Lopetegui is ontslagen bij het Spaanse elftal, koud 48 uur voordat de wereldkampioen van 2010 het toernooi opent tegen Portugal. Zijn avances met zijn nieuwe club zijn volgens de Spaanse voetbalbond niet te verenigen met een functie bij een overkoepelende organisatie. Het lijkt wel dat geen groot toernooi kan beginnen zonder een daverende rel bij een groot voetballand. Hoe liepen die in het verleden af?
2010: Fransen vechten elkaar de tent uit
Van sommige dingen is het verbijsterend hoelang ze houdbaar zijn. Big Macs bijvoorbeeld, en Raymond Domenech. De trainer las zijn opstelling af in te sterren. In de meeste landen bestaan daar klinieken voor, in Frankrijk wordt zo iemand bondscoach. Sterker nog, bijna wereldkampioen in 2006. Vier jaar later was alle glans er wel vanaf: Les Bleus reisden naar Zuid-Afrika in staat van oorlog. Nicolas Anelka vertelde de trainer waar het op stond, maar dan niet met de verbale elegantie van pakweg Émile Zola of Voltaire. Die moest naar huis. Een paar dagen later volgde de rest van het team. In economy class.
2006: Calciopoli verbindt Italianen
Er was een tijd dat het Italiaanse voetbal in Europa de toon aangaf. Het Calciopoli-schandaal in 2006 was het begin van het einde van dat tijdperk: Juventus moest een divisie terug, AC Milan viel ook van de sokkel waardoor Internazionale jarenlang met ideeëloos voetbal de Scudetti aaneenreeg. Het laatste kunstje werd door Italië op het WK 2006 geflikt: de spelers van de nationale ploeg besloten samen op te trekken tegen de wereld die het voetbal in de laars belachelijk maakte. Met wijsheid en geluk leidde het tot de wereldbeker.
2002: De kortste persconferentie ooit
Nederland heeft de naam, maar België kan er ook wat van. Nadat de spelers in 1998 het persverbod omzeilden door hun mobiele nummers te tekenen op de ramen van de spelersbus, werd de verhouding tussen pers en selectie vier jaar later nog zotter. Robert Waseige had het met al zijn privé-oorlogjes tegen de scribenten zo verbruid dat de dagbladpers zijn persconferentie besloot te boycotten. Behalve dan één journalist van Le Soir, die zo de kortste persconferentie ooit bijwoonde. België zou in de achtste finale ongelukkig stranden tegen Brazilië.
1992: Europees kampioen van het strand geplukt
Wie aan de telefoon een grapje wilde uithalen, moet het in 1992 veel gemakkelijker hebben gehad dan nu: nummerherkenning bestond bijvoorbeeld nog niet. Hoeveel Deense internationals gedacht hebben dat ze in de zeik werden genomen toen ze op hun strandvakanties gebeld werden dat ze aan het EK in Zweden mochten meedoen omdat Joegoslavië door de woedende oorlog was uitgesloten weten we niet, maar het zullen er zeker een paar zijn. De Denen wonnen vervolgens voor de grap van Frankrijk en Nederland, om in de finale ook de Duitsers maar te verslaan.
1990: Kibbelend Oranje gaat ten onder
Met drie verloren finales heeft het Nederlands elftal al dikwijls de kans gehad om het WK te winnen. Ook in 1990, toen de ploeg als Europees kampioen naar Italië afreisde, had Oranje een ploeg om heel ver mee te komen. Intern gekibbel besliste anders. We kunnen uit het topje van de ijsberg al aflezen dat dat sfeer in de ploeg van Leo Beenhakker niet bepaald geweldig was. Dat belooft wat voor het moment dat ‘verhuisdoos dertien’, waar de resterende inhoud zich volgens Don Leo in bevindt, ooit wordt omgekieperd.