Vanaf het WK 2026 doen er 48 landen mee, resulterend in nog zestien extra wedstrijden. Wat dat betreft is wellicht maar goed dat het ‘United’-team van Canada, de Verenigde Staten en Mexico het toernooi hebben binnengehengeld en niet Marokko, waar de infrastructuur voor zo’n toernooi op dit moment bij lange na niet aanwezig is en voor de eigen bevolking vermoedelijk ook niet nodig zal zijn. Maar ‘United’, laat er geen misverstand over bestaan dat dit een Amerikaans prestigeproject is. De FIFA viel ervoor dat het toernooi veel lucratiever zou zijn omdat veel van de benodigdheden reeds present zijn. Wel, de mascottes hebben ze ook al. Ze heten Canada en Mexico.
Van de tachtig wedstrijden vinden er zestig in de VS plaats, de twee partners krijgen er ieder tien. Zeker in het geval van Canada, niet een waanzinnig dichtbevolkt land waar maar mondjesmaat voetbalcultuur heerst, is een dergelijke bijrol te begrijpen. Ook de geringe rol van Mexico is enigszins logisch: het land komt qua infrastructuur momenteel tekort om een groot evenement in goede banen te leiden en hoeft op deze manier geen enorme investeringen te doen om toch mee te kunnen spelen. Het is de keuze voor de finalewedstrijd die verbijstert.
In juli 2026 wordt de wereldkampioen gekroond in het MetLife Stadium in New York. Een stadion dat normaliter dienst doet voor wedstrijden in American football. Het risico om liefhebbers te beledigen nemen we op de koop toe, maar waarom zou je de finale van ’s werelds volkssport willen spelen in een stadion dat gebruikt wordt voor een slappe versie van rugby? Als de finale dan echt in de VS afgewerkt moet worden, was de Rose Bowl van Los Angeles uit historisch oogpunt een veel fraaiere locatie geweest: daar wist Brazilië in 1994 ook de wereldtitel te pakken. Er is daarbij nog een veel betere kandidaat.
Als de organisatie van ‘United’ hun partner in Mexico en de voetbalsport voor volwaardig had aangezien, zouden ze geen andere conclusie hebben kunnen trekken dan dat enkel het Estadio Azteca in Mexico-Stad geschikt is voor ’s werelds meest prestigieuze voetbalwedstrijd. Het stadion van Club América heeft de juiste capaciteit en wordt momenteel gerenoveerd om ook aan de hedendaagse eisen te voldoen. De keuze voor het Azteca had het stadion gegeven waar het historisch recht op heeft: de ogen van de hele wereld.
Het was op deze heilige grond dat Brazilië in 1970 de perfectie aantikte in de met 4-1 gewonnen finale tegen Italië. Hetzelfde Italië had er in de halve finale West-Duitsland uitgeschakeld in een thriller die in 4-3 eindigde en tot ‘Wedstrijd van de Eeuw’ werd uitgeroepen. Zestien jaar later was het stadion toneel voor Diego Maradona. In de kwartfinale vertoonde de Argentijn tegen Engeland met zijn smash het meest prominente bedrog in de voetbalgeschiedenis, om in dezelfde wedstrijd ook uit een weergaloze solo te scoren. United heeft nog acht jaar om deze flater recht te zetten en de voetbalsport het respect te geven dat ze verdient.
