In T-shirt met korte mouwen neemt Loen plaats aan tafel. Genietend van de laatste zonnestralen van het jaar begint hij over de video op zijn persoonlijke LinkedIn pagina. Die moet hem een nieuwe club opleveren. “Tot dusver zijn de reacties goed, maar ik ben nog steeds transfervrij dus de promotie kan kennelijk iets beter.” Te zien zijn vrije trappen die stijf in de kruising worden geprikt en voorzetten die perfect bij een ploeggenoot op het hoofd ploffen. Wat opvalt is het gebrek aan momenten uit zijn periode in het buitenland. “Dat klopt”, erkent Loen terwijl hij een slok limonade neemt. “Sportief gezien heb ik geen hoogtepunten daar gehad.”
Koud
Na een succesvolle carrière in Nederland koos de avonturier voor het buitenland. “Ik wilde zien hoe het op andere plekken eraan toe ging, ervaren hoe ik daar zelf zou overleven. Uit mijn comfortzone stappen en nieuwe culturen leren kennen.” Er volgde een avontuur bij het Griekse GS Doxa Drama. De naam verraadt al veel; het werd een ervaring om snel te vergeten. Nul wedstrijden en veel eenzame dagen verder streek hij neer in Finland. “Ik wist dat het flink kon vriezen, maar ik dacht aan iets van min tien. Is het bij aankomst gewoon bijna dertig graden in de min! Kom ik aan met een simpele winterjas.” Trainend in een overdekte hal, waar je volgens de regels een vrije trap tegen krijgt als je het dak raakt, en ingepakt in dikke trainingsbroeken en truien begon zijn tijd bij FC Haka voortvarend.
Na een rooskleurig debuut ging het echter snel bergafwaarts. “De club gaf me overal de schuld van. Ging het slecht? Mijn fout. Ging er iets verkeerd? Ook mijn schuld. Er werden verhalen naar buiten gebracht om mij expres in een negatief daglicht te zetten.” FC Haka liet via de media zelfs weten dat Loen weg zou moeten. Toch mocht de voetballer aan het eind van het seizoen plots weer opdraven. “Het ging niet goed met de club en ze hadden me nodig. De supporters snapten er helemaal niks van.”Toch voelde hij zich thuis in het koude land. Hoewel de linkspoot weleens een heuvel amper opkwam door de gladheid, vond de speler de omgeving prachtig. Regelmatig zag hij het noorderlicht, al moest je daar wel wat geluk voor hebben. De mensen waren warm en gaven Loen een ‘thuisgevoel’ door hem op te nemen in hun gezelschap. “Al wisten ze niet wat hen overkwam als ik eens op z’n Hollands direct was”, lacht hij. 
Warm
Door strubbelingen boterde het niet meer tussen speler en club. Onvermijdelijk volgde een transfervrij vertrek. “Toen streek ik neer in warmere oorden. Heerlijk!” Via LinkedIn werd Loen benaderd door een zaakwaarnemer die hem graag bij FC Mosta onderbracht. “Ik had er nog nooit van gehoord, maar tijdens de research zag alles er goed uit.” Na een lange periode met weinig wedstrijden hoopte hij op Malta zijn buitenlandse sportieve geluk wel te vinden. “Ik heb het vliegtuig gepakt en binnen één week was alles geregeld.”
Op het kleine eiland onder Italië ervaarde de voetballer een vakantiegevoel. Wekelijks bakte hij zichzelf bruin op het strand, verorberde hij de heerlijkste gerechten en toerde hij met zijn autootje over het eiland. Hij ontpopte zich tot een ware ontdekkingsreiziger. Hij parkeerde zijn bolide in de mooiste dorpjes en landschappen. “De dwergstaat is van oorsprong natuurlijk een kolonie van Engeland. Je beweegt dus eigenlijk aan de ‘verkeerde' kant van de weg. Dat is flink wennen, maar vooral schrikken als je opeens spookrijdt.”
Nog meer wennen waren zijn Maltese medespelers. “Als we 's avonds om zeven uur trainden, waren we vaak nog lang niet compleet. Ik weet niet of ze moe waren of geen zin hadden. Maar klokkijken konden ze blijkbaar niet.” Een boetepot was er niet. Regels evenmin, zo leek het. Als de training dan eindelijk kon beginnen, kreeg het team de simpelste oefeningen voorgeschoteld. “Het stelde echt niks voor. Er zat totaal geen gedachte achter en er werd veel gekloot.”
Dat veranderde op de wedstrijddag. Dan ging de knop om en activeerden zelfs de Maltezers een topsportfocus. “Ze veranderden in onwijs fanatieke sporters en fans; de supporters maakten er met trommels een oorverdovend feestje van, na elke overtreding werd er geschreeuwd om een kaart en na ieder doelpunt leek de Champions League gewonnen.” Lang reizen was het nooit. Iets wat in Finland wel anders was. “Zo moesten we eens acht uur in de bus zitten en één keer gingen we met een cruiseschip naar een ander eiland”, herinnert Loen zich. Op Malta zijn er slechts drie stadions waarin gespeeld wordt. Allemaal met de auto te bereiken én allemaal voorzien van een goede grasmat. Dat was op het trainingsveld wel anders. Daar was een goed stukje gras moeilijker te vinden dan een speld in een hooiberg.
Veel wedstrijden speelde Loen niet. In de Maltese competitie is er een regel die voorschrijft dat je slechts zeven buitenlanders mag opstellen. Daarnaast mogen er nog twee op de bank plaatsnemen, maar die kunnen alleen gewisseld worden met een buitenlandse basisspeler. Iets waarover de avonturier pas vlak na zijn transfer hoorde. “Besef dat er bij Mosta twaalf spelers met een niet-Maltese nationaliteit voetbalden. Je was dus nooit zeker van je plek en de beste Maltezen speelden ook nog eens op mijn positie.” Achteraf had de voetballer graag van de belemmering geweten. Dan had hij wellicht een andere keuze gemaakt. “Maar ik heb er geen spijt van. Het heeft me een prachtig avontuur opgeleverd en ik ben onlangs zelfs nog terug geweest om mijn vrienden op te zoeken.”
Sinds 7 mei heeft Loen geen officiële wedstrijd meer gespeeld. “Ik ben wel altijd blijven trainen. Maar na een tijdje wordt het steeds moeilijker om die motivatie te houden.” Nu houdt hij bij IJsselmeervogels zijn conditie op peil. Er is een kans dat hij daar gaat spelen. Maar ook zelf gaan coachen behoort tot de mogelijkheden. “Ik heb weleens nagedacht over wat ik wil na het voetballen. Het antwoord weet ik nog niet.”
Zelfbewustheid
Stiekem hoopt hij op een club waar hij zijn linkervoet weer mag etaleren. “Het liefst bij een team in het buitenland. Dat heeft me al prachtige avonturen en levenservaring gegeven.” Een aantal Europese clubs toonde interesse, maar telkens klopte het plaatje niet voor de volle honderd procent. “Zo zou ik op één plek samenwonen met andere spelers. Maar dat ga ik echt niet meer doen. Die tijd heb ik gehad.” Canada en Amerika hebben nu zijn persoonlijke interesse. Het is weer iets nieuws en de avonturier hoopt daar nog meer levenservaring op te doen. “De realiteit is echter dat ik 31 ben en dat is voor veel ploegen te oud omdat ik geen restwaarde meer heb. Er mee eens zijn? Nee, dat ben ik niet. Maar het is helaas de realiteit.”
Die zelfbewustheid kreeg Loen na zijn zware blessure in het begin van zijn carrière. Een dubbele beenbreuk gaf hem een andere kijk op het leven. “Genieten werd mijn nieuwe motto. Als ik terugkijk, heb ik dat ook altijd gedaan. Heb ik alles uit mijn carrière gehaald? Nee, dat denk ik niet. Maar ik ben wel altijd blijven genieten.” Na die laatste woorden staat Loen op. Het is tijd om richting de training van IJsselmeervogels te gaan. Een plek waar het niveau van trainen hoger ligt dan in zijn tijd bij FC Mosta, voegt hij er bij het weglopen lachend aan toe.
