De volgende dag betrad desondanks al het gevoel dat het zo erg nog niet is dat de schaal op zich laat wachten. "We hebben nog zes wedstrijden te spelen en een puntje is genoeg. Dat gaan we natuurlijk niet weggeven. Zeker niet op de manier hoe we dit jaar voetballen. Het speelt natuurlijk ook mee dat we komende zondag thuis kampioen kunnen worden. We hebben gehoord dat er veel publiek komt kijken. Bovendien misten we tegen Jong Vitesse een paar spelers vanwege interlandverplichtingen. Zondag is iedereen er bij. Het is leuker om het met ze allen te kunnen vieren", laat Hatzidiakos ELF Voetbal weten.
Die gedachten verzachten de pijn van de eerste gemiste kans. Door het doelpunt in de slotfase konden de champagneflessen voor even terug de koelkast in. Maar dat Jong AZ alsnog die schaal gaat pakken, twijfelt helemaal niemand aan binnen de Tweede Divisie. Daarvoor steken ze er te veel bovenuit. "We zijn een hele hechte groep, echt vrienden. We accepteren veel van elkaar, maar ondertussen kunnen we ook enorm kritisch zijn. Bij trainers Martin Haar en Kenneth Goudmijn moet alles perfect zijn. Ze eisen onwijs veel van ons, elke wedstrijd moet beter. Elke training weer moeten we ons honderd procent geven, want anders krijgen we op ons flikker. Daardoor word je uiteindelijk beter."
Tips van Vlaar
Iedere inspeelpass moet op het goede been worden gespeeld, elk duel moet vol overgave worden aangegaan. Het zorgt voor de benodigde focus bij de Grieks-Nederlandse verdediger, die soms ook als verlengstuk van de trainer moet functioneren. "Als aanvoerder moet ik soms streng zijn. Ik ben wel vaker captain geweest in de jeugd, ook toen ik nog in Griekenland speelde. Maar je bent niet aanvoerder alleen omdat je die band draagt, ook als je die band niet hebt kun je leidend zijn in een team."
De centrumverdediger speelde al meerdere keren in het eerste elftal, zo stond hij onder meer in de basis in de thuiswedstrijd tegen PSV. Toen als rechtsback, maar dat heeft niet de voorkeur van Hatzidiakos. "Ik ben een centrale verdediger, maar al heeft de trainer me nodig als linksback of rechtsbuiten; ik doe gewoon mijn uiterste best. Soms kan ik nog wel iets harder in de duels zijn, maar dat heeft ook met ervaring te maken." Aan ervaring geen gebrek bij de huidige AZ-verdedigers in het eerste. Zo probeert Hatzidiakos veel op te steken van Ron Vlaar en Rens van Eijden. "Ik praat veel met ze. Ik probeer tips van ze toe te passen op mijn spel. Het zijn vaak kleine dingetjes. Hoe je met een bepaalde situatie om moet gaan of wanneer je druk moet zetten. Natuurlijk worden het op een gegeven moment concurrenten van me, maar dat is alleen maar goed. Ik word daar zelf ook beter van."
Panathinaikos
Volgend jaar hoopt hij zijn wedstrijden in het team van John van den Brom te spelen, maar de Jupiler League is ook geen straf. Het zijn zorgen voor later. Eerst wacht de Tweede Divisie en daarna misschien wel de bekerfinale in De Kuip. Het zouden twee hoogtepunten moeten worden in zijn vrij opmerkelijke AZ-bestaan. Hatzidiakos kwam namelijk in 2011 via een e-mail binnen bij de club. "Toen ik elf was liep ik stage in Griekenland bij Panathinaikos. Daar heb ik vervolgens 2,5 jaar gespeeld. Daarna zijn we door de economische crisis naar Nederland verhuisd, het land van mijn moeder. Mijn ouders zagen meer kansen in Nederland. Voor mijn voetbal, maar ook voor mijn broers om hier te studeren."
Dat bleek goed ingeschat, want AZ nam de verdediger vrijwel direct op in haar jeugdopleiding. "Mijn moeder had een mailtje gestuurd of ik bij AZ kon komen voetballen. Ik heb veel geluk gehad dat ze daar op in zijn gegaan. De huidige hoofdscout Michel Doesburg zag wel iets in het aanbod en antwoordde. Daarna was het aan mij om te laten zien dat ik kon voetballen. Ik heb een paar proeftrainingen gespeeld en vervolgens ben ik aangenomen. Soms mis ik Griekenland wel, maar ik ga er elke zomer heen. Ik voel me in Nederland evengoed thuis. Ik zou ooit wel terug willen keren in Griekenland, maar wanneer weet ik niet. Het liefst bij Panathinaikos, want daar was ik als jonge jongen al fan van."
Nationale elftal
In de voetbalwereld is Griekenland vooral bekend als verrassende Europees kampioen van 2004, toen het thuisland Portugal in de finale met 1-0 versloeg. Ondanks zijn jonge leeftijd heeft Hatzidiakos levende herinneringen aan die avond. "Toen Angelos Charisteas die goal maakte zat ik binnen. Maar buiten hoorde ik iedereen schreeuwen en toeterende auto's op straat, echt chaos. Na het fluitsignaal ging het helemaal los. Het was een groot feest."
Zelf heeft Hatzidiakos het Griekse shirt, net als van het Nederlands elftal, ook weleens gedragen. Een keer kwam hij uit voor de Onder 17. Sindsdien is hij echter nooit meer opgeroepen voor een vertegenwoordigend elftal. "Als je erbij wil horen in Griekenland moet je eigenlijk daar spelen. Er komt hier nooit een scout om te vragen hoe het gaat, behalve als je echt een grote naam bent, die men in het nieuws terugziet." Dat er een vervolg komt op die ene interland voor Griekenland is absoluut geen zekerheid. Door de nationaliteit van zijn moeder heeft Hatzidiakos namelijk ook altijd al een Nederlands paspoort gehad. "Ik laat de keuze tussen Nederland en Griekenland nog open. Oranje is uiteraard ook heel interessant."
