“In de ochtend heb ik wel een gaatje”, WhatsAppt Van Dessel terug op het interviewverzoek van ELF Voetbal. De voormalig middenvelder van onder andere Roda JC, NAC en VVV Venlo heeft een druk leven na zijn carrière als voetballer. Hij is hoofdtrainer in de derde divisie bij EVV en is jeugdcoach bij Genk. “Het is voetbal, voetbal en nog eens voetbal in mijn leven. Maar ik geniet ervan, heb niet voor niets voor dit leven gekozen. Dit is wat ik het liefste doe.”
Italië
Sinds hij een kleine jongen is draait zijn leven alleen om voetbal. Via Germinal Ekeren en NAC kwam hij bij Genoa terecht “Doordat ik in de jeugdelftallen van België speelde, bleef ik in de kijker staan. Ik stond op het punt om in de Belgische tweede klasse te tekenen bij Verbroedering Geel, maar toen kwam Genoa. Als ik in de tweede klasse niet aan spelen toe was gekomen, was de voetbaldroom wel over. Daarom was het een makkelijke keus, want als ik nu mislukte kon ik de stap terug altijd nog zetten.”
In Italië werd Van Dessel snel volwassen. “Dat was een hele ervaring. Ik woonde in een gastgezin en moest een nieuwe taal leren. Dan ga je van jongen naar man. Je wordt heel zelfstandig. Je moet zelf een rekening openen bij de bank en je maar zien te redden met een nieuwe taal. Die heb ik uiteindelijk in drie maanden onder de knie gekregen. Ook het voetbal was er anders.”
Hij maakte kennis met een andere manier van trainen en een volstrekt andere cultuur. “De voorbereiding in Italië is de zwaarste die ik ooit heb meegemaakt. Je gaat twee weken helemaal in afzondering de bergen in en dan train je elke dag twee keer drie uur. Dat was heel zwaar. Ieder moment dat je vrij had moest je slapen, anders redde je het niet.” Na de voorbereiding veranderde dat. “Toen trainden we juist heel rustig. Ik kwam erachter dat Italianen wat meer egoïstisch zijn, ook meer van showvoetbal. Jonge spelers kwamen met een dikke auto en een zonnebril naar de club.”
Er heerste veel minder een ‘wij-gevoel’. “Als je klaar was op de club ging je weer weg, terwijl ik in Nederland en België gewend was dat je na de wedstrijd samen een biertje dronk of op stap ging. Dat moest allemaal kunnen, maar zo ging het in Italië niet. Het was veel meer afstandelijk en niet zo gemoedelijk.“ Het was niet makkelijk voor de jonge Van Dessel. “Ook omdat ik niet meer speelde onder de nieuwe trainer, de coach die mij haalde en liet spelen was namelijk na vier wedstrijden ontslagen. Ik maakte er ook van alles mee, heb er zelfs op betonvelden gevoetbald. Maar ik speelde te weinig en ben daarom vertrokken.”
Hoogtepunten
Van Dessel kreeg een nieuwe kans bij Roda JC. “Ik had het geluk dat Nol Hendriks (voormalig geldschieter, red.) me had zien spelen in de jeugd van België. Hij had me eerder al willen halen, maar nu kwam het er dan eindelijk van.” De Belg kreeg voor het eerst lange tijd de kans en beloonde dat met goed spel. “We speelden bijna elk jaar Europees en deden het goed in zowel de competitie als de beker. Ik had het heel goed naar mijn zin in Kerkrade en er was echt sprake van clubliefde.”
Maar Van Dessel droomde van een stap omhoog. “Als je met Roda op San Siro staat als aanvoerder en goed mee kan komen, wil je meer. Maar op het moment dat ik nadacht over een stap omhoog kwamen de blessures.” In 2005 scheurde hij zijn kruisband en was zijn mediale band beschadigd. “Daarna ging het minder en heb ik nooit meer een stap kunnen zetten. Maar ik ben ontzettend blij met de carrière die ik heb gehad.”
Trainer
Nadat Van Dessel in 2011 stopte met profvoetbal begon hij al snel aan een zijn nieuwe job. Hij werd jeugdtrainer bij Roda en begon daarna aan een klus in de top van het amateurvoetbal. Hij werd hoofdtrainer van EVV. “Als voetballer had ik niet het idee dat ik later trainer zou worden, het gevoel is met de jaren gegroeid. Dat kwam natuurlijk ook door de spelers met wie ik speelde. Veel daarvan zijn ook trainer geworden.”
Hij combineert zijn werkzaamheden bij EVV momenteel met het trainen van de onder zeventien van Genk. Zijn doel is om uiteindelijk trainer in het profvoetbal te worden. “Dat wil ik halen. Het is ook de bedoeling dat ik over een paar jaar de beloften van Genk ga trainen. Zij spelen dan ook tussen de senioren, omdat ze in België dezelfde voetbalpiramide willen als in Nederland. Dat is voor mij natuurlijk ideaal.” Mogelijk keert hij als trainer uiteindelijk terug bij Roda. “Dat zou heel mooi zijn, maar is geen doel op zich. Als trainer ben je slechts een passant, dat zou heel anders zijn dan mijn tijd in Kerkrade als speler.”
