Juni 2016. Reuven Niemeijer staat in een zaal gevuld met mensen en waardering. In zijn hand een microfoon. Hij schraapt zijn keel en moed bij elkaar en spreekt de aandachtig luisterende menigte, teamgenoten en clubmensen van Quick'20, toe. “Ik ga voor drie weken op proef naar Heracles. Als het daar niet lukt kom ik terug naar Quick, maar hopelijk mag ik volgend jaar in Almelo spelen.”
Anderhalf jaar later is hij basisklant bij een middenmoter in de Eredivisie. Clubtopscorer bovendien, met acht doelpunten. En dat voor een middenvelder die zelfs bij zijn amateurclub Quick'20 pas op negentienjarige leeftijd debuteerde. Die zijn hele jeugd over het hoofd werd gezien door alle betaald voetbalorganisaties. Die in maart 2016 nog meedeed aan een winactie op Facebook in de hoop de nieuwe voetbalschoenen van Memphis Depay te winnen. “Tegenwoordig hoef ik niet meer mee te doen aan winacties om mooie voetbalschoenen te krijgen, haha”, zegt Niemeijer. “Het is hard gegaan. Grappig om te zien hoeveel er afgelopen anderhalf jaar veranderd is in mijn leven.”
Wat heet. Anderhalf jaar geleden werkte Niemeijer bij een autoverhuurbedrijf. Hij leidde een kantoorleven. “We hadden ongeveer vierhonderd auto's in beheer. Mijn taak was om bij iedere reservering te kijken welke auto beschikbaar was en welke we konden aanbieden. Dat was mijn tweede functie bij dat bedrijf. Eerder had ik auto's rondgereden van en naar huurders.”
Missen doet hij zijn vorige emplooi niet. “Voor geen meter. Echt niet. Makkelijk: profvoetballer is de allerbeste baan die er is. Verreweg. Het was geen vervelend werk bij het autobedrijf hoor, we hadden een leuke groep collega's, maar aan het profvoetbal kan niets tippen.”
GEWOON
Reuven Niemeijer praat wervelender over zijn bestaan als profvoetballer dan Freek Vonk over een rugstreeppad in winterslaap. Hij wekt de indruk van een kind in een snoepkraam. Het is het enthousiasme van iemand die geen rekening hield met weelde van de orde die hij nu mag ervaren. Van iemand die misschien een tikkeltje verrast is door zijn eigen succes.
“Ik heb wel altijd in mezelf geloofd, maar kreeg nooit een kans. Ook niet in de jeugd. Dan houd je er geen rekening meer mee dat het zo zal lopen. Ik weet ook niet of ik jarenlang onderschat ben of gewoon een laatbloeier ben. Dat vind ik lastig te zeggen.”
Zijn relatief late doorbraak in het profvoetbal heeft bovendien ook voordelen gehad, meent Niemeijer. “Ik heb altijd mijn eigen ding kunnen doen in mijn jeugd. Bij de amateurs is het natuurlijk allemaal wat losser dan bij de profs. Daar gelden andere regels en moet je vaker trainen. Dan kom je laat thuis, doodmoe, en heb je geen tijd om nog met vrienden af te spreken. Daar had ik geen last van. Ik heb wél van alles kunnen doen.”
“Ik had ook hobby's naast het voetbal. Heb op drummen gezeten, op tennis. Ik ging weleens naar een dancefestival en op zondagen gingen we na een wedstrijd weleens naar Bruins, de plaatselijke discotheek. Niet dat ik elke week ging stappen hoor, ik ben altijd bezig geweest met sport, ook bij de amateurs. Ook fijn: omdat ik bij de amateurs speelde konden we iedere zomer gewoon op vakantie, naar Gran Canaria. Daar hebben mijn moeder, broers en ik een voorliefde voor Spanje aan overgehouden. Ik hou bijvoorbeeld van Spaanse muziek, zoals muziek van Maluma. Soms heb ik het idee dat ik in het verkeerde land ben geboren. Ik heb het ook altijd koud, haha. Binnenkort start ik met een cursus Spaans. Niet met het oog op een voetbalcarrière in Spanje hoor, maar puur uit interesse.”
“Ik heb eigenlijk een heel gewone jeugd gehad. Dat geldt niet voor al mijn collega's in het profvoetbal. In het 'echte' leven kom je erachter dat niet alles je zomaar komt aanwaaien. Je moet werken voor je centen. Die ervaring neem ik mee vanuit mijn eerdere baan bij het autoverhuurbedrijf en komt goed van pas in de voetbalwereld. Die steekt heel anders in elkaar. Soms is het nog wel wennen. Ook voor mijn familie. Handtekeningen uitdelen bijvoorbeeld. Ik weet nog goed hoe mijn moeder keek toen ze voor het eerst zag dat iemand om mijn handtekening vroeg. Dat was ook voor haar raar. In het oosten zijn we heel nuchter, bij ons thuis ook.”
Nuchter, maar niet bang om te dromen. Reuvens broer is dj en wacht nog op zijn doorbraak. “Hij vindt het vooral leuk om te doen. Hij heeft ook een paar nummertjes uitgebracht, volgens mij zelfs op het label van Hardwell. Hij heeft dromen. Dat moet ook, vind ik. We hebben het er weleens over dat hij erin moet geloven dat het kan. Anders wordt het niks.” Voor je het weet maak je deel uit van een winactie op Facebook. “Haha, een winactie voor mijn voetbalschoenen is er nog niet geweest, maar wie weet. Aan voorspellingen over mijn toekomst waag ik me niet meer, haha."
