Er leek daardoor weinig aan de hand bij Anderlecht, dat in de eerste weken van dit voetbalseizoen nog niet de pannen van het dak speelt. Het puntverlies bij Antwerp op de eerste speeldag kon met recht als een bedrijfsongeval in de boeken: Sinan Bolat besloot die dag domweg onklopbaar te zijn. De Brusselse formatie leed daarna nog een paar keer puntverlies. Sven Kums, de grote zomeraanwinst, kon nog niet direct zijn plaats in het elftal vinden als opvolger van Youri Tielemans, waardoor het voetbal bij vlagen stroef liep. Zo ook zaterdag in Kortrijk, waar de plaatselijke KV nog twee punten van de ploeg van René Weiler afsnoepte.
Het werd de Zwitserse trainer fataal. Vorige lente maakte hij de club in zijn eerste seizoen kampioen van België, een handvol competitiewedstrijden later werd de druk op hem zo groot dat hij zelf besloot om er de brui aan te geven. De meegereisde Anderlecht-aanhang schreeuwde in het Guldensporenstadion van Kortrijk al om zijn hoofd. Weiler was tenslotte een pragmatist die op zijn laatste persbabbel beweerde dat hij geen club kende waar om goed voetbal gevraagd werd. Dat zeggen als trainer van Anderlecht doet denken aan de types in reisprogramma’s die stipt om zes uur verwachten aan de warme hap te kunnen zitten in het Griekse binnenland: het getuigt van bijzonder weinig inlevingsvermogen in de cultuur.
Het is daarom dat Weiler nu zijn koffers heeft gepakt. De trainer voelde zich bij Anderlecht onbegrepen en het is niet moeilijk te begrijpen waarom. Hij was toch kampioen geworden nadat lijdzaam was toegezien hoe eerst AA Gent en daarna Club Brugge met die eer hadden gestreken. Daarbovenop verdiende hij zeker voor de Europese campagne van het afgelopen seizoen een pluim. In de Europa League reikte paars-wit tot aan de kwartfinale, waarin het zich ongelukkig mocht noemen om uiteindelijk van Manchester United te verliezen.
Het leverde hem geen greintje krediet op bij het kritische publiek in het Astridpark. Zodra de resultaten uitbleven, keerde de aanhang zich genadeloos tegen hem, zijn belofte om het spel op den duur wat aantrekkelijker te maken ten spijt. Het bestuur behield vertrouwen in hem, het leek er ook na het puntverlies in Kortrijk niet op dat de keurige notabelen die de beslissingen nemen van zins waren om hun oefenmeester aan de dijk te zetten. Weiler besloot uit eigen beweging op te stappen, waarmee de aanhang zijn zin krijgt en misschien de clubleiding ook wel. Op deze manier hoeven de beschaafde bestuurders zich niet meer over dit hoofdpijndossier te buigen.
Er is geen duidelijke opvolger voor Weiler, die op een correcte, rustige manier de aftocht heeft geblazen. Nicolas Frutos mag op interim-basis proberen om zich te ontpoppen tot een geloofwaardig alternatief. Omdat het seizoen nog maar zo jong is, lijkt het haast onbegonnen werk om bij andere clubs te gaan jagen op hun trainers: het lijkt erop dat de club zich kan richten op de markt van werkloze trainers. Zou Frank de Boer zin hebben? De Brusselse fans zouden dat wel zien zitten.
