Voeten omhoog, gordijnen dicht, stilte. Het enige licht in de kamer komt van zijn computerscherm. Zo nu en dan loopt zijn vriendin of oma binnen om een bord eten voor zijn neus te zetten. Een reactie krijgen ze zelden.
Deels zijn ze dat al gewend van Jürgen Locadia. Ook zonder blessure is de aanvaller van PSV graag thuis. En ook dan is hij stil. Achter de vertrouwelijkheid van zijn voordeur speelt hij graag met zijn driejarige zoontje, kijkt een serie, of zit achter de piano. Zijn favoriet: La Valse D'Amélie van Yann Tiersen. De spaghetti bolognese van de klassieke muziek, dat kan iedereen wel waarderen. Vaak de eerste kennismaking met de gevarieerde Italiaanse keuken. Maar ook aan zwaardere kost waagt hij zich zo nu en dan. Soms Chopin, soms Beethoven.
Tijdens zijn blessureperiode zijn Locadia's dagen een carrousel van eten, Netflix, slapen, en muziek maken. Een carrousel die veel te langzaam draait naar zijn smaak. Hij wil trainen, voetballen, scoren. Maar hij ligt alleen maar. De voeten omhoog. Opgesloten in zijn eigen huis. Opgesloten in zijn blessure.
“De verveling sloeg toe. Als ik niet kan voetballen ben ik thuis niet te genieten. Dan gedraag ik me niet zoals het hoort. Ik sluit me op, zit stil op een kamertje, met de gordijnen dicht. Ik heb echt een tijd als een kluizenaar geleefd. Dat was voor mijn vriendin wel lastig, maar gelukkig heeft ze er ook begrip voor. Ik kan nu eenmaal niet altijd vrolijk zijn.”
STERKER
De donkere periode is voorbij. Jürgen Locadia lacht weer. Het herstel van de liesblessure die hem zes maanden aan de kant hield was afzien, lijden, maar de vreugde van vooruitgang heeft zijn donkere gemoed overwonnen. En dus wordt er geregeld gelachen aan de overkant van de tafel in de kantine van De Herdgang als we hem stellingen voorleggen.
Jürgen, de eerste stelling: mijn blessureperiode heeft me sterker gemaakt.
“Zeker. Vooral mentaal. Ik heb geleerd met tegenslagen om te gaan. Dit was zonder twijfel de zwaarste periode in mijn carrière tot nu toe. Eigenlijk had ik voorheen nog nooit echt tegenslagen gehad. Het zwaarste was mijn reserverol in ons eerste kampioensjaar, twee jaar geleden. Maar deze blessure was veel zwaarder. Door mijn blessureperiode heb ik het voetbal meer leren waarderen. Ik geniet weer volop van mijn trainingen.”
Stelling: ik voel me fysiek weer zoals vóór mijn blessure.
“Sterker zelfs. Voorheen trainde ik alleen mijn bovenlichaam. Door mijn blessure ben ik ook mijn benen gaan trainen. Dat was nieuw voor me. Daardoor ben ik fysiek completer geworden. Mijn schotkracht is enorm toegenomen. Mijn benen zijn flink gegroeid. Mijn oude broeken passen me niet meer. Vóór mijn blessure droeg ik L, nu XL.”
Stelling: ook tijdens mijn blessureperiode voelde ik me volwaardig lid van de selectie.
“Je bént volwaardig lid, maar zo vóelt het niet. Op de tribune een wedstrijd kijken... Je zit jezelf echt te verbijten, zeker als het niet lekker loopt. Pijnlijk is dat. Voor mij zelfs zo pijnlijk dat ik het in het begin niet kon opbrengen. Pas later in mijn herstel ben ik naar het stadion gegaan. Weet je? Ik was gewoon boos. Vooral op mezelf, maar ook op de medische staf. Op de fysiotrainers. In het begin voelde ik niet echt dat ik stappen maakte. Achteraf bleek dat wel degelijk het geval, alleen waren die stappen heel klein. Het ging me te langzaam.”
Hoe uitte die woede zich?
“Schreeuwen. Schelden. Ik heb de fysiotrainers uitgescholden. Ontelbare keren zelfs. Ik vond zelf dat ik klaar was om met de groep te trainen. Zij vonden van niet. Toen gaf ik ze de volle lading. Wat ik riep? Teringzooi. Gelukkig reageerden ze daar heel goed op. Ze lieten me uitrazen. En probeerden me vervolgens te kalmeren.”
Stelling: muziek was mijn belangrijkste uitlaatklep gedurende mijn blessureperiode.
“Ik denk het wel ja. Muziek helpt ontzettend om te relativeren. Piano spelen, muziek componeren. Ik maak EDM, Electronic Dance Music. Hardwell, Garrix, Tiësto, dat soort jongens. Daar ben ik nu ongeveer een jaar mee bezig. Ik heb ook een cursus gevolgd in een studio in Hilversum. Twee keer per week ging ik daarheen. Ik heb nog nooit opgetreden, maar produceer zelf tracks, al moet ik mijn eerste volledige track nog uitbrengen. In mijn tracks verwerk ik soms stukken die ik zelf op de piano speel, zoals de muziek van Amélie. Ik hou van klassieke pianostukken, vind dat wel mooi. Al is het wel heel lastig. Zeker voor iemand die pas twee jaar piano speelt, haha.”
Dan gaat je herstel voor je gevoel al te langzaam, en dan loop je ook nog een knieblessure op. Stelling: mijn knieblessure kwam harder aan dan mijn liesblessure.
“Ik denk toch mijn liesblessure. Mijn schot is mijn alles. Ik kan goed schieten met rechts en links. Zodra je zo'n liesblessure oploopt heb je het gevoel dat je nooit meer hetzelfde kunt schieten als voorheen. Ik vroeg me echt af of het ooit nog goed zou komen met mijn schot. Dat was voor mij de grootste klap. Toen de medische staf me vertelde dat ik geopereerd moest worden aan mijn knie was dat natuurlijk wel even schrikken, maar eerlijk gezegd haalde die blessure een beetje de druk van het herstel aan mijn lies. Daardoor had ik weer een paar weken langer om mijn benen te trainen. Het had dus vreemd genoeg ook een positieve kant.”
Was die knieblessure het gevolg van een gebrek aan geduld?
“Die conclusie is te makkelijk. Ik trainde twee weken voluit mee met de groep toen het gebeurde. Het is moeilijk te zeggen waar die knieblessure vandaan kwam. Dat weet eigenlijk niemand.”
DE TOP
Je debuut in het eerste elftal is alweer zes jaar geleden. Stelling: zes jaar geleden had ik gedacht nu verder te zijn dan ik nu ben.
“Klopt. Toen dacht ik dat ik drie jaar in de selectie zou spelen en dan een vervolgstap zou maken. Naar het buitenland. Tijdens het kampioensjaar van twee jaar geleden merkte ik dat ik mijn verwachtingen moest aanpassen. Ik zat veel op de bank. Voorafgaand aan dat seizoen dacht ik dat dit mijn doorbraak moest worden. Zo had ik het vooraf uitgestippeld. Ik wilde doorgroeien, maar stond stil.”
Kon je je vinden in die reserverol?
“Ik kan mezelf wel goed genoeg vinden voor een basisplaats, maar als de trainer daar anders over denkt heb ik daar weinig aan. Hij maakte andere keuzes.”
Ben je nu terughoudender met je verwachtingen van de toekomst?
“Ik zeg in ieder geval niet meer tegen mezelf dat ik binnen drie jaar in de Europese top moet spelen. Die wensen heb ik een beetje gematigd.”
Stelling: ooit kom ik in de Europese top terecht.
“Ik heb er wel de kwaliteiten voor, vind ik. Maar wat is Europese top? FC Barcelona en Real Madrid ga ik niet redden. Maar net daaronder, de categorie Atlético Madrid, moet ik kunnen halen.”
Stelling: ook in de muzikale wereld ga ik de top halen.
“Ja. En dat kan een stuk sneller dan in het voetbal. Wie weet sta ik daar al over een jaar. Begrijp me trouwens niet verkeerd: ik zou mijn baan als profvoetballer met niets willen ruilen. Scoren blijft het beste gevoel dat er is.”
Wat is de absolute top als je het over muziek hebt?
“Als je muziek gedraaid wordt op de radio of op een festival staan. Dat zou wel heel cool zijn. Dat draaien wordt lastig te combineren, misschien alleen in de zomer, als ik vakantie heb. Produceren kan ook nu al. Ik heb ook al een manager in de arm genomen. Om echt tracks te gaan uitbrengen moet ik nog leren de puntjes op de i te zetten.”
SPITS
Stelling: ik ben een echte spits.
“Zonder twijfel.”
Stelling: als ik over drie jaar nog bij PSV speel heb ik iets niet goed gedaan.
“Oneens. Maar ik zou er niet voor tekenen om mijn hele carrière voor PSV te spelen. Als de tijd rijp is wil ik een volgende stap maken. Ik denk dat ik goed in Engeland of Duitsland zou passen. Daar spelen veel ploegen 4-4-2. Dat ligt mij wel.”
Stelling: ik word ooit de vaste spits van Oranje.
“Die potentie heb ik wel. Ik wil dit jaar nog mijn debuut maken. Ik zat bij de selectie voor die wedstrijd tegen Duitsland, die werd afgelast vanwege terreurdreiging. En later zat ik er nog een keer bij, maar toen raakte ik geblesseerd. Zonder die kloteblessure had ik al voor Oranje gespeeld. (Locadia laat even een stilte vallen en zegt dan:) Uitstel, geen afstel. Zie je wel? Ik zie het leven weer positief in.”
