‘We Are Proud’, ‘We Never Give In’, ‘We Have No Limits’ en ‘We Believe’. In de hele stad wemelt het van de kreten op banners met het logo van Huddersfield Town. Ontelbaar veel lantaarnpalen zijn versierd met een blauw-wit dundoek. Ook op alle invalswegen kan geen bezoeker om de aanwezigheid van de voetbaltrots heen. ‘Welcome In The Home Of The Terriers’ is te lezen op de trappen van het treinstation. Een immense leeuw op een dak tegenover het station draagt een sjaal van Huddersfield Town. Dat de voetbalclub de stad trots maakt, valt op geen enkele manier te ontkennen.
Dat wekt overigens ook weinig verbazing. Buiten de prachtige ligging in het graafschap West Yorkshire, ingesloten door de heuvels, zijn er weinig redenen om Huddersfield te verblijden met een bezoek. Natuurlijk staat er een standbeeld op het stationsplein, van oud-premier Harold Wilson. Natuurlijk is er een grote Open Market, waar verse groenten en fruit worden verkocht. En uiteraard is er een plein, het St. George's Square, zijn er de nodige pubs en floreert de Marks & Spencer in het hart van het centrum. Maar toeristische attracties? De medewerkster van het Edgerton Hotel moest ook even nadenken. “Eh, we hebben een park van waaruit je een mooi uitzicht hebt. En je kent vast de voetbalclub wel.”
Daarom zijn we hier. Bij het John Smith Stadium, vernoemd naar het biermerk, aan de rand van de ruim 146 duizend inwoners tellende stad is het druk. Al zorgen daar deze keer niet de voetballers, maar rugbyers voor. De officiële presentatie van het nieuwe seizoen, waarin Huddersfield Giants een geduchte titelkandidaat is, vindt plaats tijdens ons bezoek. De fanshop wordt door de twee clubs gedeeld. “Rajiv van La Parra? Hij is populair bij de fans. Mooie acties heeft die jongen, hij blijft maar gaan”, vertelt de jongen achter de toonbank. De hoofdrolspeler hoort de woorden een halfuur later met een big smile aan. “Mooi, hè? Ik zit lekker in mijn vel en dat laat ik graag zien op het veld.”
De spelers van Huddersfield Town komen enkel voor wedstrijden naar het stadion. Op andere dagen verblijven ze op het trainingscomplex aan de rand van de stad. Anderhalve kilometer van het stadion. PPG Canalside ligt aan Leeds Road, letterlijk onder de stinkende rook van een van de vele staalfabrieken. Een McDonald’s verhindert het zicht vanaf de autoweg. Canvasdoeken kondigen een vuurwerkshow rond Chinees Nieuwjaar aan, dat op het complex gehouden wordt. De Walkway of Legends, met portretten zoals dat van Denis Law op banieren, leidt bezoekers naar het hoofdgebouw, waarin naast de kleedkamers ook een gym, typisch Engels restaurant en perszaal gehuisvest zijn. In het winterse zonnetje ligt het complex er prachtig bij. Al zorgt de waterkoude bries voor een heel andere gevoelstemperatuur.
“Dit valt nog wel mee”, lacht Kongolo. “Toen ik hier begin januari tekende, sneeuwde het, regende het en was het min twee. Ik was die omstandigheden al bijna niet meer gewend. Toen ik uit Monaco vertrok, was het daar nog een graad of vijftien. Maar ja, ik ben in Rotterdam opgegroeid en daar is het weer in de wintermaanden vaak ook niet heel veel beter. Je hoort mij niet klagen.” Tijdens de fotosessie biedt een grote zwarte muts op zijn hoofd bescherming. Zijn maatje Rajiv van La Parra draagt een rode pet om een voorhoofdsholteontsteking te voorkomen. “Voor het mooie weer moet je deze keuze inderdaad niet maken.”
Oude bekenden
De twee telgen uit de jeugdopleiding van Feyenoord spelen dit jaar voor het eerst samen. “We kenden elkaar uit de jeugd op Varkenoord”, vertelt Van La Parra. “Maar we hadden nooit met elkaar gesproken. Ik ben drie jaar ouder dan Terence. Ik zag hem regelmatig trainen en wist wie hij was. Ook heb ik met sc Heerenveen natuurlijk tegen hem gespeeld.” Kongolo: “Voordat Rajiv naar Engeland vertrok, trainden we samen in Rotterdam. Die training werd gegeven door een personal trainer, Noah, zijn achternaam weet ik niet meer. Hij gaf ons training in onder meer looptechnieken. Dat heeft me zeker geholpen in mijn ontwikkeling. Leuk dat we nu samen spelen.”
Via Instagram ontving Van La Parra een berichtje van Kongolo met het verzoek of hij mocht bellen. “Hij vroeg me van alles over Huddersfield Town. Ik kon alleen positief antwoorden. Ik wist op dat moment helemaal niet dat de club Terence wilde huren. Ik had het nog nergens gelezen. Dat hebben ze goed geheim weten te houden. Ik ben blij met zijn komst. Ik wist al dat hij een goede jongen was. Een rustige jongen. Als het tot een transfer kwam, wilde ik hem graag helpen. Dat beloofde ik direct. Ik vertelde hem dat hij perfect in de groep zou passen.”
Wending
Daarmee kreeg Kongolo's eerste jaar in buitenlandse dienst plotseling een wending. In de zomer had AS Monaco liefst vijftien miljoen euro overgemaakt om de 23-jarige centrale verdediger los te weken bij Feyenoord. Daarmee was hij de duurste speler die het kampioensteam in Rotterdam-Zuid achter zich liet. In het Prinsendom kwam hij niet verder dan 257 competitieminuten plus de volledige afsluitende groepswedstrijd in de Champions League tegen FC Porto. AS Monaco was op dat moment al geëlimineerd in het kampioenenbal.
“Door die uitschakeling wilde de trainer (Leonardo Jardim, red.) de selectie terugbrengen van 24 naar achttien spelers. Ik kreeg te horen dat ik een van de jongens was, die in aanmerking kwamen voor een verhuurperiode. Ik wilde ook graag meer speelminuten opdoen. Er lagen meerdere opties op tafel. Ik kon in de Ligue 1 blijven, maar koos voor de Premier League. Een van de beste, zo niet dé beste competitie ter wereld. Dit voelt voor mij als extra ervaring. Hier wil ik laten zien dat ik klaar ben voor het buitenland. Ik train veel. In het Engelse voetbal hoef je als verdediger echt niet alleen maar fysiek sterk te zijn. Het is veel belangrijker dat je slim genoeg bent.”
Hij roert in zijn groene thee. Snel even meegepakt uit het spelersrestaurant, waar de slogan The Blue-White Army March On in grote letters de bezoeker ontvangt. “Het lukt me steeds beter om Engels te praten. Ik denk dat veertig tot vijftig procent nu goed gaat. Alleen spreken ze hier met een accent, wat het nog iets lastiger maakt. In Frankrijk zat ik op hetzelfde niveau met de taal. Het scheelt natuurlijk dat mijn ouders uit Congo komen, daar is Frans de tweede spreektaal. Met Rajiv kan ik nu mooi weer Nederlands praten. Hij is een uitstekende gids voor me. Altijd vrolijk. Mede dankzij hem voel ik me hier comfortabel. Ik beschouw hem als mijn grote broer.”
“Dat zie ik straks toch terug op mijn loonstrookje?”, vraagt de 26-jarige vleugelaanvaller lachend. “Ik vind het mooi dat ik Terence hier kan begeleiden. Ik heb hem direct verteld waar de leuke winkeltjes zijn, waar je lekker kunt eten en over de gewoonten en gebruiken op de club. We zoeken elkaar regelmatig op.” Ze geven toe dat Huddersfield niet bepaald bruist, een levendige uitgaanscultuur kent, laat staan toeristische trekpleisters. Kongolo: “Het is heel rustig, maar dan ga ik naar Rajiv. Dan is het snel gebeurd met de rust, haha. Maar binnen drie kwartier sta je in Leeds of Manchester. Daar is genoeg te beleven.”
Van La Parra woont in Shipley. “Ik wilde graag dicht bij het trainingscomplex wonen. Nu stap ik in de auto en ben ik daar vijf minuten later.” Kongolo vond na twee weken in een hotel te hebben doorgebracht een woning in Holmfirth, bijgenaamd Little Hollywood. Het stadje vormt de locatie van de Engelse televisieserie Last of the Summer Wine. “Ik woon er goed. Twintig minuten en dan ben ik ook op de club. Alles is goed bereikbaar. Al is het natuurlijk anders dan Monaco, haha”, zegt hij terwijl hij kort naar buiten kijkt, waar de wind vrij spel heeft en nu en dan regendruppels uit lucht vallen.
Engels avontuur
Van La Parra weet haast niet beter. Al sinds 2014 is hij actief aan de andere kant van de Noordzee, in het walhalla van het voetbal. Eerst bij Wolverhampton Wanderers, gevolgd door een korte huurperiode bij Brighton & Hove Albion en sinds maart 2016 draagt hij het shirt van Huddersfield Town. Eerst op huurbasis, een paar maanden later omgezet in een driejarig contract. Stuart Webster speelt een rode draad in zijn carrière. “Hij haalde me als hoofd scouting van sc Heerenveen naar Wolverhampton. Daarna werd hij technisch directeur bij Huddersfield en is hij me blijven volgen. Hij wilde me gelijk al naar Huddersfield halen, maar Wolverhampton hield dat tegen. Na de Chinese overname kwamen er plotseling heel veel nieuwe spelers naar Wolverhampton. Toen kreeg ik wel toestemming, omdat mijn kans op speeltijd kleiner werd. Ik ben Stuart erg dankbaar. Hij heeft veel vertrouwen in me.”
Vertrouwen. Het is en blijft een belangrijk basisbegrip voor voetballers. Kongolo dacht dat vertrouwen afgelopen zomer te vinden bij AS Monaco. “De club was de eerste die zich meldde. Uit alles bleek dat ze in me geloofden. Hoe? Uit de gesprekken probeerden ze me op allerlei manieren te overtuigen om de stap te maken. Ik had daar een fijn gevoel bij. Gevoel is voor mij belangrijk. Waarom zou ik langer wachten? Het halfjaartje is anders gelopen dan ik dacht. Komende zomer keer ik terug. Tot die tijd focus ik me hier op Huddersfield Town. Ik weet zeker dat er mooie dingen staan te gebeuren.”
Oranje
Kongolo hoopt zich ook terug te knokken in Oranje. Sinds oktober 2016 werd de centrale verdediger niet meer opgeroepen. “Ik weet dat ik eerst hier moet presteren. Dan kom ik hopelijk vanzelf weer in beeld.” De bronzen medaille van het WK van 2014 ligt veilig opgeborgen in een kluis in Rotterdam. “Daar blijft hij ook, haha”, lacht hij. “Ik ben er supertrots op en wil geen risico lopen de medaille te verliezen.” Hij kijkt naar rechts. “Ik begrijp niet dat Rajiv nog geen uitnodiging heeft ontvangen. Hij speelt dit seizoen alles en doet het hartstikke goed. Hij verdient een kans.” De glimlach op het gezicht van zijn teamgenoot, die wel zes interlands voor Jong Oranje afwerkte, wordt nog groter. “Natuurlijk droom ik daarvan. Een uitnodiging zou echt super zijn, maar ik heb dat zelf niet in de hand. Ik kan alleen maar hier presteren en dan afwachten. Ik heb in ieder geval nooit iets gehoord van de KNVB sinds ik naar Engeland ben vertrokken.”
Tom, de assistent van perschef Callum Limb, wijst op zijn horloge. “Nog één minuut.” Van La Parra lijkt het niet te horen. De aanvaller, wiens doelpunt tegen West Bromwich Albion door de fans van Huddersfield werd uitgeroepen tot mooiste van de maand november, staat niet versteld van zijn op het oog probleemloze aanpassing aan de Premier League. “Natuurlijk had ik dit een jaar geleden niet durven dromen, maar ik ben meegegroeid met het niveau van de club, dat van de spelers en met het niveau van de competitie.”
De lach op zijn gezicht houdt aan. “Ik vind het heerlijk om acties te maken aan de linkerkant. Die mogelijkheid krijg ik hier ook. Conditioneel is dat geen enkel probleem. Of ik ooit moe word? Mwah, na afloop voel ik het wel hoor.” Na een prachtige seizoenstart draait de motor van Huddersfield Town in de wintermaanden stroever. “Tegenstanders houden nu rekening met ons. We zijn niet meer de underdog. Dat weten we ook. Ons doel is duidelijk. Handhaven. Dat was al zo bij de start. Tot het einde van het seizoen gaan we daar alles aan doen.” Voor Tom de laatste woorden van het interview. “Nu stoppen we ermee.”
