Gescoord werd er dus niet in Santiago de Chile, maar beide ploegen maakten het gebrek aan doelpunten ruimschoots goed door een ongekende passie en inzet. De vonken spatten er bij tijd en wijle vanaf in het gastland van het toernooi. Alle spelers op het veld speelden op het scherpst van de snede. Overtredingen werden niet geschuwd.
De aanwezige fans kregen een buitengewoon boeiende wedstrijd voorgeschoteld, waarin beide ploegen aan elkaar gewaagd waren. Met name in de slotfase had Chili een licht overwicht, zonder de Argentijnen daarbij tot een tandeloze tijger te degraderen. Ook Lionel Messi en consorten stichtten het nodige gevaar. Zo was Gonzalo Higuaín in de absolute slotseconde dicht bij een doelpunt. De spits van Napoli strekte zijn been tot het uiterste om bij een lage voorzet van Ezequiel Lavezzi te komen, maar kwam een teenlengte tekort. Zijn inzet miste het doel op een haar.
De verlenging was een herhaling van hetgeen zich in de negentig minuten daarvoor had afgespeeld. Nooit werd het saai, met twee ploegen die streden voor de winst. Die ging uiteindelijk naar Chili, dat daarvoor met name Claudio Bravo en Gonzalo Higuaín mag bedanken. Laatstgenoemde schoot zijn strafschop roekeloos over het doel, Bravo pakte een inzet van Ever Banega. Chili werd door de thuiswinst de achtste Copa-kampioen. Argentinië is voor de dertiende keer tweede, maar het won ook veertien keer.
Met de derde verliespartij in de vier laatste Copa-finales verloor Argentinië voor de tweede keer in een jaar een grote finale. Hiermee is het het eerste land dat achter elkaar zowel in de WK-finale als de beslissingsstrijd van de Copa geklopt werd. Vorig jaar was Duitsland in Brazilië een maatje te groot voor de Argentijnen. Sinds 1993 verloor het de eindstrijd van het WK eenmaal, de Copa in drie gevallen en de Confederations Cup twee keer. Het Argentijnse volk wacht zo al zes finales op eremetaal. En Messi, die wacht al zijn hele leven.
