Meteen na de afwijzing van QPR staat Hull City voor Pearce op de stoep. Zijn zelfvertrouwen heeft echter zo'n deuk opgelopen dat Pearce zelf bedankt voor die eer. De linkspoot kiest er voor zijn oude leven als elektricien en loodgieter op te pakken en keert terug naar zijn lokale clubje Wealdstone. Vijf jaar lang knoopt hij vervolgens draden aan elkaar en ontstopt hij gootstenen. Totdat vijf jaar later een tweede kans zich aandient.
Coventry City heeft er 350.000 euro voor over om hem bij Wealdstone los te weken. In zijn drang alsnog uit de dagelijkse sleur te ontsnappen, hapt Pearce toe. Als compromisloze back houdt Pearce zich als semiprof moeiteloos staande en dat levert hem in 1985 een transfer naar Nottingham Forest op. Daar groeit hij in twaalf jaar tijd uit tot inspirerende aanvoerder en publiekslieveling. Liefkozend noemen de fans hem Pscycho, vanwege zijn faire, maar no-nonsense speelstijl.
De doorsneeman in Engeland herkent zich volledig in hem. Alleen daarom al gunt iedereen Pearce in 1991 de FA Cup. Als hij met zijn specialiteit - de vrije trap - Forest op voorsprong zet in de finale tegen Tottenham Hotspur lijkt zijn eerste grote prijs er ook echt te komen. Lijkt, want in de 94e minuut gaan The Spurs door een eigen goal alsnog met de cup aan de haal. De captain barst in tranen uit. Niet voor het eerst overigens.
Op het WK van 1990 reikt hij met Engeland tot de halve finale. Daarin velt Duitsland het vonnis vanaf de penaltystip over The Three Lions. Naast Chris Waddle mist ook Pearce als erkend specialist vanaf elf meter. Hij bezorgt Engeland een brok in de keel door ontroostbaar van het veld te stappen. Pas zes jaar later schiet hij het vretende schuldgevoel van zich af. In de EK-kwartfinale tegen Spanje in eigen land is Engeland weer veroordeelt tot strafschoppen. Ondanks zijn voorgeschiedenis neemt Pearce toch zijn verantwoordelijkheid. Hij jaagt de bal in de rechter onderhoek en rekent af met het spook dat hem zo lang achtervolgt.
Hoe diep de frustratie bij hem zit, blijkt bij de viering van zijn rake trap. Hij doet zijn bijnaam alle eer aan door met wijd opengesperde ogen en opzwellende aderen de longen uit zijn lijf te schreeuwen. Weer trekt er een golf van sentiment door heel Engeland. Pearce beëindigt zijn interlandcarrière in 1999 en stopt pas met voetballen in 2002. Hij is dan veertig jaar. Bij zijn afscheid wellen de tranen natuurlijk weer op. En stiekem weent Engeland weer eens met hem mee.
