De wind is guur, maar zijn manier van praten is aanstekelijk. De zachtaardige Kivuvu spreekt vanuit zijn woning in Amsterdam, met zijn geliefde dochters spelend op de achtergrond, over zijn voetbalcarrière. Als wij hem de vraag voorleggen hoe het nu gaat met hem gaat, antwoordt de Nederlandse Angolees rustig en kalmpjes. “Het gaat lekker, man. Ik speel nu bij amateurclub DOVO en moet wel wennen dat het even anders is. Het zijn geen hele dagen meer voetbal, nee. Ik ben nu dertig en moet ook wat naast het voetbal doen. Daarom ben ik begonnen met werken in de sector met het opkopen van huizen. Op deze huizen kunnen we winst maken. Huizen die we kunnen uitbouwen en vernieuwen. Dit doe ik nu ongeveer drie maanden. Het is iets dat ik altijd heb willen doen”, vertelt Kivuvu.
Kivuvu maakte bij Telstar in 2005 zijn eerste minuten als profvoetballer en keek daar vol verwachting naar uit. “Het was heel spannend. Ik was toen zeventien en tweedejaars A-junior. De trainer Luc Nijholt gaf mij de kans. In de eerste tien minuten viel ook een tegendoelpunt door een dekkingsfout van mij, maar dat maakte ik goed. Ik greep gewoon mijn kansen.” Hoewel hij amper wedstrijden gespeeld had bij Telstar, klopte NEC al gauw op de deur bij Kivuvu's zaakwaarnemer. “Het is allemaal heen snel gegaan. Ben in een mum van tijd ook overgestapt naar NEC en gaan wonen in Nijmegen. Ik maakte vervolgens tegen Feyenoord al mijn debuut. Toenmalig trainer Mario Been liet mij debuteren in de basis en ik wist wat de wedstrijd voor hem betekende. Hij gaf mijn geen specifieke taken mee. Ik presteerde dan het beste."
Kivuvu en NEC beleefden een horrorscenario in 2007. De club stond op omvallen en alles wat tegen kon zitten, zat tegen. “Het was een ongelofelijke periode. We wonnen geen wedstrijd. Niks zat mee. Scheidsrechter tegen. Ballen die normaal naast zouden gaan, gingen er via de paal of een been in. Maar de tweede seizoenshelft was alles anders. Niemand kon ons verslaan. We zijn in de winterstop gaan paintballen. Waarschijnlijk heeft die ene middag veel losgemaakt bij spelers. We waren zo hecht. Het voelde als twee handen op één buik. We wonnen alles en dat resulteerde uiteindelijk in een Europees avontuur tegen Dinamo Boekarest, Tottenham Hotspur, Udinese, Spartak Moskou en HSV.”
Over de wedstrijd in Hamburg tegen HSV is Kivuvu het meest uitgesproken en blijft voor hem de mooiste herinnering. “Ik weet nog dat we met een heel jong elftal aantraden. Peter Wisgerhof was in de achterhoede onderhand de enige met ervaring. Jongens als Joël Tshibamba, Moustafa El-Kabir, Saidi Ntibazonkiza en ik, allemaal jongens begin twintig, stonden in de basis. Na de wedstrijd zit je met z’n allen in de lobby en dan doe je een drankje. Dan praat je met de oudere jongens en is het mooi dat je complimenten ontvangt. Bijvoorbeeld van Patrick (Pothuizen red.) en Arek (Radomski red.). Dat was voor een broekie als ik fantastisch.” Hij merkt ook het verschil tussen competitie- en Europese wedstrijden. “We leefden er zo anders naartoe. Het is anders dan een busreis naar Almelo of Venlo. Je vliegt, zit in een hotel, bent wat scherper en leeft er op een heel andere manier naar toe. Het vormt je als voetballer. Je wordt serieuzer en volwassener.”
CFR Cluj en het miljardenbal
Na zijn uitstekende prestaties in de Nederlandse competitie en Europese wedstrijden klopte het Roemeense CFR Cluj aan bij NEC en de zaakwaarnemer van Kivuvu. “In de winterstop informeerden ze bij Carlos Aalbers naar de mogelijkheden om mij per direct over te nemen. Ik zag het niet zitten om tussentijds te gaan. Ik was aan het overleggen met NEC over een nieuw contract, maar dat liep stuk. Ik vond dat ik toch wat meer verdiende, omdat ik al jaren bij NEC zat. Toen ben ik de tweede seizoenshelft gewoon bij NEC gebleven en ben ik uiteindelijk in de zomerstop overgestapt naar CFR Cluj.”
Kivuvu ging echter niet over een nacht ijs toen hij het aanbod van de toenmalig Champions League-deelnemer kreeg voorgeschoteld. “Ik ben eerder in Roemenië geweest. We speelden met NEC in de voorrondes tegen Dinamo Boekarest en wat mij opviel was dat het niet zo mooi was. Niet wat ik gewend was. Zoals de criminaliteit en waar ik zou komen te wonen. Ik wilde eerst de stad verkennen. Maar dankzij teamgenoot Yssouf Koné heb ik een rondleiding gekregen door de stad en bij de club. Ze waren kampioen geworden dat jaar. Er was een groot huisfeest. Er was zoveel troep, maar het hoorde erbij zei hij. Maar dat sprak mij ook wel aan. In Nederland is het al gauw vreemd als er als profvoetballer wordt gezopen of feest gevierd na een kampioenschap, laat staan Europese overwintering.”
De spraakzame Amsterdammer speelde naast UEFA Cup-voetbal vervolgens bij het Roemeense CFR Cluj ook Champions League-duels. "Spelen in de Champions League was super. We speelden tegen Bayern München, FC Basel en AS Roma. Maar de mooiste wedstrijd was uit tegen Bayern. Alles was mooi. Het stadion, de entourage en de spelers op het veld waren van een buitencategorie. Supersterren als Toni Kroos, Franck Ribéry, Sebastian Schweinsteiger, Phillipp Lahm, noem maar op. Je kijkt er toch tegen op. Ik denk dat dit soort momenten en wedstrijden mij altijd zullen bijblijven. Ik ben toch maar een gewone jongen uit Amsterdam die tegen absolute wereldsterren heeft gevoetbald. Dat gevoel, echt kicken."
Dood spoor
Nadat Kivuvu enkele jaren had doorgebracht in Roemenië en de resultaten in de Champions League en competitie wat tegenvielen, kreeg hij te maken met veel trainerswisselingen. “Ik heb drie verschillende trainers gehad. We kregen telkens als er een Roemeense coach werd aangesteld te horen dat hij alleen Roemenen wilde opstellen. We hadden ook veel Brazilianen, Argentijnen en Portugezen in de selectie, maar ook zij speelden niet. Ik moest zelfs even toekijken vanaf de tribune. Ik dacht bij mezelf ik heb hier geen zin in. Dit wil ik niet. Toen heb ik tijdelijk eieren voor mijn geld gekozen en ben ik naar Zweden vertrokken."
Doordat hij bij CFR Cluj min of meer op een dood spoor terechtkwam, vertrok Kivuvu tussentijds naar het Zweedse Mjällby. Daar moest hij met de club vechten tegen degradatie. “De doelstelling was helder. Mjällby moest in de Allsvenskan blijven ten koste van alles. Maar op een gegeven moment presteerden we zelfs zo goed dat we in het linkerrijtje belandden. Dat was natuurlijk top.”
Kivuvu’s keuze voor Mjällby werd hem mede mogelijk gemaakt door twee oud-spelers in zijn tijd bij NEC. “Erton Fejzullahu en Moustafa El-Kabir hadden een goed woordje voor mij gedaan en hadden aangegeven dat ik van waarde kon zijn voor de club.” Ondanks dat het een korte periode was in Zweden, had Kivuvu wel oren naar een langer verblijf. “Het leven was hier prachtig en zo mooi. Op het eerste oog zou je niet denken dat Zweden prachtige stranden heeft, maar ik heb met mijn teamgenoten er veel bezocht. Het gaf mij een soort voldoening en rust. Ik kan veel voetballers aanraden om in Zweden te gaan voetballen. Niet zozeer vanwege het niveau, maar meer vanwege de mensen, natuur en cultuur."
Terugkeer naar Nederland
Zijn telefoon stond roodgloeiend en een terugkeer naar Nederland lag voor de hand, maar tot een echte overstap kwam het niet. “Ik zou op de laatste transferdag worden verhuurd aan VVV-Venlo, maar dat ketste helaas af. Een teamgenoot scheurde zijn achillespees af. Hierdoor was het aantal selectiespelers bij CFR Cluj zo minimaal dat ik wel moest blijven. Mijn vrouw had ook van alles geregeld met werk zodat ze in Nederland weer ‘gewoon’ aan de slag kon, maar alles viel in duigen. Zij vloog naar Nederland en voor mijn kinderen had ik ook al een oppas geregeld. Ik had op diezelfde avond ook afscheid genomen van mijn vrouw en hoorde dat ik vervolgens moet blijven. Dan zakt de grond wel letterlijk even onder je voeten weg”.
Vervolgens voetbalde Kivuvu tijdelijk in zijn geboorteland Angola, waar hij voor twee clubs uitkwam, maar hij kreeg heimwee en wilde weer terug naar Nederland. “Ik heb altijd nauw contact gehouden met Jeremain Lens en hij heeft een goed woordje gedaan bij NEC-trainer Ernest Faber. Jeremain kende Faber uit zijn tijd in de jeugd van PSV. Faber nodigde mij vervolgens mij uit voor een stageperiode van twee weken en hij zag dat ik Champions League had gespeeld. Maar ik moest wel eerlijk bekennen dat ik 'maar' Dominique Kivuvu was en geen Bastian Schweinsteiger of Phillipp Lahm, haha.”
De inmiddels dertigjarige Kivuvu had een week meegetraind met NEC en Faber was onder de indruk van de kwaliteiten. Hij zag dat hij Kivuvu's ervaring wel goed kon gebruiken. “Ik kon jonge jongens veel bijleren en met Gregor Breinburg en Janio Bikel had hij maar twee echte middenvelders voor drie posities.” Kivuvu voelde zich op zijn plek in Nijmegen en had het gevoel dat hij gauw een contract zou ondertekenen, maar tot zijn ongenoegen kwam deze ondertekening er nooit. “Nee, ik baalde enorm. Ernest Faber wilde mij er graag bij hebben, maar het technisch hart van NEC werkte hem overal in tegen. Ook in mijn komst naar NEC. Faber wilde zelf graag bij NEC blijven, maar is later ook vertrokken naar FC Groningen.”
Appie Nouri & Geuzenveld
Kivuvu groeide net als zijn maatje Appie Nouri op in de Amsterdamse wijk Geuzenveld, heeft daar nog altijd een huis en keek toen al vol bewondering naar de knuffelmarokkaan. Ook bij hem viel het trieste nieuws in als donderslag bij heldere hemel. “We hadden allemaal onze toekomst uitgestippeld. We zaten een keer met een paar vrienden om de tafel en vertelden toen aan elkaar wat onze ambities waren. We hadden het ook over Ajax en ook over Nouri. Eigenlijk ging het alleen maar over Nouri. Wat was zijn plafond en waar zou hij kunnen voetballen? Real Madrid, FC Barcelona, Bayern München? Iedereen had het volste vertrouwen in een gouden toekomst voor Nouri, maar dat het dan zo moet lopen is heel schokkend. Ongelofelijk en bizar.”
Wanneer Kivuvu doorpraat over Nouri stromen de herinneringen bij hem binnen. “Ik was nog jong, stond onder contract bij NEC en er zat een vriend bij mij thuis en hij vroeg of ik meeging naar De Toekomst. Ik vroeg mezelf af: waarom naar De Toekomst? Hij zei dat Nouri die dag aanvoerder is van de jongste talenten van Ajax. Ik weet ook nog goed dat ik hem dingen zag doen met de bal en ik dacht; wauw dit wordt een hele grote. Zoveel balgevoel, zoveel techniek. Maar helaas heeft net nooit zover mogen komen. Verschrikkelijk…”
DOVO
En nu maakt Kivuvu furore als middenvelder bij het Veenendaalse DOVO van trainer Gert Kruys. Hij herinnert zich de eerste paar weken nog heel goed. “In het begin was het voornamelijk meetrainen zodat ik weer op een redelijk niveau kon voetballen en fit zou worden, want ik had niet in groepsverband gespeeld. Ik zat zonder club. Ik had wel een personal trainer in dienst, maar het is toch anders trainen. Maar na de eerste training werd ik gelijk al benaderd door de trainer. Hij riep me en zei: 'Do, Do, kom eens effe hier. Je bent een baas. Ik moet jou hebben. Wij gaan gelijk om de tafel zitten. Haha, nee serieus. Hij zag het erg in mij zitten en zei dat ik over veel kwaliteiten beschikte.” Voor Kivuvu is het voornaamste doel om nu fit te blijven en dan ziet hij wel wat er gebeurt. “Ik heb nog geen contractonderhandelingen gehad met DOVO over een voortzetting van de samenwerking, maar tot die tijd geniet ik gewoon van het leven als amateurvoetballer en ben ik gelukkig met mijn kinderen. Ik heb een carrière gehad waar ik als mens en als voetballer enorm dankbaar voor ben.”
