Het is donderdagmiddag 17:00. De laatste hand aan mijn column is gelegd. In mijn betoog leg ik uit waarom ik hoop dat Leicester City ook een tweede sprookje in de Champions League kan volbrengen.
Ik werd na woensdagavond opeens weer Leicester City-supporter. Ondanks dat ze er weinig van bakten tegen Sevilla, hoopte ik opeens vurig op een goed resultaat. Op een tweede sprookje. Dat voor de rest van de voetballerij een inspiratiebron zou zijn.
Sprookjesslot
De laptop druk ik uit en nadat ik snel de andijviestamppot naar binnen heb gewerkt ga ik met goede moed zitten voor Ajax tegen Legia. Vlak voor de wedstrijd check ik nog even Twitter op mijn iPhone.
Een tweet van Gary Lineker. Really? Dilly Ding Dilly Game's Gone. Huh?
Claudio Ranieri ontslagen... Nee toch?
Meteen denk ik even aan mijn zojuist geschreven column. Over Ranieri.
Snel ga ik naar de officiële Leicester City-website. Nog geen melding. Tegen beter weten in hoop ik dat de media in Engeland het fout hebben.
Helaas. Al vrij snel volgt de bevestiging uit het kamp van Leicester. Ik baal. Niet alleen vanwege mijn column. Nog veel meer omdat het sprookje, het geweldige kampioensverhaal van The Foxes, geen 'en ze leefden nog lang en gelukkig'-einde krijgt. Een slot dat wél bij sprookjes hoort.
De gunfactor
En juist het resultaat van afgelopen woensdagavond, ondanks de 2-1 nederlaag, had weer wat perspectief gegeven op een nieuw hoofdstuk in het sprookjesboek van Leicester. Met rede had dat overigens weinig van doen. Wie Leicester heeft zien spelen beseft dat het net zo machteloos was als AZ donderdagavond tegen Olympique Lyonnais. Alleen de uitslag gaf nog enige hoop op een Champions League-sprookje. Maar het gaf hoop.
En hoop doet leven. Inmiddels hoopte ik vooral dat er snel een bericht naar buiten kwam dat het een foutief bericht was. Helaas. Het kwam niet.
En zo komt er een einde aan het prachtverhaal Leicester. Het feit dat clubs in de waan van de dag leven wordt maar weer eens keihard bevestigd. Dat Ranieri de mooiste prestatie van de laatste, en vermoedelijk de komende decennia neerzette, zijn ze in de bestuurskamer van het King Power Stadium voor het gemak even vergeten. Er zijn te weinig punten behaald. Dus de trainer moet er uit. Een oersimpele noodgreep.
De prins
De schade die de beslissing voor mij gaf, is inmiddels weer hersteld. De column is namelijk bijna weer geschreven. Maar de schade die het voor Leicester City meebrengt is veel groter. Want ik was, en met mij vele anderen, na woensdagavond weer Leicester-supporter.
Sowieso hadden The Foxes voor de komende seizoenen van iedereen de gunfactor gehad. Maar na het ontslag van Ranieri is die gunfactor als sneeuw voor de zon verdwenen. Opeens ben ik blij dat Sevilla in elk geval won in de achtste finales van de Champions League.
En als Leicester City degradeert? Ach, jammer. Maar het is niet anders.
Het maakte het sprookje mét Ranieri alleen maar mooier.
Het 'en ze leefden nog lang en gelukkig'-einde is sowieso niet meer mogelijk. De enige uitweg die er nu nog lijkt, is de prins uit Sneeuwwitje die Ranieri wakker kust en zegt dat wat er donderdag gebeurde slechts een nare droom was. Anders eindigt het sprookje van Leicester voor Ranieri en de voetballiefhebber in een nachtmerrie.
