Kanu vervolgens maakt in alle opzichten.
Hij krijgt de bal wat fortuinlijk voor zijn voeten, dreigt met uithalen, en leidt de Braziliaanse verdedigers om de tuin alsof het niet gaat om twee topstoppers van de wereldkampioen, maar om twee hoog astmatische oude mannen met een zak aardappelen op de rug gebonden. Kanu scoort en Nigeria staat in de finale. Wéér geen gouden plak voor Brazilië. Het goud gaat uiteindelijk naar de ontketende Nigerianen, die in de finale ook Argentinië met een laat doelpunt de das om doen.
De versmelting van Nigeriaanse bevolkingsgroepen zou nooit meer zo worden als tijdens die Olympische avond in 1996. De Afrikaanse aansluiting met de voetbaltop is nog steeds niet gerealiseerd. Maar de herinnering aan die onvergetelijke avond is nog altijd springlevend.
