El Ghazi is bij Lille herstellende van een spierblessure die hij halverwege februari opliep. De ex-Ajacied staat na 23 competitieduels op vier goals. Zijn eerste doelpunt van dit seizoen blijft El Ghazi voor altijd bij. Na zeventig minuten maakte hij tegen FC Nantes, in Stade Pierre Mauvoy, de 3-0. El Ghazi trok zijn rood-blauwe wedstrijdshirt uit en hield een wit T-shirt eronder met twee handen strak voor de lens van de tv-camera. Op het witte shirt stond in het zwart ‘Nouri’ en ‘34’. “Dat was een gebaar uit mijn hart. Ik wilde zo graag scoren die wedstrijd, zodat ik het shirt kon tonen. Ik wilde iets doen voor Appie en mijn steun betuigen", vertelt El Ghazi in een uitgebreid interview in de laatste editie van ons magazine.
INSPIRATIEBRON
El Ghazi stond op 8 juli 2017 op het punt om te gaan trainen toen hij het nieuws hoorde over Nouri. “Ik keek nog even op mijn telefoon en zag dat mijn oom belde. Hij zei dat Appie in Oostenrijk op de grond lag na een hartstilstand. Ik kon het niet geloven. Allerlei mensen appten mij. Ik heb niet meer getraind die dag. Alle gelovigen weten dat er beproevingen komen in het leven, maar dit verwacht je niet. Ik ben een paar dagen later ook naar de familie van Appie geweest. Je weet niet wat je moet zeggen. Ik ben nog niet bij Appie in het ziekenhuis geweest. Ik ben bang voor hoe ik hem aantref. Dat het om mijn netvlies gebrand blijft. Het is moeilijk. Je wil zo graag helpen, maar bent machteloos. Ik ben ook niet iemand die wekelijks de familie appt. Ik wil ze niet lastigvallen. Stiekem houd ik hoop. Dat Appie ooit weer kan praten. Of in een rolstoel kan leven. Dat hij nog een teken van leven geeft.”
Vader Mohammed El Ghazi zit naast zoon Anwar op de bank tijdens het interview in het ouderlijk huis in Barendrecht. Hij heeft plakboeken met foto's en krantenartikelen van en over zijn zoon op zijn schoot. Mohammed fluistert: “Ik houd nu vaak mijn adem in als ik Anwar op de grond zie liggen tijdens een wedstrijd. De situatie met Appie maakt je toch alerter. Ik vraag Anwar soms om rustig aan te doen. Ik weet dat Anwar goed voor zichzelf zorgt, maar als ouder ben je altijd een beetje bezorgd.”
Bladerend in de plakboeken op zijn schoot laat Mohammed El Ghazi een foto zien van Nouri en zijn zoon. “Appie was in het begin heel verlegen. Ik hielp hem met alles… Tsjah…” Anwar El Ghazi lacht en kijkt opzij, naar zijn vader. “Het blijft emotioneel om over Appie te praten…"
