Bij het betreden van de interviewruimte beginnen de ogen van El Khayati te glunderen. Voor hem ligt een doek met de Marokkaanse vlag, speciaal gedrukt voor de gelegenheid van het gesprek. Licht overdonderd en zo trots als een pauw gaat de middenvelder de daaropvolgende fotoshoot in. “Mag ik hem mee naar huis nemen?”, vraagt hij in alle beleefdheid als alle kiekjes een plek in het camerageheugen hebben verworven. De fotograaf antwoordt instemmend. Pakweg een uur later zou El Khayati de ruimte, een prachtige bestuurskamer in het Cars Jeans Stadion van ADO Den Haag, met een opgerold doek op zijn rug verlaten.
Er zijn op voetbalgebied slechtere momenten geweest om trots te zijn op je afkomst. Marokko plaatste zich in november voor het eerst in twintig jaar voor het WK. El Khayati volgde de kwalificatiereeks van de eerste tot de laatste minuut. “Het is geweldig dat Marokko erbij is. Er zijn hele grote landen die zich niet geplaatst hebben, ook in Afrika”, aldus El Khayati. “Ik ben heel goed bevriend met Karim El Ahmadi. Hij heeft mij rond de beslissende wedstrijd tegen Ivoorkust goed op de hoogte gehouden. Hoe geweldig het daar was. Dan stuurde hij een filmpje van het feest in de kleedkamer. Springen op de tafel, van alles dat door de kleedkamer vliegt… Ik vind het heel mooi dat hij dit mag meemaken. En mocht ik deze zomer niet geselecteerd worden, dan is hij mijn informant.”
Enkele dagen na de kwalificatie vertelde El Khayati dat hij zelf ook graag met Marokko naar Rusland zou willen. Een keuze tussen het land van zijn afkomst en het land waar hij opgroeide, Nederland, heeft hij echter niet gemaakt. “Ik kreeg die vraag van een journalist. Natuurlijk ga ik graag mee naar het WK. Uitkomen voor Marokko is een droom van mij”, benadrukt El Khayati. “Maar dat wil niet zeggen dat ik niet voor Nederland wil spelen. Ik ben nog nooit officieel voor een land uitgekomen, dus kan beide kanten op. Ik ben een speler die gelooft in zichzelf. Voor beide landen denk ik dat ik goed genoeg ben.”
Dat El Khayati hardop zou dromen van een interlandcarrière had niemand drie jaar geleden kunnen bedenken. Terwijl het Nederlands elftal op het WK in Brazilië het brons greep, plakte El Khayati stickers op containers in de haven van Rotterdam. Zijn eerste periode in het profvoetbal was uitgelopen op een Cypriotisch fiasco en bij Kozakken Boys begon zijn carrière weer helemaal op nul. Waarom lukt het in het tweede gedeelte van zijn carrière wel? Was het zijn onmiskenbare talent, zijn mentaliteit of had hij simpelweg op het juiste moment het geluk aan zijn zijde? In ELF Voetbal Magazine nr. 12 gaat El Khayati uitgebreid erop in.
