In de woestijn is het lastig drinken. Nou hebben ze daar in Dubai wel wat op gevonden. Als je maar zoveel mogelijk kranen van puur goud maakt, blijft het water lekker koel. Zonder gekheid: Dubai is een krankzinnig oord waar luxe in de overtreffende trap wordt toegepast. Geld speelt er geen rol. Maar rollen doet het wel. Of zou Diego Maradona louter en alleen om de sportieve uitdaging bij Al Wasl hebben getekend….
Geloof het of niet, maar in de dagen voor Kerst was ik bij de competitiewedstrijd tussen Al Wasl en Al Shabab. Een heuse derby, maar dat zal u meteen duidelijk zijn. Ik wist dat niet, maar werd er wel meteen mee geconfronteerd. Eerder op de dag was er bij het competitieduel tussen Al Ahly en Al Nasr geen kip te bekennen. Amper fans, een of twee beveiligers, laat staan politie.
Hoe anders was dat bij Al Wasl (geel) - Al Shabab (blauw). Militairen met geweren, oproerpolitie en pijnboompitjes kauwende stewards. En, niet onbelangrijk, enkele duizenden toeschouwers. Vooral dat laatste is opmerkelijk. Voetbal leeft in Dubai. Maar dan wel op tv. In de stadions komt bijna niemand. Clubs doen er alles aan om interessant te zijn voor het publiek. Ze kopen grote sterren aan (bij Al Ahly zag ik wereldkampioen Fabio Cannavaro op z'n gemak de defensie leiden), heffen geen toegang en geven zelfs belachelijke prijzen weg. Neem nou Al Jazeera uit Abu Dhabi, op een stief uurtje rijden van Dubai. Eerst even een quizvraag: wie is daar technisch directeur? Bij Al Jazeera worden in de rust tien mensen van de tribunes geplukt die allemaal een bal krijgen. Diegene die de bal het dichtst bij een bepaald doel schiet, rijdt nog diezelfde avond weg in een SUV ter waarde van enkele tienduizenden euro's.
Terug naar Al Wasl. Als ik mijn blik over het computerscherm heen naar links werp, zie ik de clubsjaal hangen. De sjaal hangt in mijn kantoor als relikwie. Eerlijk van de grond geraapt, nadat deze was weggesmeten door een teleurgestelde Arabier in witte jurk. Al Shabab won de derby namelijk met 1-3 en dat lag nogal gevoelig. Tien minuten voor tijd, toen de nederlaag zich aandiende, stroomde het ereterras (verspreid over de gehele eretribune) leeg. Een bonte stoet witte jurken daalde van de tribunes af. Sjeiks en andere authentieke, hooggeplaatste Arabieren, ze konden het niet meer aanzien. Hun sandalen maakten amper geluid op de ondergrond van marmer. De breedbeeldtelevisies voor de draaistoelen van zacht leer bleven onbekeken. Bedienden konden hun mierzoete thee en potjes met knabbelnoten niet langer kwijt.
Op de tribunes voor gewone mensen (Indiërs, Filipino's en ander minderwaardig volk in de ogen van de Emirati) klonk het hoongelach. Wegwerpgebaren. Het vak met uitsupporters trommelde en toeterde dat het een lieve lust was. Ik zag zelfs obscene gebaren. Echt uit de hand lopen deed het niet. Was ook onmogelijk. Bij de entree in het stadion moest je eerlijk zeggen voor welke ploeg je was. Vervolgens bepaalde de politie op welk tribunedeel je mocht gaan zitten. Prima systeem, het werkte goed!
Laat onverlet dat Al Wasl een lastig te leiden club is. Pluisje is gewaarschuwd. Heetgebakerde clubleiding, ongeduldige fans en een niet al te goede selectie. Het worden zware tijden voor Maradona. Pluisje in Dubai. Wat een avontuur.
Arnout Verzijl
Nb: het juiste antwoord is natuurlijk André Wetzel.
