De verdediger speelde zijn hele carrière in het shirt van The Reds en werd een clublegende door de FA Cup-finale van 1965. Hij volbracht het bewuste duel op bijzondere wijze. Byrne liep in de eindstrijd tegen Leeds United na een botsing met Bobby Collins in de zevende minuut een gebroken sleutelbeen op.
Hij wilde op Wembley echter per se verder spelen en vroeg de verzorger om niets tegen manager Bill Shankly te vertellen. Destijds was wisselen tijdens voetbalwedstrijden nog niet toegestaan.
#LFC are saddened by Gerry Byrne's passing. Our thoughts are with his family and friends. https://t.co/RcGW1wvgZy pic.twitter.com/7P21CfVoNN
— Liverpool FC (@LFC) 28 november 2015
Na negentig minuten stond het 0-0 waardoor Byrne, ondanks helse pijn, ook nog een verlenging moest ondergaan. Daarin was de linksback na een lange rush goed voor de assist bij de 1-0 van Roger Hunt. Liverpool won uiteindelijk met 2-1 en veroverde zo zijn eerste FA Cup uit de geschiedenis.
Shankly speelde sowieso een belangrijke rol in zijn loopbaan. Bij Liverpool wachtte hij tevergeefs op een kans in de basiself. Hij liet zich zelfs op de transferlijst plaatsen, tot in 1959 de legendarische Shankly werd aangesteld als nieuwe technische man.
Wereldkampioen
Byrne, bijgenaamd The Crunch vanwege zijn fysieke spel, speelde tussen 1957 en 1969 in totaal 333 wedstrijden voor Liverpool. Hij werd twee keer kampioen en kwam twee keer uit voor het Engelse elftal. Op 6 april 1963 debuteerde hij tegen Schotland (1-2) op Wembley. Drie jaar later speelde hij ook nog tegen Noorwegen (6-1).
Hij maakte ook deel uit van de Engelse selectie die in 1966 wereldkampioen werd, maar kwam op het WK niet in actie. Hij kreeg zijn medaille overigens pas op 10 juni 2009, omdat spelers die niet speelden, toentertijd nog niet werden gewaardeerd door de FIFA. Al kon hij de medaille niet zelf ophalen. Hij leidde toen al aan Alzheimer.
