Laatste nieuws
02.10Oosting baalt van soap rondom Twente-speler: ‘Hij is een absolute teamplayer’
00.38Leicester City ontslaat coach vanwege vermeende relatie met speelster
00.25'Barça vol vertrouwen: Frenkie én Pedri snel weer op het veld'
00.10Duitsers klagen na Duitsland - Oranje: 'Ik ben blij dat ik het heb overleefd'

Gisteren

23.58Leicester City ontslaat trainer vrouwenteam wegens relatie met speelster
23.55Hoopvolle update voor Feyenoord: 'Ik verwacht de bekerfinale te halen'
23.55Tienersensatie onderweg: de aanvaller die wél zeker naar Real Madrid gaat
23.45'Kooplustige Chelsea-voorzitter wordt in 2027 vervangen'
23.45'Broeder' Geertruida geliefd: 'Toen ik in tranen schoot, kwam hij naar me toe'
23.40Brugts met Barcelona naar halve finales Champions League, ook PSG door
23.35Leicester City ontslaat coach vanwege relatie met speelster, Sarina Wiegman wil strengere regels: ‘Dit is niet gezond’
23.30Broederliefde steunt rappende Geertruida: 'Komt zo een diss track naar je hoofd'
23.20Genee, Van der Gijp en Derksen snoeihard voor Ajacied: 'Niemand mist hem'
23.15Cor Adriaanse: 'Kans op zijn vertrek bij Feyenoord is fifty-fifty'
23.12Voormalig FC Groningen-spits Strand Larsen excuseert zich bij fans Celta de Vigo
23.05Esmee Brugts met Barcelona door in Champions League, Nederlanders tegenover elkaar in Franse halve finale
23.00PSG pakt laatste plek in halve finale Champions League
23.00PSG completeert deelnemersveld halve finale Champions League
22.53Xabi Alonso wil in Duitsland blijven; nieuwe topkandidaat Liverpool lijkt bekend
22.45'Bayern en Liverpool geven strijd om felbegeerde Alonso op'
22.44Derksen trekt harde conclusie over Ajax-speler: ‘Kost één miljoen per wedstrijd’
22.35Kökçü in genade aangenomen bij Schmidt: ‘Dit is nooit zijn intentie geweest’
22.32Leicester City ontslaat coach wegens vermeende relatie met speelster
22.15'Liverpool geeft droommanager op, kamp-Lobotka flirt met Barça'
22.11Feyenoord lanceert documentaire ‘Kind van Zuid’ over Lutsharel Geertruida
22.05‘Als Slot naar Ajax gaat is hij zijn leven niet zeker, en zijn familie ook niet’
22.05Verenigd Koninkrijk waarschuwt fans Engeland en Schotland voor Duits bier
21.55Bayern-directeur slaat terug naar Davies: 'Ik kan niet wachten tot Sint-juttemis'
21.30'Geluk bij een ongeluk' voor PSV: 'Dreiging van snelle transfer is weg'
21.25Half miljoen Britse voetbalfans krijgen waarschuwing in aanloop naar EK 2024
21.10Voormalig Groningen-spits gaat door het stof na 'pijnlijk misverstand'
21.10Strand Larsen zegt sorry tegen Celta-fans: 'Dit misverstand doet mij pijn'
21.00'Ik ben te vroeg gestopt, maar wij hielden van het leven naast het voetbal'
20.46FC Barcelona-trainer Xavi is leugens zat en klaagt twee journalisten aan
20.45‘Ajax houdt PSV-target Debast in de gaten, maar ondervindt stevige concurrentie’
Resultaten x
Binnenland

Het beste uit ELF Voetbal in 2017: op bezoek bij Jeremain Lens en zijn bulldogs in Istanbul

In de laatste dagen van dit jaar brengen we een aantal opvallende verhalen uit ELF Voetbal weer onder de aandacht. Achter de stoere buitenkant van Jeremain Lens (30) gaat een gevoelige persoonlijkheid schuil. We troffen de huidige speler van Besiktas, toen nog in dienst van Fenerbahçe, in een emotionele periode. Drie dagen na het overlijden van zijn vader opende Lens voor ons de deur van zijn huis in Istanbul.
25-12-2017 10:20 door Geert Beckers

Ze zeggen dat honden op hun baasjes lijken. In het geval van de honden van Jeremain Lens is dat zeker zo. Vrouwtje Lady en mannetje G doen qua spierkracht in ieder geval niet onder voor hun baas. Veertig kilo spierweefsel schoon aan de haak. G is de speelse van het stel. Jonger, actiever, nieuwsgieriger, eigenwijzer dan Lady. “Hij is de beste van zijn nest. Extreem gespierd, precies zoals een American Bulldog moet zijn.” Het is G die zichzelf bij binnenkomst in huize Lens als een torpedo op ons afvuurt.

In huize Lens te Istanbul wonen drie bonkige spierbundels met een blik die het ene moment angstaanjagend en het volgende ontwapenend kan zijn. “Jullie hoeven niet bang te zijn hoor. Ze doen niets”, zegt Lens, terwijl hij met een schakelriem in de hand de voordeur verspert. "Anders springen ze tegen de klink en  maken ze zelf de deur open. Dat moet ik niet hebben.Als ze de katten van de buren zien worden ze helemaal gek.”

De wijk waarin Lens sinds dit seizoen woont houdt het midden tussen een luxueus vakantieparken een detentiecentrum. Alsof Center Parcs een kind heeft gekregen met de Bijlmerbajes. De huizen zijn er ruim, modern en over het terrein verspreid met een volmaakte symmetrie. Op veiligheid is niets bezuinigd. Een imposant hekwerk omringt de woningen, afgetopt met prikkeldraad en een camera op iedere hoek. Pas na bevestiging van onze afspraak mocht onze taxi de poorten van de gated community passeren.

LOODZWARE PERIODE

We treffen Lens in een voor hem loodzware periode. Een dag nadat Fenerbahçe onze interviewafspraak bevestigde bereikte ons het trieste nieuws dat Ricardo Lens, de vader van Jeremain, is overleden. Toch stond Jeremain erop het interview drie dagen na het overlijden van zijn vader te laten doorgaan. Sterker, amper 24 uur na het heengaan van Ricardo stond Jeremain al op het veld. Hij leverde de assist tegen Osmanlispor (1-0). De tegenstander steunde hem met een spandoek, de Turkse kranten stonden de hele week vol van respect voor de veerkracht die Lens toonde. “Dit was de enige wedstrijd van mijn carrière die ik niet goed kan analyseren. Op zaterdag overleed mijn vader. Toen ben ik op en neer geweest naar Nederland.‘s Nachts was ik om 00.00 terug en ben ik naar de club gegaan. Slapen wilde niet lukken. Op het veld was ik erbij met mijn hoofd, maar toch ook niet. Van de wedstrijd zelf weet ik niets meer.”



Praten over zijn vader ontroert hem, maar hij gaat het niet uit de weg. Het is nog vers. Zo vers dat tegenwoordige en verleden tijd elkaar afwisselen wanneer het over Ricardo gaat. Wat verder opvalt: zijn hang naar het rationele, misschien wel als bescherming tegen het emotionele. “Ik heb het de laatste maanden vaker gehoord. Men vindt mij rustig, kalm. Ook onder zware omstandigheden als deze. Ik wist al langer dat mijn vader ziek was. Hield er rekening mee dat het zou gebeuren, alleen weet je nooit wanneer. En al zou je het wel weten, dan nog is er geen mens op aarde die zich kan voorbereiden op zo’n verlies. Het is onvermijdelijk een klap.”

“Toen mijn vader ziek werd bleef ik altijd rustig en zocht ik naar mogelijkheden om problemen op te lossen. Dat was mijn moeder ook opgevallen. Anderen zouden misschien in paniek raken, ik niet. Maar ik ben ook maar een mens. En dat heeft de familie ook gezien. Ook ik ben gebroken en heb mijn emoties getoond. Dat was voor de familie misschien raar om te zien. De kalme, rationele jongen die zij kennen kon het even niet meer bolwerken. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst gehuild had. Dat is nu wel anders.” Op het imposante, strak afgetrainde en uitvoerig betatoeëerde lijf van zijn zoon krijgt Ricardo een speciale plek. “Ik heb zijn initialen al op mijn lijf staan, maar veel te klein voor wat hij voor mij betekent. Dus er komt een grotere tatoeage aan. Ik heb niet veel ruimte meer, moet kiezen tussen mijn buik en mijn linkerbeen. Het wordt een portret. Of dat zal helpen om het verlies te verwerken? Geen idee.”

De waardering druipt van de pagina’s in Turkijes grootste kranten. En zo gaat het dit seizoen al langer. Meer dan elders worden voetballers in Turkije op karakter beoordeeld. Zozeer dat het zelfs rivaliteit kan overstijgen. Shirts van karaktervoetballers Sneijder en Galatasaray-keeper Fernando Muslera vinden ook gretig aftrek onder Besiktas- en Fenerbahçe-supporters. Pierre van Hooijdonk is in de hele stad een held. Met Lens gaat het hard dezelfde kant op. Daags voorafgaand aan onze afspraak met Lens maakten we al kennis met de populariteit van de Sunderland-huurling in Turkije.

VERY GOOD

Met een sigaret in zijn linker- en een telefoon in zijn rechterhand stuurt een taxichauffeur ons door de hectische straten van Istanbul. Door Kadiköy, om precies te zijn, in het Aziatische deel. Het rustige broertje van de drukkere Europese kant. Al heb je als West-Europeaan ook ten oosten van de Bosporus zo nu en dan het idee in een zwerm wespen rond een glas aanlenglimonade te zijn beland. Het verschil: in het toeristische Europa ben jij als westerling de aanlenglimonade.

Robin van Persie? Ja, die kent onze taxichauffeur wel. Althans, dat denken we op te maken uit zijn handgebaren. Nu zijn taxichauffeurs een betrouwbare barometer van populariteit. En met die populariteit van Jeremain Lens zit het wel goed, getuige de vele duimen omhoog die we terugkrijgen wanneer we informeren naar de 29-jarige aanvaller. “Very good!

Rondvraag langs verschillende chauffeurs leert dat de Nederlandse spelers in Istanbul in de smaak vallen. Om de eventuele invloed van de taalbarrière te testen vragen we ook naar de kwaliteiten van Marco Borsato als voetballer. Weer krijgen we een opgestoken duim terug. “Good player!”



Als we Lens met die constatering confronteren verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Ook hij maakt weleens gebruik van taxi’s in de voetbalgekke metropool, waar een kleine twintig miljoen inwoners kriskras door de stad verdeeld zijn over drie clubs: Fenerbahçe, Galatasaray en Besiktas. “Meestal kijken ze de hele tijd in hun binnenspiegel”, vertelt Lens. “En ik heb ook weleens meegemaakt dat er eentje de hele tijd op zijn telefoon naar foto’s van mij zat te kijken om te vergelijken. Zo van: is hij het wel? Toen ik uitstapte wist hij niet hoe snel hij om een foto moest vragen.”

Dit seizoen wordt Lens gezien als de best presterende Nederlander in de Turkse competitie. Een hele prestatie, gezien het contingent Nederlanders dat in Istanbul is neergestreken. Wesley Sneijder, Nigel de Jong, Garry Rodrigues bij Galatasaray, Ryan Babel en Oguzhan Özyakup bij Besiktas en Robin van Persie, Gregory van der Wiel en Lens bij Fenerbahçe: niet de minste namen.

“Ze zeggen inderdaad dat ik dit seizoen de beste ben. Ik heb ook een goed gevoel over hetgeen ik tot nu toe heb laten zien. Ik ben belangrijk voor mijn team, dat voelt goed.” En goede prestaties gaan in Turkije vaak gepaard met privileges. “Als je hier wordt aangehouden en ze herkennen je, dan mag je negen van de tien keer doorrijden. Zelf rijd ik hier niet, zeker niet op mijn motor, want ik heb het verkeer hier gezien en gemerkt dat het niet handig is om hier om een motor te stappen. Maar mijn chauffeur mag ook gewoon over de vluchtstrook als ik naast hem zit.”

Voor de Turken, die economisch en politiek rooskleuriger tijden hebben gekend, is het voetbal de zo gewenste uitlaatklep. “Toen ik afgelopen zomer wegging uit Engeland had ik zestig- of zeventigduizend volgers op Instagram. Nu zit ik volgens mij op vierhonderdduizend. En je merkt het aan de manier waarop mensen je aanspreken. In een winkelcentrum bijvoorbeeld. Soms durven ze niet meteen. Maar dan komen ze om foto’s vragen. Je voelt de waardering van die mensen. Heel mooi.”

KOFFIEKOPJES

In het winkelcentrum komt Lens sinds de aanslagen minder vaak. Het Europese deel van de stad mijdt hij. “Azië is volgens mij veel minder aantrekkelijk om een statement te maken. Alles wat tot nu toe gebeurd is, gebeurde aan de Europese kant. Als ik een dagje vrij had ging ik voorheen vaak naar de Europese kant. Nu minder. Juist die grote malls zijn naar verluidt een groot risico voor aanslagen. Ik vermaak me thuis ook wel. De situatie in Turkije beïnvloedt mijn gedrag tot op zekere hoogte wel.”

Maar Jeremain Lens is niet iemand die klaagt dat rozen doornen hebben. Hij is blij dat doornen rozen hebben. Die positiviteit was broodnodig toen hij in Oekraïne woonde en zijn thuisland plotseling in oorlog was, toen zijn nieuwe woonplaats Istanbul werd opgeschrikt door aanslagen en toen hij als B-junior werd weggestuurd bij Ajax. Hij kan het zich nog goed herinneren. Zijn ouders en hij aan de ene kant van de tafel, Henny de Regt als vertegenwoordiger van de Ajax-opleiding aan de andere kant. De Regt gebruikte koffiekopjes om te illustreren dat de weg naar het profvoetbal niet via Ajax zou leiden. Ook via een ander koffiekopje, HFC Haarlem, kon de kleine Jeremain zijn droom najagen. Niemand aan die tafel had toen kunnen bevroeden dat die weg Lens langs koffiekopjes in Oekraïne en Turkije zou sturen.



“Toen ik wegging bij Ajax wist ik dat ik een ander pad moest kiezen. Misschien zelfs buiten het voetbal. Ik wilde mijn best doen op school, heb altijd geroepen dat ik advocaat wilde worden. Advocaten kunnen goed voor zichzelf en anderen opkomen, dingen weerleggen en misschien verdraaien. Dat was waarschijnlijk ook een van de redenen waarom ik bij Ajax weg moest. Ik had overal een weerwoord op en wist me uit bepaalde situaties te praten. Dat kan goed zijn, dat kan slecht zijn. Zij noemden het een mentaliteitsprobleem. Uiteindelijk ben ik goed terechtgekomen.”

Ook Gregory van der Wiel had zo’n gesprek met Ajax. Hij ging wel in op het aanbod om via Haarlem stappen te maken. Veertien jaar later komen de oud-ploeggenoten van de Ajax-jeugd elkaar opnieuw tegen bij Fenerbahçe. “Mijn ouders brachten me vroeger vaak van Amsterdam-West naar de club. Greg reed weleens mee, net als Mohammed Attaibi, die als zaalvoetballer Oranje heeft gehaald, en Diego Biseswar. Greg en ik kennen elkaar goed, maar we doen ieder ons eigen ding. We komen niet bij elkaar over de vloer. Of we het toen in de auto van mijn ouders al over droomclubs in het buitenland hadden? We zaten bij Ajax, dat was al een droom op zich.”

PRETPAKKET

Advocaat is hij nooit geworden. Wel werkte Lens opvallend vaak samen met een advocaat: Dick Advocaat. De Kleine Generaal loopt als een rode draad door zijn loopbaan. “Eerst een halfjaar bij AZ, later bij PSV. Toen Dinamo Kiev zich in 2013 meldde heb ik hem om advies gevraagd. Hij vond het een goede stap. Na twee jaar in Kiev kwam Advocaat opnieuw in mijn leven. Hij haalde me naar Sunderland. Acht wedstrijden later had hij er daar geen zin meer in. De club kwam allerlei beloften niet na. Ze zouden zich aanzienlijk versterken, maar dat viel vies tegen. Ook mij werd gezegd dat er nieuwe aanwinsten zouden komen. Ik had ook geen zin om tegen degradatie te voetballen. Advocaat ging weg en ik kwam op een dood spoor.”

Toen Advocaat vervolgens werd aangesteld als hoofdtrainer bij Fenerbahçe had Lens al een vermoeden dat hij een telefoontje vanuit Turkije kon verwachten. “Het was nog even afwachten of het allemaal zou lukken, omdat Advocaat pas een week voor de transferdeadline bij Fenerbahçe tekende, maar toen wist ik al: als Dick belt, dan doe ik het. Een dag na zijn aanstelling ging mijn telefoon al, haha. Ik zat in de auto. Volgens mij maakte ik nog een grapje dat ik zijn belletje al had zien aankomen. Hij had netjes eerst naar de club gebeld om te vragen of hij mij mocht benaderen. Nou, Sunderland was hartstikke blij.”

“Advocaat zei dat hij wel een aanvallende impuls kon gebruiken. Het is geen geheim dat Advocaat in mijn kwaliteiten gelooft. Onder hem presteer ik het best, dat is statistisch bewezen. Bij AZ haalde ik het hoogste rendement onder hem, bij PSV ook. Hij heeft, op Sunderland na, altijd het hoogste rendement uit mij kunnen krijgen. Ik was ervan overtuigd dat het ook in Turkije kon. Dat blijkt het geval.”

“Uiteindelijk heeft het allemaal met vertrouwen te maken. Maar het is niet zo dat Dick alleen complimenten uitdeelt hoor. Hij is vaak hard geweest tegen me. Een voorbeeld: we speelden uit tegen Krasnodar. Ik wist dat ik geen goede pot gespeeld had. Hij nam me apart en vroeg wat ik van de wedstrijd vond. Ik zei: ‘Ik was niet goed’. Hij: ‘Niet goed? Je was gewoon slecht. Ik heb je nog nooit zo slecht gezien.’ Hij is hard wanneer het moet en prikkelt me op de juiste manier.”



“We kunnen het goed met elkaar vinden. Ook in deze moeilijke periode heeft hij me ontzettend gesteund. We kletsen weleens een uurtje over van alles en nog wat. Ik kan bepaalde dingen tegen hem zeggen en weet dat hij het voor zich houdt. Er is ook een andere klik dan alleen een voetbalklik, ja. Dat moet ook wel als je vier keer samenwerkt.” En Advocaat is niet het enige vertrouwde gezicht voor Lens in de dug-out van Fenerbahçe. “Mario Been heeft heel veel betekend voor mijn carrière.Ik werk nu met hem bij een topclub, maar het had niet veel gescheeld of ik had hier nooit gezeten. Bij NEC heb ik met hem gewerkt, als negentienjarige huurling van AZ. Veel mensen kunnen zich herinneren dat ik daar een fantastisch jaar gehad heb, maar mijn eerste halfjaar was bedroevend slecht. Bij ieder spelersklassement stond ik stijf onderaan. Been had me kunnen terugsturen naar AZ. Dan was ik waarschijnlijk bij Telstar beland, want met die club had AZ een samenwerking. Grote kans dat ik dan mislukt was als voetballer. Been heeft toen de moeilijkste weg gekozen en daar ben ik hem dankbaar voor. Hij twijfelde niet, praatte veel met me, en kreeg me aan de praat. In de tweede seizoenshelft was ik volgens de spelersklassementen de beste speler van de Eredivisie.”

En ook aan die andere assistent van Advocaat, Cor Pot, bewaart Lens goede herinneringen. “Hij heeft me laten debuteren bij Oranje Onder 19. Ik besef heel goed dat het heel bijzonder is om met deze drie trainers bij deze club te werken. Met alle drie heb ik positieve ervaringen. Het maakt het vertrouwen in mij en andersom heel groot, maar geeft geen garanties. Ik moet het zelf doen.”

ENGELEN

Als kind figureerde Lens in de legendarische documentaire Daar Hoorden Zij Engelen Zingen, over het seizoen 1999/00 bij Ajax. Antimarketing voor de club. De kijker krijgt een pijnlijk kijkje in de ijzig kille jeugdopleiding. Vloekende en tierende jeugdtrainers. Kinderen, bevend van angst voor een evaluatiegesprek. Tranen biggelend over zachte kinderwangetjes.

Slechts enkelen haalden de top. Nordin Amrabat, Van der Wiel en Lens kwamen bovendrijven, zij het via omwegen. Sommigen, Donovan Slijngard, Mitchell Donald, Jeffrey Sarpong en Evander Sno, haalden het profvoetbal. De meerderheid redde het niet. Volgens Lens heeft zijn carrière in het profvoetbal hem verrijkt, en dan bedoelt hij niet alleen financieel. “Ik heb dingen gezien die veel mensen nooit zullen zien. Ik heb in Oekraïne gespeeld, spreek redelijk Russisch. Ik heb een oorlog meegemaakt. Tussen Oekraïne en Rusland. De president van Oekraïne was gevestigd in Kiev, op een stuk waar ik vaak wandelde. Daar zijn protesten geweest. Later ben ik daar terug geweest. Alles was afgebrand. Uitgebrande auto’s stonden op straat. Foto’s van mensen die overleden waren, kaarsen. Dat was tien minuutjes lopen van mijn huis. Geen mooie herinneringen, maar wel dingen die ik heb meegemaakt. Die mij gevormd hebben als mens.”

“Nog zo’n voorbeeld: mijn contractonderhandelingen bij Kiev. De voorzitter van Dinamo kon, nou ja, best agressief praten. We hadden afgesproken in een restaurant, ergens in een bos. In de hotelkamer grapten mijn zaakwaarnemer en ik nog dat we ons paspoort maar beter konden meenemen, voor het geval we moesten vluchten. Onze taxi reed een lang bospad af en dan zit je daar totaal verlaten.We keken elkaar aan in de auto en zeiden ‘zie je wel, goed dat we ons paspoort mee hebben’.”



“Eenmaal binnen schuift de voorzitter een A4’tje met een bedrag erop naar voren. Ik kras het door, schrijf een nieuw bedrag op en schuif het briefje terug naar de andere kant van de tafel. Van wat de voorzitter toen zei verstond ik helemaal niets, maar het klonk nogal agressief. Dat gold voor zijn hele houding. Even dacht ik dat we moesten gaan rennen, maar gelukkig kwam alles uiteindelijk goed. Naar dat restaurant in het bos ben ik nog een keer of twintig terug geweest.”

Ook de negatieve ervaringen koestert hij. “Ik ben tevreden over mijn carrière tot nu toe. Ben wijzer geworden in het buitenland, beter als persoon. Als voetballer terugkeren naar Nederland gaat denk ik niet gebeuren. Daar is het te laat voor. Als ik nu zou teruggaan zou het zijn om af te bouwen en dat wil ik niet. Steeds een stapje lager, totdat je clubloos bent en ermee stopt. Wat bijvoorbeeld Rafael van der Vaart doet moet hij weten, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik heb drie kinderen die ik niet alle aandacht heb kunnen geven die ik had willen geven. Na mijn carrière wil ik dat goedmaken. En ik heb zakelijk hele grote plannen. Wat precies houd ik nog even voor mezelf, maar ik ga echt wat neerzetten.”

Van revanchegevoelens richting Ajax is geen sprake, benadrukt Lens. “Als ik tegen die club speel probeer ik wel altijd iets extra’s te doen. Maar ik voel geen haat jegens die club. Ik volg ze nog steeds. Vind het ook leuk als ze landskampioen worden, al heb ik dat nog meer bij PSV. Stel ik zou een terugkeer toch overwegen en zowel Ajax als PSV meldt zich, dan heeft PSV een streepje voor. Wat betreft mijn toekomst heb ik vooral als doel om trouw te blijven aan mezelf. Dat heeft mijn vader me altijd gezegd. ‘Je moet doen waar je je goed bij voelt.’ Dat is mijn plan: het advies van mijn vader blijven uitvoeren.”

BLANKE PIT

De zon draagt een boerka van wolken als Lens zijn honden mee naar buiten neemt voor een ommetje. Hij houdt ze met moeite onder controle, al lijkt het tijdens de korte wandeling soms meer alsof de honden Lens uitlaten dan andersom. Als de fotograaf zijn statief met flitskop tevoorschijn tovert en begint met fotograferen blijken Lady en G geen modellencarrière te ambiëren. Bij iedere flits draaien ze het hoofd weg. Bang voor het felle licht. Lens: “Ik zei toch al dat je niet bang voor ze hoeft te zijn. Ze zijn super lief.” Ruwe bolster, blanke pit dus. Nog zo’n eigenschap die honden en baas gemeen hebben.




Aanmelden
jukebox Laatste: DE JUKEBOX: Carlens Arcus (Vitesse)
avonturiers Laatste: Freek Schipper mag zich een Chinese local noemen: “Fans riepen telkens ‘hipet’, bleek dat mijn Chinese naam”
superelf Laatste: Niklas Tarvajärvi: "Hij was niet technisch, niet snel, niet heel sterk, maar schoot wel alles erin"
kleedkamerhumor Laatste: Etienne Vaessen, grappenmaker bij RKC Waalwijk: "Je ziet het bijvoorbeeld aan de grijns op m’n gezicht"
transfergeruchten Laatste: Ocampos na 113 minuten weg bij Ajax?
hoe is het met..? Laatste: Hoe is het met... Mauro Camoranesi?
cultheld Laatste: Iván Campo: Koninklijke kelderklasser
voetballer x Laatste: Voetballer X: "Ik heb gracieuze trainers zien veranderen in beulen"
Privacyverklaring
X <