En weer liet Cruijff zijn club in de steek

Het mooiste moment vond ik persoonlijk de allerlaatste bal die Van der Sar nog aan het einde van zijn ereronde stopte; de door zijn zoon genomen strafschop. Eigenlijk kende die prachtige dag maar één dieptepunt en dat was - opnieuw - de afwezigheid van Ajax-commissaris Johan Cruijff. Natuurlijk, Johan maakte geen deel uit van de ploeg die in 1995 de Europa Cup won. En ook niet van het grootse Oranje van 1998. En al helemaal had en heeft hij niks met Manchester United. Maar dat doet er allemaal niks toe. Hij had er gewoon moeten zijn. Punt!
 
Een kleine twee weken geleden kreeg Cruijff het, na zijn jarenlange revolutie, eindelijk voor elkaar dat hij bij Ajax (bijna) alle macht in handen heeft. De directie is opgestapt, de oude commissarissen zijn gevlucht en alle hem niet goed gezinde trainers zijn een kopje kleiner gemaakt. Alleen bij het aanwijzen van Tscheu La Ling als nieuwe directeur kreeg Cruijff uiteindelijk niet zijn zin. Gelukkig maar, want dat zou een stom besluit zijn geweest. Cruijff moet zijn vier medecommissarissen werkelijk op z'n blote knieën danken, dat ze hem voor die immense blamage behoed hebben.
 
Dat Cruijff dát nog niet door heeft, bleek afgelopen maandag uit de teksten in zijn angstaanjagend botte column in De Telegraaf. Angstaanjagend, omdat daaruit zonneklaar bleek, dat de man die het bij Ajax nu helemaal voor het zeggen heeft, volledig van iedere vorm van realiteitszin beroofd is.
 
Komt dat nu doordat niemand de afgelopen 30 jaar het ooit heeft aangedurfd om Jopie eens vreselijk over de knie te leggen en hem een ongelofelijk pak op z'n flikker te geven? Of doordat hij zich - in plaats daarvan - alleen maar heeft omgeven met kritiekloze jaknikkers? Ik weet het niet. Maar wel is het overduidelijk dat Cruijff zo langzamerhand zo'n hoge dunk van zichzelf heeft gekregen, dat hij zich niet meer als een gewone aardbewoner is gaan beschouwen en zich alwetend acht.
 
De inleiding van het prachtige artikel over Sepp Blatter (ELF Voetbal, nr. 7) verhaalt over de grap die FIFA-medewerkers regelmatig over Blatter maken: "Het verschil tussen God en Blatter is het feit dat God zich nog nooit voor Blatter heeft uitgegeven." Diezelfde mop kan moeiteloos over Cruijff worden verteld. Alleen bestaat de kans, dat hij er zelf de lol niet van in ziet en het gewoon als een simpele waarheid zal beschouwen.
 
Toch is er een groot verschil tussen Cruijff en Blatter. Wat we met z'n allen ook vinden van de Zwitser, vast staat dat hij werkelijk van 's morgens vroeg tot 's avonds laat op het FIFA-kantoor in Zürich is te vinden. Hoewel al op gevorderde leeftijd, werkt hij nog altijd kei- en keihard, reist de hele wereld over en is altijd present als de FIFA gerepresenteerd moet worden.
 
Hoe anders is dat met Cruijff. In de net 14 (!) dagen dat hij officieel Ajax-commissaris is, schitterde hij op werkelijk ieder front door afwezigheid. Bij de vergadering waarin hij benoemd werd, bij de persconferentie daarna, bij de Johan Cruijff Schaal (die nota bene zijn naam draagt) en nu weer bij de erewedstrijd van Van der Sar.
 
Hoe kan het dat er in de afgelopen week niemand geweest is, die Cruijff aan z'n oren naar de ArenA heeft gesleept? Dat er niemand is die hem weet te overtuigen van het feit dat er bij de lusten van het commissarisschap ook een aantal lasten hoort? Kortom: hoe kan het dat er in Amsterdam en omgeving niemand is, die het Cruijff aan z'n verstand weet te brengen dat het de hoogste tijd wordt hij zich gaat gedragen als de volwassen, gepensioneerde man die hij is. En niet als een klein verwend kreng!
 
Ik schreef het al eerder. Bij Ajax staat een grote, diepe kast vol dossiers over momenten dat Cruijff Ajax in de steek liet. Ik voorspel dat de clubarchivarissen de komende maanden tijd tekort gaan komen, zoveel nieuwe mappen zullen er moeten worden aangemaakt. Want met een vriend als Cruijff, heeft Ajax écht geen vijanden meer nodig.
 
Jan Hermen de Bruijn
Hoofdredacteur ELF Voetbal