Het is de droom van veel voetballers: de overstap naar een mooie buitenlandse competitie maken en daar financieel een mooie klapper maken. Het was ook het doel van Ismaïl Yildirim toen hij naar Boluspor vertrok, maar zijn avontuur in Turkije liep anders af dan gehoopt. “Ik was er nog maar net, toen de coupe plaatsvond. Ik had niks in de gaten toen Anco Jansen en Rydell Poepon opeens naar me kwamen toegerend. Ze riepen dat ik mee moest komen naar de tv en waren helemaal in paniek. We zijn opgebleven tot de volgende ochtend en maakten ons grote zorgen. Als president Erdogan echt afgezet zou worden, hadden wij het land niet meer uit gekund. Toen dit allemaal al in het begin gebeurde, besefte ik dat dit waarschijnlijk geen topjaar zou worden.”
Wegpesten
Die verwachting kwam zeker uit. Terwijl Yildirim in het begin nog goede hoop had op speeltijd. “Bij Boluspor was ik één van de vele nieuwe spelers. Ik vond het niet perse erg, want ze waren bezig met een project van drie jaar om te promoveren naar de hoogste divisie van Turkije. Iedereen zou zijn kans wel krijgen.” Maar dat liep anders. “Trainer Fuat Çapa had een speler die hij nog kende uit zijn Zwitserse periode gehaald voor mijn positie. Hij wilde die speler maken. Daarom mocht die jongen blijven staan, terwijl hij bijna elk duel zwaar onvoldoende speelde.” Het bestuur greep in en uiteindelijk mocht de aanvaller vertrekken. “Dat gold voor een flink aantal spelers, waaronder ikzelf. De club stopte met het project omdat promotie nu al dichtbij was, er werden daarom speler uit de hoogste divisie gehaald en wij moesten allemaal vertrekken.”
Tijdens de feestdagen kwam de aanvaller erachter dat een vertrek onafwendbaar was geworden. “Mensen van de club belden me en zeiden dat ik niet meer terug hoefde te komen. Ik gaf aan dat ze dat niet zomaar konden zeggen. Ik had een contract en had immers al een vlucht geboekt, ik liet me niet zomaar wegsturen.” Maar aangekomen in Turkije besefte Yildirim zich dat het hard werd gespeeld. “Ik mocht niet meer verblijven in het complex van de club en was daardoor mijn slaapplaats kwijt. Dat gold voor alle spelers die moesten vertrekken. Maar gelukkig konden we met zijn allen terecht in het huis van mijn Zwitserse concurrent. Zo woonden we met zijn vijven in zijn huis en had iedereen een taak. Het was een studentenhuis voor voetballers. “Maar dat duurde niet lang. “We werden er uiteindelijk allemaal uitgezet. Ze wilden ons wegpesten.”
Bedreigingen
De voorzitter van Boluspor wilde perse dat de overbodige spelers hun contract zouden ontbinden en ging daar ver voor. “Zo moesten we allemaal rondjes lopen in de sneeuw terwijl het buiten ontzettend vroor. We moesten ieder apart zodat we niet lol konden maken met elkaar. Op een gegeven moment moesten we zelfs naar andere trainingsvelden per taxi. Terwijl een vrijwel lege bus van de club voor ons reed. Het sloeg helemaal nergens op.”
Zoals eerder vermeld werden de spelers uit huis gezet en de zoektocht naar een nieuw onderkomen was dankzij de club ook niet makkelijk. “De club ging met makelaars praten en gaven door dat ze het huis absoluut niet aan ons mochten geven. We kregen daardoor een slechte naam in de hele omgeving.”
Op een dag moesten de verbannen spelers zonder mobiel op het kantoor van de voorzitter komen. “Wat er toen gebeurde is bizar. We werden uitgemaakt voor de ergste dingen en ook serieus bedreigd. Als we ons contract niet zouden laten ontbinden, zou hij er voor zorgen dat het slecht voor ons zou aflopen. ‘We zouden er spijt van krijgt.’ Hij vertelde ook dat hij mensen had ingehuurd die ons in de stad zouden opzoeken en in elkaar zouden slaan.” Het bracht Yildirm nooit van zijn stuk. “Toen wist ik zeker dat ik niet zou luisteren, ik bleef wachten tot ik mijn geld zou krijgen en dat is uiteindelijk gebeurd. Bang ben ik niet geweest.”
Corruptie
Na zijn bizarre avonturen bij Boluspor ging Yildirim opnieuw bij een Turkse club spelen: Menemen Belediyespor werd zijn werkgever. “Ik twijfelde niet vanwege mijn eerdere ervaringen, een goede korte periode in Turkije kan je een transfer naar het hoogste niveau bezorgen. Daar kun je even goed verdienen als in de top van de Eredivisie.”
Maar die transfer dwong Yildirim niet af bij Menemen. “Toen ik er aankwam merkte ik dat de aanvoerder op mijn positie speelde. Dan wordt het lastig. Helemaal omdat hij samen met de trainer de opstelling maakte.” Ook zijn tweede Turkse avontuur zorgde voor bizarre anekdotes. “Zo zocht ik een keer vlak voor de wedstrijd onze fysiotherapeut. Ik trof hem lurkend aan een waterpijp met de aanvoerder, de hoofdtrainer en andere leden van de staf.”
Uiteindelijk kwam hij er zelfs achter dat zijn hoofdtrainer corrupt was. “Toen ik ver na bedtijd tijdens een trainingskamp over de gangen slenterde, hoorde ik de trainer en een zaakwaarnemer van een bepaalde speler samen praten. De trainer zei letterlijk: ‘bedankt voor het geld, je kunt op me rekenen. Hij zal veel blijven spelen.’ Ziekelijk, het is er zo enorm corrupt.” Yildirim wist genoeg en keerde terug naar Nederland. “Waar ik weer kan genieten van het voetballen. Ik kijk nu uit naar een wedstrijd, terwijl ik in Turkije uitkeek naar mijn vrije dag.”
