Nu, dertien dagen later, is de storm overgewaaid. “Maar eigenlijk bleef het ook in de dagen na het doelpunt rustig”, vertelt de 24-jarige Limburgse sluitpost van de Tweede Bundesligaclub tegenover ELF Voetbal. “Ik kende het geluk dat we het duel met 2-1 wonnen. Nu kon iedereen er na afloop mee leven en om lachen. Maar anders...”
De bidon, waaruit hij een slok nam toen Stefan Kutschke van dichtbij de 1-1 scoorde, is geveild. “Heeft 1.600 euro opgebracht”, vervolgt Flekken, geboren in Kerkrade en opgegroeid in Bocholtz. “Het geld gaat naar een stichting, die kinderen in Duisburg en omgeving ondersteunt die het financieel moeilijk hebben. Gelukkig hebben we nog iets positiefs uit dit dubieuze doelpunt kunnen halen.”
Wat zat er in die bidon?
“Ik heb altijd meerdere bidons in het doel liggen. Eentje gevuld met water, andere weer met sportdrank. De spelers kunnen dan bij standaardsituaties ook iets drinken als ze willen. Iedereen heeft een andere voorkeur. Welke fles ik in de hand had, weet ik niet eens.”
Kun je het bewuste moment nog één keer terughalen?
“Wij scoorden uit een hoekschop. Op aangeven van de lijnrechter werd de treffer uiteindelijk volledig onterecht afgekeurd. Die jongens juichten echter, de goaltune klonk, ik juichte ook en draaide me om richting de supporters en mijn eigen doel. Ik keek nog één keer over mijn linkerschouder heen en zag dat die jongens nog steeds juichten. De scheidsrechter wees ook naar de middenstip. De tune bleef maar doorgaan. Ik had geen reden om te bedenken dat het doelpunt afgekeurd zou worden. Ik kreeg niet mee dat er nog een fluitje had geklonken. ‘Ik neem een slokje, 2-0 voor, penalty gestopt, lekker easy’, dacht ik. Toen ik mijn fles oppakte, kwamen al commando’s van de stewards achter het doel. Van mijn teamgenoten hoorde ik niets. Zij waren ook bezig met het doelpunt. Op dat moment kwamen er zoveel kleine factoren samen.”
Wat zag je als eerste toen je omdraaide?
“Dat de spits met de bal in de vijf meter stond. Ik dacht ‘wat is hier aan de hand? We hebben toch 2-0 gescoord? Wat doet die gast hier al bij mijn doel?’. In eerste instantie dacht ik dat ze de aftrap heel snel hadden genomen. Toen ik na hun doelpunt op het scorebord keek, stond er nog steeds 2-0. De goaltune stopte pas toen de spits die 1-1 binnenschoot. Alles viel een beetje ongelukkig uit.”
Het heeft je naam wel gevestigd. Veel voetballiefhebbers wisten niet dat er een Nederlandse keeper bij MSV Duisburg onder de lat stond. Toch?
“Ik ben al op jonge leeftijd naar Duitsland vertrokken. Toen kende ik nog weinig mensen, daarna is dat nooit veranderd. Tot twee weken geleden inderdaad. Mijn broertje kreeg berichten van vrienden in Japan, de Verenigde Staten en andere landen van ‘wat heeft je broer toch gedaan?’. Gelukkig heb ik de situatie nu met een lach kunnen achterlaten.”
Als promovendus in de Tweede Bundesliga doen jullie het hartstikke goed met een vierde plaats.
“Vanaf het begin van het seizoen gaven we aan te gaan voor klassenbehoud. Zo snel mogelijk veertig punten proberen te pakken. Dat zou voldoende moeten zijn. Nog één overwinning hebben we nu nodig. Als we dat doel hebben bereikt, dan kan de clubleiding aangeven wat ze nog verder wil. Maar we blijven het van week tot week en wedstrijd tot wedstrijd te bekijken. Dat lukt ons tot nu toe goed.”
Wat is jullie geheim als promovendus?
“Onze teamgeest maakt het verschil. Toen Duisburg in 2016 uit de Tweede Bundesliga degradeerde, gaf de club direct aan terug te willen. De club wist dat team voor het grootste deel bij elkaar te houden. Dat had veel voordelen. De jongens kenden elkaar, wisten wat ze aan elkaar hadden. De nieuwelingen, onder wie ik, werden direct in het team opgenomen. Dat geldt ook voor de nieuwe spelers afgelopen zomer. We zijn een gesloten groep, die werkt voor het doel om elke week de drie punten te behalen.”
Hoe ben je bij Duisburg terechtgekomen?
“In mijn laatste jaar bij SpVgg Greuther Fürth zat ik op de bank of de tribune. Ik keepte alleen in het tweede elftal. Duisburg zocht op dat moment een jonge keeper voor haar promotiemissie. Ik stond al via via in contact met hun keeperstrainer. Parallel stond mijn zaakwaarnemer ook in verbinding met de club, terwijl we dat niet van elkaar wisten. Uiteindelijk besloten we die kans te pakken. Dat we afgelopen zomer promoveerden, nu bovenin meespelen en ik eerste keeper ben, had niemand vooraf durven voorspellen. Beter had ik niet kunnen wensen.”
Was het een bewuste keus om die nieuwe club in Duitsland te zoeken?
“In drie jaar tijd heb ik Greuther Fürth niet superveel gespeeld. In het tweede seizoen liep ik ook nog een gescheurde kruisband op. Ik kon daardoor niets laten zien aan andere clubs. Duisburg betekende één groot geluk voor mij.”
In je tweede wedstrijd vorig seizoen tegen VfL Osnabrück scoorde je ook nog.
“Ik had natuurlijk nog nooit in een wedstrijd gescoord. In de jeugd wel eens voor de fun in de laatste vijf minuten als spits ingevallen. Dat is heel wat anders. Nu was het ook belangrijk. Na de 1-0 winst op de eerste speeldag, leken we in de eerste uitwedstrijd direct puntenverlies te lijden. In de laatste minuut gaf ik een signaal. ‘Is het goed dat ik mee naar voren ga?’. Bij 0-1 achter mocht dat. Het heeft zich geloond. Het was ontzettend genieten die week. Mocht die situatie nog eens voordoen, dan wil ik best opnieuw naar voren. Al is die gelegenheid daarna niet meer voorgevallen.”
Waarom ben je bij Roda JC niet doorgebroken?
“Ik zat er vier jaar in de jeugd. Daarvoor anderhalf jaar in het talentenplan, keepte ik mijn wedstrijden bij VV WDZ in Bocholtz. Op mijn zestiende werd onze keeperstrainer doorgeschoven naar het eerste elftal. Daar leed de jeugd wel een klein beetje onder. Alemannia Aachen zocht tegelijk een keeper voor de Onder 17. Met Roda en Alemannia voerde ik meerdere gesprekken. Uit een gevoel uit mijn buik maakte ik de keuze om naar Duitsland te gaan.”
Bij Aachen werd je snel eerste keeper.
“Ik was negentien. Voor de club betekende het juist een mindere periode met een faillissement, maar voor mij een prachtige kans om in de Derde Liga te laten zien wat ik kon. Ik had geluk dat ik één van de weinige spelers was die daarna een stapje naar boven mocht maken. Greuther Fürth was net gedegradeerd uit de Bundesliga, een mooie kans. Fürth ligt op 480 kilometer van Kerkrade. Voor mij ook de eerste keer dat ik op mezelf ging wonen. Gelukkig steunde mijn vriendin me in die stap. Het was soms wel eenzaam, maar ik werd daardoor wel op jonge leeftijd volwassen.”
Was je toen klaar met school?
“Mijn havo-diploma heb ik in Heerlen behaald. In mijn tijd bij Aachen startte ik nog twee opleidingen op, zowel hbo als mbo. Maar ik ben niet het type dat graag dagelijks in de schoolbanken zit. De combinatie met voetbal was ook lastig. Toen zei ik tegen mijn ouders dat ik volledig voor het voetbal ging. Achteraf een goede keuze.”
Waar woon je nu?
“Ik woon samen met mijn vriendin uit Margraten in Duisburg. Ze is zelfstandige, heeft een eigen bedrijfje bij haar ouders thuis. Ze rijdt daar drie tot vier dagen in de week naar toe. Een bedrijfje in vrouwendingen, met wenkbrauwen, semi-permanente make-up, maar dat kan zij beter vertellen. Ze kan zelf haar klanten inplannen.”
Denk je al in het Duits?
“Nee, dat nog niet. Ook al speel ik hier alweer een tijd.”
Is een terugkeer naar Nederland een optie?
“Ik zou best graag een keer in Nederland uitkomen, maar dan moet er iets leuks op mijn pad komen. Voorlopig zit ik goed bij Duisburg. Mijn contract loopt nog tot medio 2019. De toekomst is altijd lastig te voorspellen.”
Volg je de Eredivisie nog wel?
“Helaas mochten we aan het gebouw, waar we wonen, geen satelliet ophangen. Daardoor kan ik geen wedstrijden uit de Eredivisie bekijken. Maar als ik thuis ben bij mijn ouders, dan probeer ik wel zoveel mogelijk te zien. Zoals Studio Voetbal op zondagavond.”
Zondag tegen Fortuna Düsseldorf kunnen jullie in eigen huis dubbel feestvieren.
“We kunnen zelfs drie vliegen in één klap slaan. We zouden dan ons doel van veertig punten halen, de aartsrivaal verslaan en we blijven bovenin meedraaien. Ik heb wel zin in een feestje.”
