Vista Palace in Roquebrune-Cap-Martin is inmiddels gesloten, zo blijkt wanneer we Google raadplegen. Het op de uitlopers van de Alpen gelegen hotel met uitzicht op de azuurblauwe Middellandse Zee en prinsdom Monaco was een door internationals en technische staf geliefde verblijfplaats in de zomer van 1998. Voor het eerste groepsduel in Stade de France met België verbleef Oranje in het Paleis van Versailles. Na de 0-0 tegen De Rode Duivels werd de zuidelijk gelegen luxueuze uitvalsbasis betrokken.
TOPLOCATIE
“We keken bijna bij prins Albert in de achtertuin”, zegt Numan lachend. “We zaten op een prachtige locatie. Driehonderd meter boven zeeniveau geloof ik. Het uitzicht was fantastisch. We konden aan het zwembad van het hotel liggen, maar kregen ook een kaartje voor de beachclub, op zo’n twintig minuten lopen in Monaco. We liepen geregeld de trappetjes af naar Monte Carlo. Daar werden we bijna niet herkend. Al die rijkelui op die jachten wisten vast niet eens of een bal rond is of niet. In Monaco zie je ook niet de gemiddelde Oranje-fan. Die zaten vooral op de campings in de buurt van Nice en Marseille.”
De trainingen van het Nederlands elftal werden afgewerkt op het complex van AS Monaco: Training Center La Turbie. Daar sloot Oranje zich hermetisch af van de buitenwereld. “Er was een kronkelig weggetje met slingerbochten naar dat complex”, kan Van Hooijdonk zich herinneren. De Brabander ging als pinchhitter mee naar het WK in Frankrijk. “Ik heb weleens op minder fraaie trainingsvelden gestaan. Dat had de KNVB en volgens mij vooral teammanager Hans Jorritsma heel goed geregeld. Net als het hotel. We zaten dat WK op een toplocatie. Dat droeg zeker bij aan een positieve sfeer.”
GEEN GEZEUR
Twee jaar voor het WK in Frankrijk liep EURO 96 in Engeland uit op een debacle voor Oranje. Mede door een negatieve sfeer in de spelersgroep, gevoed door onvrede tussen de Ajacieden, waarna De Kabel ontstond. Aan de Zuid-Franse kust was daar nog weinig van te merken volgens Van Hooijdonk. “Ik was niet bij het EK in Engeland, maar heb wel alle verhalen meegekregen. Ik heb dat door Hiddink opgestelde convenant met gedragsregels ondertekend, maar voelde me niet aangesproken. Wat mij betreft konden die papieren gelijk in de prullenbak, maar blijkbaar vond Guus het nodig na 1996. Zeker na dat conflict met Edgar Davids. Als je niet toen tekende ging je ook niet mee naar Frankrijk.”
Numan kan zich het convenant niet meer herinneren. “Misschien heb ik het achteloos ondertekend omdat ik mij net als Pierre niet aangesproken voelde. In Engeland lagen de problemen bij de Ajacieden. Zij namen die mee naar Oranje. In Frankrijk was de sfeer stukken beter. Hiddink deed er ook goed aan om Ronald Koeman, Frank Rijkaard en Johan Neeskens mee te nemen als assistenten. Koeman en Rijkaard stonden dicht bij onze generatie en Neeskens bracht de nodige humor met zich mee. Maar het was niet alleen lachen, gieren en brullen. Er werd heel scherp getraind. Soms zelfs dat je dacht: zo, dat kan een tandje minder. We hadden zo’n brede selectie dat je iedere training moest strijden voor je positie. Anders nam iemand anders je plek in. Er waren zeker jongens teleurgesteld, maar die zeurden niet.”
Over zijn rol als pinchhitter beklaagde Van Hooijdonk zich niet. “Nee, zeker niet. Ik wist wie ik voor me had: Patrick Kluivert en Dennis Bergkamp. Zij waren gewoonweg beter dan ik. Ik kende mijn rol. Daarover had ik ook gesproken met Guus, al ruim voor het WK. Ik besloot vanwege het WK Celtic te verlaten voor Nottingham Forest. Bij Celtic kwam ik op de bank. Guus zei:‘Als je bij jouw club speelt en vormbehoud toont ga je naar het WK. Ik had een goede band met Hiddink. Ik hield wel van sociale trainers. Ik had niets met schreeuwers. In de WK-kwalificatiereeks had ik mijn waarde bewezen door als invaller twee keer te scoren tegen Wales. Toen ik op het WK scoorde tegen Zuid-Korea (5-0) was mijn WK eigenlijk al geslaagd. Ik kwam tegen Brazilië weer als invaller binnen de lijnen. Tijdens die penaltyserie tegen Brazilië hoorde ik alleen maar een soort ruis. Als ik toen had gezucht had ik in mijn broek gescheten. Zo spannend was het. Het moment met Júnior Baiano blijft mij altijd bij. Ik had niet lang na de 1-1 van Kluivert een penalty moeten krijgen. Jaren later kwam ik Baiano een keer tegen bij een wedstrijd met oud-internationals. Hij gaf toe dat hij en Brazilië die avond mazzel hadden met de scheids. Ik heb nog shirtjes geruild met Baiano. Dat shirt ligt in een doos met meer WK-shirts. Ik heb er ook nog een van De Boeck van België, een Zuid-Koreaan, van een of andere Lee of Kim volgens mij, Komljenovic, die Joegoslaaf die tegen ons scoorde in de achtste finales, Sergio Berti van Argentinië en Stimac van Kroatië.”
HELIKOPTERTOCHT
De halve finale tegen Brazilië zag Numan vanaf de tribune van Stade Vélodrome. Hij was geschorst na zijn twee gele kaarten in de kwartfinale tegen Argentinië. “Ik zie die Diego Simeone nog over het veld rollen. Hij belandde bijna in de haven van Marseille, haha. Als ik hem nu zou tegenkomen zou ik hem weer een tik geven, haha. Komediant. Ik was wel te laat, dat geef ik toe. Helaas miste ik zo de halve finale. Het was maar goed dat die scheidsrechter na de wedstrijd zijn deur op slot had gedaan, haha. Er stonden ook nog wat bewakers bij. We waren zeker na dat moment met Pierre niet zo blij met die beste man uit de Emiraten, geloof ik. Ik heb na de wedstrijd Ronaldo, met wie ik nog bij PSV speelde, de hand geschud en succes gewenst voor de finale. Maar ik dacht: godverdorie, zonde zeg. Phillip en Ronald misten hun penalty. En twee jaar later ook met strafschoppen eruit tegen Italië op EURO 2000. Toen was het Frank die een penalty miste… Die De Boertjes hebben ons land lekker geholpen, haha. Ik miste trouwens ook de halve finale van EURO 2000, door een blessure. Als ik in beide halve finales had meegedaan hadden we het vast gered, haha.”
De aanloop naar de halve finale in Marseille staat Numan en Van Hooijdonk ook nog helder voor de geest. “Volgens mij kwam Nationale Nederlanden, toentertijd sponsor van het Nederlands elftal, op het idee om ons met grote helikopters vanaf het platform op ons hotel naar het stadion te laten vliegen”, vertelt Van Hooijdonk. “De ene speler was er blijer mee dan de andere, haha. Ik zat volgens mij met Arthur, Aron Winter en Guus Hiddink in een helikopter. Er zat alleen maar één piloot in. Later dacht ik: wat nou als die man onwel was geworden? Dan had ik nu niet kunnen terugblikken op die zomer.” Dennis Bergkamp stapte niet in. “Nee, we kregen Dennis met geen mogelijkheid in zo’n helikopter, haha”, aldus Numan. “Hij heeft het hele toernooi alle afstanden met de auto afgelegd. Ik denk dat meerdere jongens liever in de auto hadden gezeten dan in die helikopters. Ik vond het eigenlijk wel iets machtigs hebben.”
STAPAVONDJE
Voor en ook na de uitschakeling tegen Brazilië daalden de spelers van Oranje geregeld af naar Monte Carlo. Daar was een tennispark afgehuurd en op vrije dagen stapten de internationals op jetski’s. Van Hooijdonk en Numan beseffen dat die tochtjes niet zonder gevaar waren. “We gingen flink tekeer op die jetski’s”, aldus Van Hooijdonk. “We maakten er een spel van om de langzaamste van het stel te laten omkiepen door heel hard rondjes om hem heen te varen en zo mooie golven te veroorzaken. Dan viel diegene in het water en bleven we rondjes om hem heen varen. Diegene kwam er dan met veel moeite uit. Ik wilde Frank ook een keer laten omkiepen, maar ik voer bijna tegen hem aan en miste net zijn linkerbeen. Het scheelde niet veel of Frank had nooit die pass op Bergkamp kunnen geven, haha.”
Er werden Nintendos ingeslagen in Vista Palace, maar Numan zat op vrije momenten te klaverjassen, aan het zwembad of ging naar Monte Carlo. “We hadden in die tijd geen laptops of iPads. Wij gingen kaarten en ouwehoeren met elkaar. Zo gingen we ook een avondje stappen in Monte Carlo. Dat was met zo’n beetje de gehele selectie”, vertelt Numan. “Hiddink vond het prima. Hij zei nog wel iets van: ‘Zijn jullie wel tussen twaalf en half één thuis?’ We gingen naar een club en daar waren wat optredens. Toen ontstond er opeens commotie. Keek ik om, zag ik een vrouw tussen allerlei kleerkasten lopen. Toen keken we nog eens goed, was het Whitney Houston. Wij stonden al op de dansvloer. Ik voelde me even een soort John Travolta, maar Patrick Kluivert was de beste danser van ons. Whitney had volgens mij meer oog voor hem dan voor mij, haha. De volgende ochtend zaten we allemaal op tijd aan het ontbijt. We trainden twee keer die dag. Hiddink gaf ons vrijheid, maar we maakten er geen misbruik van.”
Heimwee naar betere tijden van het Nederlands elftal? ?
— ELF Voetbal ?? (@elfvoetbal) 4 juni 2018
Koop onze speciale extra dikke editie over het memorabele WK van 1998 in Frankrijk! ??#itaned #oranje #wk98 #france98 pic.twitter.com/VCqa8A0uDv
RETOURVLUCHT
De internationals hoefden in die tijd geen rekening te houden met social media. “Wij lagen toen niet onder zo’n vergrootglas als de jongens van nu”, zegt Van Hooijdonk. Numan: “Er was een aantal bekende journalisten van tv, dagbladen en magazines. En je had Harry Vermeegen. Die maakte leuke filmpjes. Maar de media-aandacht viel mee in die tijd. Ik kan me herinneren dat het de eerste keer was dat Barend en Van Dorp zo’n talkshow hadden. Zij zaten bij ons in het dorp. Af en toe schoof iemand van ons dan aan. Maar in die tijd leefden we echt in een cocon tijdens het WK. Internet was in opkomst. We kregen niet veel mee van de Oranje-gekte in Nederland. Dat heb ik later pas echt ervaren toen ik als toeschouwer naar het EK in 2004 ging. Als speler ben je puur gefocust op je eigen wedstrijd. Ik weet verder ook niets van wat er nog meer gebeurde tijdens dat WK. Vraag mij niet wie de topscorer werd ofzo.”
Na het WK werd Oranje door supporters onthaald op Schiphol. “We zijn daarna nog met wat jongens een drankje gaan doen in Amsterdam en namen vervolgens afscheid”, vertelt Numan. Beelden van de WK-finale zagen Numan en Van Hooijdonk in Nederland. “Ik zat tijdens de finale met vrienden in een Indonesisch restaurant in Breda, dat weet ik nog goed. Ik had geen zin om bij de tv te zitten. Een dag later heb ik wat flitsen in het journaal gezien volgens mij.” Numan zat wel voor de tv. “En een dag later ging ik met mijn vrouw op vakantie. Weet je waar naartoe? Zuid-Frankrijk, haha. Niet ver van het hotel in Roquebrune-Cap-Martin. Ik vond het wel lekker daar, ja helaas tussen feestende Fransen. Maar ik lag vooral met mijn ogen dicht aan het water. Na tien dagen moest ik me melden bij Dick Advocaat in Glasgow. Echt tijd om bij te tanken had ik niet. Dat merkte ik later in het seizoen. En pas later besef je hoe mooi die zomer was. Geweldig om mee te maken. Het is nostalgie als ik er aan terugdenk”, aldus Numan.
