Interview Henk Dijkhuizen: 'Gelukkig kwam Patro Eisden om de hoek kijken'

Oostblok

Als we Dijkhuizen aan de telefoon krijgen, zit hij gewoon thuis in Landgraaf. Zijn nieuwe club Patro Eisden uit het Belgische Maasmechelen ligt immers op een half uurtje rijden van de Zuid-Limburgse plaats. De rechtsback had zijn geluk ook elders in Europa kunnen beproeven, maar hij koos voor een avontuur vlak over de grens. "Ik heb aanbiedingen gehad uit landen waar ik nooit van mijn leven heen zou gaan", vertelt Dijkhuizen in gesprek met ELF Voetbal. "Ik kon naar Roemenië, Georgië en Bosnië. Dat ga ik vanwege mijn gezin gewoon niet doen. Het stempeltje profvoetballer hoef ik ook weer niet te koste van alles te hebben. Ik heb er ook over nagedacht om bij de amateurs te gaan voetballen en ben de afgelopen periode voor mezelf door blijven trainen. Ik wilde fit zijn op het moment dat er iets voorbij zou komen. Gelukkig kwam Patro Eisden om de hoek kijken."

Rotterdam

Dijkhuizen zette zijn eerste stappen op de voetbalvelden van SVV Scheveningen. Daarna was hij jarenlang te vinden in Rotterdam, waar hij speelde bij Feyenoord en Sparta. "Bij Feyenoord heb ik toch wel een mooie tijd gehad. Daar hadden we mooie internationale toernooien en hebben we veel gewonnen. Natuurlijk was het wel zwaar, zeker toen ik naar de middelbare school moest. Ik ging vanuit Den Haag met de tram, de trein en de metro naar Rotterdam. Daar moest ik dan naar school en voetballen. Op een gegeven moment is mijn boek bij Feyenoord gesloten. Ik verloor mijn plezier in het voetbal. Het werd voor mij echt een sleur. Al dat reizen kwam me m'n strot uit. In de C'tjes raakte ik ook nog eens geblesseerd. Ik zou eigenlijk de stap naar de B1 maken, maar werd door die blessure ingedeeld bij de B2. Er werd gezegd dat ik daarna alsnog naar de B1 zou gaan, maar dat bleek achteraf niet zo te zijn. Ik moest opnieuw beginnen in de B2 en dat zag ik niet meer zitten."

"Ik ben toen snel gaan schakelen en kwam zo bij Sparta terecht. Daar belandde ik echt in een warm nest bij Arjan van der Laan en Orlando Trustfull. Ik vond het plezier in het voetbal terug en kreeg het gevoel dat ik weer belangrijk was voor het elftal. Op die leeftijd doet vertrouwen erg veel met een persoon. Bij Sparta ging alles eigenlijk zo goed dat ik na twee jaar al in het eerste elftal stond", vertelt Dijkhuizen, die uiteindelijk 53 officiële wedstrijden speelde voor de club uit Spangen. Zijn laatste twee optredens voor Sparta waren in de finale van de nacompetitie uitgerekend tegen Roda JC. Na een 0-0 gelijkspel in Rotterdam bleek Roda in Kerkrade op de valreep met 2-1 te sterk dankzij twee vrije trappen van Mark-Jan Fledderus. "Die wedstrijd hadden we uiteindelijk gewoon moeten winnen. Onze keeper Nico Pellatz maakte in de slotfase een grote inschattingsfout. Toen glipte de promotie alsnog uit onze handen."

Dijkhuizen (rechts) in actie namens Sparta Rotterdam.

Avontuur

Toch maakte de rechtervleugelverdediger de stap van de Eerste Divisie naar de Eredivisie. "Na die wedstrijd tegen Roda ging het allemaal heel snel. Roda zocht een week na de finale al contact met mij. Als voetballer wil je het hoogst haalbare en dat was voor mij op dat moment de Eredivisie. Die kans moest ik gewoon grijpen. In de nacompetitie had ik de sfeer bij Roda geproefd. Dat was een ambiance waar je U tegen zegt. Ik heb nog wat gesprekken gehad bij de club en toen heb ik samen met mijn vriendin besloten dat we de stap gingen maken. Ik was ook in gesprek met andere clubs, waaronder ADO Den Haag. We wilden toch graag op eigen benen gaan staan om te kijken of we dat aan zouden kunnen. Dat was wel een beetje een sprong in het diepe. Uiteindelijk zijn we in Limburg blijven pakken, want het bevalt hier erg goed."

Engeland

In Kerkrade was Dijkhuizen een vaste waarde in de Eredivisie en Eerste Divisie. Tijdens seizoen 2015/16 sloeg het noodlot echter toe voor de geboren Hagenaar. "Roda had mijn contract net een week formeel opgezegd en er was op dat moment interesse van andere clubs. Op bezoek bij PEC Zwolle scheurde ik toen mijn kruisband af. Dan stort je hele wereld even in. Er was interesse uit Engeland en dan ben je natuurlijk erg gevleid. Het voetbal leeft daar enorm. Als ik die stap ooit had mogen maken, was het cirkeltje mooi rond geweest. Wie weet hoe alles was gelopen als ik naar Engeland had kunnen vertrekken. Maar het heeft helemaal geen zin om zo terug te kijken, we kunnen dit toch niet meer veranderen. Omdat mijn contract bij Roda afliep, kwam ik zelfs in de WW terecht. Ik heb toen wel eens gedacht om er lekker mee te stoppen. Dat was een moeilijke tijd. Gelukkig heeft mijn vrouw me er toen goed doorheen gesleept. Samen krijg je dan veel voor elkaar. Mijn ouders, schoonouders en vrienden stonden ook voor me klaar. Dan zie je echt welke mensen het goed met je voor hebben."

Ondanks een misgelopen transfer kijkt de rechtspoot terug op een mooie tijd bij Roda. Als speler van De Koempels schopte hij het zelfs nog tot Jong Oranje, waarmee hij speelde tegen Slowakije en Frankrijk. "Dat was eigenlijk best bijzonder. Dat eerste seizoen deden we het prima en stonden we halverwege ergens in de middenmoot. Daarna werd trainer Ruud Brood er zomaar uitgeknikkerd en kwam Jon Dahl Tomasson voor de groep. Het ging toen allemaal wat minder met degradatie als gevolg, al wil ik niet zeggen dat het de schuld van de trainer was. Voor mij was het positief dat ik werd opgeroepen voor Jong Oranje. Dat was een jongensdroom die uitkwam. Zeker als je kijkt naar de jongens die nu allemaal zijn doorgestroomd. Ik heb daar gespeeld met Quincy Promes, Nathan Aké, Warner Hahn, Mike van der Hoorn, Stefano Denswil, Yassin Ayoub, Tonny Vilhena en Jürgen Locadia. Daar heb ik toch maar mooi tussen kunnen staan."

Dijkhuizen (links) met ex-Feyenoorder Jean-Paul Boëtius.

Spiegel

Na de pittige knieblessure knokte Dijkhuizen zich weer terug bij Roda, al bleek dat minder succesvol dan gepland. "Uiteindelijk heb ik bij Roda een aantal mooie jaren meegemaakt, maar er zaten ook wat mindere seizoenen tussen. Die tweede periode is niet geworden wat ik er van had gehoopt. We begonnen nog goed, maar de resultaten werden alleen maar minder. Toen heb ik ook wel eens in de spiegel gekeken met de vraag of ik mezelf nog kon motiveren en of het niet tijd was voor iets anders. Toch blijft Roda een fantastische club met een mooi stadion. Zij horen zeker niet thuis in de Keuken Kampioen Divisie. We hadden steeds een goede selectie, al werd die met de jaren ook wat minder. Maar het had steeds wel goed genoeg moeten zijn om minimaal de play-offs te halen. Dat is helaas niet gelukt. Gelukkig had ik ook altijd een goede relatie met de fans."

In de zomer van 2019 kwam er een einde aan de tijd van de Zuid-Hollander bij Roda. De zoektocht naar een nieuwe club bleek echter lastiger dan gedacht. "Dat was echt een verschrikkelijk half jaar", herinnert Dijkhuizen zich nog goed. "Ik was op een haar na rond met VVV-Venlo, maar dat ging op het laatste moment niet door. Dan zit je ineens met je handen in het haar en heb je geen club. Op dat moment ga je een heel traject in. Als voetballer moet je dan een uitkering aanvragen. Je ziet dan jongens voetballen op de plek waar jij ook had kunnen staan. Op zo'n moment ga je ook twijfelen. Je begint na te denken wat je naast het voetbal wil gaan doen. Niets is immers zo onzeker als de voetbalwereld. Ik stond op het punt om naar de amateurs te gaan en een studie op te pakken toen TOP Oss zich meldde. Ik was al in gesprek met Groene Ster en Scheveningen. TOP voelde als de laatste kans om mezelf weer in de picture te spelen. Die kans greep ik dus met beide handen aan. Ik wilde graag laten zien dat ik er ook nog was. Het was echt fijn om eindelijk weer te kunnen voetballen en dan komt de coronacrisis om de hoek kijken. Dus heb ik maar negen wedstrijden kunnen spelen."

Dijkhuizen (rechts) tijdens zijn korte periode bij TOP Oss.

Patro Eisden

Na Scheveningen, Feyenoord, Sparta, Roda en TOP is Dijkhuizen inmiddels bij Patro Eisden Maasmechelen begonnen aan zijn eerste avontuur in het buitenland. "In deze tijd is de zoektocht naar een nieuwe club toch weer een race tegen de klok. Het is afwachten welk plaatje klopt en welke deal ik graag wilde maken. Uiteindelijk heeft dat allemaal best lang geduurd. Je weet dat clubs het financiëel een stuk zwaarder hebben dan de voorgaande jaren. Ik heb inmiddels wel de leeftijd bereikt dat ik, ook vanwege mijn gezin, een vast inkomen moet hebben. Het wordt dan lastig om in de Keuken Kampioen Divisie een leuk aanbod te krijgen. Daarom heb ik mensen om me heen gevraagd om te kijken of er hier in de buurt interesse van clubs was."

"Toen werd ik gebeld dat er een speler van Patro Eisden geblesseerd geraakt was. Ze vroegen of ik mee wilde komen trainen en die kans heb ik met beide handen aangegrepen. Ik heb eerst twee weken op proef meegetraind. Uiteindelijk heb ik een contract gekregen en daar ben ik heel blij mee. Het is voor mij een half uurtje rijden vanaf Landgraaf. Dat is ook ideaal. Toen ik hier net kwam, vond ik alles wel wat rustig. Maar daar raak je snel aan gewend. Als ik nu naar mijn ouders in Den Haag ga, wil ik eigenlijk snel weer terug. Dat is me veel te druk. We hebben ons plekje hier gevonden en het is fijn wonen met de kinderen. Dat zijn ook dingen die meespelen in de keuze om hier in de buurt te blijven."

Ambitie

Bij Patro Eisden krijgt Dijkhuizen te maken met trainer Stijn Stijnen en voorzitter Salar Azimi, die met de club uit Maasmechelen via het derde niveau snel omhoog willen. "In België kun je via de amateurs de stap naar het betaald voetbal maken. Ik weet natuurlijk niet echt hoe het niveau van onze tegenstanders zal zijn. Als ik naar onze selectie kijk, hebben wij een goede ploeg staan. We wonnen pas een vriendschappelijke wedstrijd van Lommel SK, dat is ook een ambitieuze club. Onze club wil stap voor stap naar het hoogste niveau. Als ik daar onderdeel van uit kan maken, zou ik dat heel mooi vinden."

"Het voetbal is wel even schakelen. In Nederland spelen we heel aanvallend en is het voetbal misschien ook wat naïef. We zijn gewend om veel met de bal te doen. Hier moeten we na de training nog een half uur aan onze conditie werken. Die gasten hier kunnen lopen, dat is niet meer normaal. Ik viel bijna flauw op de training, ik kon echt niet meer. Het maakt ze ook geen moer uit als ze een bal het stadion uit moeten schieten. Nu wil ik graag stappen maken met Patro Eisden. Volgend jaar kijken we weer verder. Ik heb niet echt de drang om mezelf nog ooit te bewijzen in Nederland. Als ik op de goede plek zit dan zit ik op de goede plek. Patro heeft me de kans gegeven en ik geef de club graag de optie om te bepalen wat er over een jaar gaat gebeuren. Zeker in deze bizarre periode kies ik voor zekerheid", besluit Dijkhuizen.