Onderstaand interview werd in maart 2017 geplaatst in de papieren editie van ELF Voetbal.
Bijna zijn volledige carrière zat hij op de bank, als een onaangeroerde noodknop achter veiligheidsglas. Nu is Brad Jones, 35 jaar oud, eindelijk de sleutelspeler die hij zo graag wil zijn. De noodknop van weleer is verplaatst naar het controlepaneel. Feyenoord op koers voor de landstitel.
Het woord gunfactor kent hij nog niet. Ook niet na alle keren dat het woord opdook in relatie tot de naderende landstitel van Feyenoord. En in relatie tot hemzelf. Brad Jones heeft de gunfactor aan zijn kont kleven. Je moet een hardcore Ajax-supporter zijn om Brad Jones de landstitel te misgunnen.
Het laat zich niet makkelijk vangen, de gunfactor. Misschien heeft het te maken met zijn carrièreverloop. Nooit klagen. Altijd hard werken. Positief blijven. Na vijf jaren tussen de sterren van Liverpool zich niet te groot voelen voor NEC. Misschien heeft het te maken met zijn lach, een prodent smile die zich nooit langer dan een paar tellen verstopt. Of met zijn Australische accent, dat zelfs een vloek een vriendelijke connotatie geeft.
De gunfactor van Feyenoord en Jones is hoe dan ook niet los te zien van een gebrek aan succes. Hoezeer mensen er ook van kunnen genieten, er zijn grenzen aan leedvermaak. Na achttien jaar zonder schaal heeft Feyenoord genoeg geleden. En na een bijna net zo lange periode op de reservebank heeft ook Jones zijn succes verdiend. Hij is de belichaming geworden van de veerkracht van Feyenoord. Van de aanhouder die eindelijk wint.
Heb je je ooit zo populair gevoeld?
“Nee, ik geloof het niet. Het grootste deel van mijn carrière ben ik tweede of derde keus geweest. Ik voelde me overal gewaardeerd, maar een echte publiekslieveling ben ik niet eerder geweest.”
En, hoe bevalt het?
“Ik denk dat het makkelijker is om bij Feyenoord publiekslieveling te zijn dan bij bijvoorbeeld Liverpool. Spelen voor Liverpool is als leven in een goudvissenkom. De stad is niet zo groot, maar je hebt twee grote clubs. Iedereen kijkt continu mee van buitenaf. Ook als je niet speelt. Zelfs als reservekeeper kon ik niet de stad in zonder dat mensen op me afkwamen.”
Geen aquariumgevoel in Rotterdam?
“Haha, ik zie overeenkomsten, maar de Nederlandse mentaliteit is anders. Nederlanders respecteren je privacy meer dan in Engeland. Dat is het enige aspect van het leven als profvoetballer dat ik niet leuk vind, de aandacht. Ik houd er niet van dat mensen de hele tijd naar me kijken, stiekem een foto maken. In Rotterdam valt dat gelukkig wel mee.”
Je komt altijd zo ontspannen over, zowel op als naast het veld. Heb je dat altijd al gehad?
“Ik ben makkelijk in de omgang. Kan met iedereen overweg. Zo is mijn persoonlijkheid, laid-back. Ik heb weleens trainers gehad die vonden dat dat wel een tandje minder kon, maar zij zagen niet wat zich afspeelde in mijn hoofd. Vergis je niet hoor. Ik kan een knop omzetten en veranderen in een andere persoon. Op het veld ben ik agressiever. Dat moet ook. In de voetbalwereld is het dog eats dog. Maar buiten het veld is er veel voor nodig om mij van mijn stuk te krijgen. Ik word niet zo snel pissig.”
Andere kant van de wereld
Al meer dan de helft van zijn leven woont Brad Jones aan de andere kant van de wereld. Op zijn vijftiende, twintig jaar geleden, verliet hij Perth om zijn twee grote dromen na te streven: spelen voor Liverpool en spelen voor Australië. Dat hij in beide doelen zou slagen had zelfs rasoptimist Jones niet voor mogelijk gehouden.
Toen hij als vijftienjarige voor het eerst naar Engeland vloog dacht hij binnen een paar weken terug te zijn in Australië. In zijn tas: vier T-shirts en een paar trainingspakken. Een winterjas had hij niet eens. Nooit nodig gehad. Zes maanden later zagen zijn ouders hem voor het eerst terug, voor een week vakantie.
Sindsdien is hij gewend geraakt aan leven met een aardbol tussen hemzelf en zijn ouders. De grootste uitdaging: het tijdsverschil. Dat werd eens te meer duidelijk tijdens een live interviewsessie via Facebook, die Feyenoord begin maart organiseerde. Supporters konden via Facebook vragen insturen, die Jones op een scherm voorbij zag komen. Even veerde hij op toen een vraag van ene Ian Jones uit Australië opdook. Of Brad even wilde zwaaien naar zijn vader. En meteen weer die prodentlach.
Heeft je vader Facebook nodig om met je in contact te komen?
“Haha, op zich valt dat gelukkig wel mee, al is het gezien het tijdsverschil wel altijd een crime om een goed tijdstip te vinden. Dat is de mindere kant van aan de andere kant van de wereld wonen. Met vrienden hebben we een groepschat. Meestal word ik wakker met vijftig berichten. Dan treffen zij weer berichten van mij aan als zij wakker worden. Zo leven we een beetje langs elkaar heen. Maar in het begin van mijn carrière was het veel lastiger. Gelukkig hebben we de technologie. De uitvinding van Skype heeft me veel geld bespaard.”
Volgen vrienden en familie je nauwgezet vanuit Australië?
“Absoluut. Voor hen is het ook weleens leuk om mij wekelijks te zien spelen, haha. Helaas is het wel lastig om de Eredivisie te kijken in Australië. Via internet lukt het nog weleens, via streams. De Europa League konden ze wel volgen op de Australische tv. Normaal gesproken krijgen ze daar alleen samenvattingen te zien.”
Dus Feyenoord heeft er een Australische fanschare bij?
“Ik heb drie neefjes die de hele dag rondrennen in Feyenoord-tenues. Ineens kennen ze alle spelers en weten ze precies wat hier allemaal speelt. Over het algemeen moeten mensen in Australië wel twee keer kijken als ze een Feyenoord-shirt zien. De aandacht concentreert zich daar met name op de Premier League, met uitzondering van Real Madrid en FC Barcelona. Zelfs bij een shirt van Bayern München moeten veel mensen nog een keer kijken.”
Honger
Honger naar een landstitel, de aan bezetenheid grenzende behoefte om een jaar lang de beste van het land te zijn: Jones maakte het al eerder mee bij Liverpool. Toen vanaf de reservebank, nu vanaf het veld. Toen zonder het gewenste resultaat, nu hoogstwaarschijnlijk met. De kampioenshonger van het Legioen is een vulkaan die achttien jaar borrelde en op het punt van uitbarsten staat. Brad Jones zou Brad Jones niet zijn als hij zich liet verleiden tot een premature overwinningskreet. Van een eruptie komt het pas als hij de schaal in zijn handen heeft. “We zijn er nog niet.”
Is Feyenoord het Liverpool van Nederland?
“Dat hoor ik vaak. Ik zie ook veel overeenkomsten. De sfeer onder de supporters, de honger naar succes, de passie van de mensen. De sfeer tijdens de thuiswedstrijd tegen Manchester United: ongelooflijk. En dan te bedenken dat er twintigduizend stoelen leeg waren. De supporters voelen zich echt onderdeel van de club. En dat zijn ze ook. Het is niet wij en zij, maar alleen wij. Dat is bij Liverpool ook zo.”
Via je goede vriend Luke Wilkshire en dankzij je periode bij NEC wist je al het een en ander van Feyenoord. In welke zin heeft de club je toch verrast?
“De familiaire sfeer die hier hangt. Hier lopen mensen rond die al 25 jaar voor de club werken. Volgens mij kunnen zij zich geen leven buiten Feyenoord voorstellen. Ze zijn hier thuis. En daardoor voel ik mij hier ook thuis. Dat is heel belangrijk als nieuwkomer. Heel bijzonder dat zo'n grote club zo hecht kan zijn. Bij NEC had je dat ook, maar daar kun je het verwachten. Dat is het grootste verschil tussen Feyenoord en Liverpool. Toen ik daar afgelopen zomer terugkwam om mee te trainen waren veel mensen met wie ik eerder werkte vertrokken. Het verloop is groter. Daardoor verlies je het familiegevoel.”
Hoe serieus was de mogelijkheid om afgelopen zomer terug te keren bij Liverpool?
“Serieus. Ik trainde daar al toen ik gebeld werd door Feyenoord. Maar ik wilde speeltijd en wist dat ik dat bij Liverpool niet zou krijgen. Ik was niet het nummer één transferdoelwit van Jürgen Klopp, haha. Ik had het gevoel dat ik mijn carrière zou kapotmaken als ik weer op de bank ging zitten.”
Welke rol speelde Dirk Kuyt in je keuze voor Feyenoord?
“Ik sprak hem een keer bij Liverpool, voordat hij naar Fenerbahçe ging. Toen had hij het er al over dat hij ooit wilde terugkeren naar Feyenoord. Die club heeft altijd in zijn gedachten gezeten. Hij is van onschatbare waarde voor dit team. Dirk brengt een bepaalde rust over op de spelersgroep. Een rust die de groep goed kan gebruiken. Daarin speel ik ook een rol. Kuyt is een speler die dankzij hard werken de top heeft gehaald. Een geweldig voorbeeld voor alle jonge spelers.”
Zijn spelers als Kuyt een uitstervend ras?
“Misschien wel ja. Er zijn er maar weinig in zijn stijl. Daarom valt hij op. Hij is een uitzondering. Er lopen er hier wel een paar rond die de nieuwe Kuyt kunnen worden.”
Hoe verhoudt deze spelersgroep zich tot die uit je Liverpool-tijd?
“Ook hier spelen jongens die de top kunnen halen. Dat weet ik zeker.”
Potentieel niveau Gerrard of Suarez?
“Dat zou zomaar kunnen, al hebben ze nog een lange weg te gaan. Ik weet nog goed dat ik bij Liverpool tekende en voor het eerst het trainingsveld betrad. Die eerste maanden waren een gigantische eyeopener. Ik had met goede spelers gespeeld bij Middlesbrough, zoals Mendieta, Zenden, Hasselbaink en Viduka. Maar deze gasten waren echt next level. Ik keek mijn ogen uit. Gerrard, Torres, Mascherano: crazy wat zij konden. Daardoor moest je zó scherp zijn. Zó alert. En toen kwam Suarez. Hij was écht next level. Samen met Gerrard de beste speler met wie ik ooit gespeeld heb. Gerrard kon een wedstrijd controleren in zijn eentje. Luis kon scoren in zijn eentje.”
Heeft Suarez nog iets gezegd over Ajax of Feyenoord?
“Niet dat ik weet. Zijn Engels was niet al te best, haha. We lachten daar vaak om. 'Jij kunt nog geen vier woorden Engels achter elkaar zetten, maar je spreekt vloeiend Nederlands.' Ik hoop niet dat hij ooit terugkomt naar Nederland, wat hij weleens heeft gezegd. Op de training tegen hem spelen vond ik al erg genoeg. In wedstrijdverband hoef ik hem al helemaal niet tegen te komen.”
TOEKOMST
Je contract bij Feyenoord loopt na dit seizoen ten einde. Zou je ervoor tekenen om tot je veertigste bij Feyenoord onder de lat te staan?
“Kom maar op, waar ligt dat contract? Mijn lichaam is sterk. Voor mijn gevoel is dit een plek waar ik lang zou kunnen presteren.”
Heb je je op voetbalgebied ooit beter gevoeld?
“Nee. NEC vorig seizoen was fantastisch, het podium waarop ik me kon laten zien. Maar zo goed als bij Feyenoord heb ik het in mijn loopbaan nog nooit gehad.”
Vraag je je weleens af waarom je niet eerder naar Nederland bent gekomen?
“Die kans was er niet. En ik zat bijna mijn hele carrière bij een Premier League-club. Met trainers die in me geloofden. En ik geloofde zelf in mijn kwaliteiten. Als ik een flater zou slaan zou ik meteen de eer aan mezelf houden. Maar dat gevoel heb ik nooit gehad. Ik ben in de Premier League nooit eerste keus geworden, maar heb wel aan mezelf laten zien dat ik het kon.”
Zie je jezelf hier nog jaren wonen?
“Zeker. Ik ben hier gesetteld. Heb een mooi huis in een rustige buurt. Mijn kinderen zitten op een internationale school in Den Haag. En met mijn vrouw (ex-finalist van Britain's Next Top Model Dani Lawrence, red.) gaat het ook goed."
Heeft ze jou carte blanche gegeven met betrekking tot de plek waar je speelt en woont?
“Met deze baan kun je dat niet altijd zelf kiezen. Clubs kiezen jóu. Soms betekent dat een moeilijke keuze. Tot dusver is dat altijd gelukt. Ik heb met mijn zaakwaarnemer gesproken over opties in Australië en de VS, maar wij zitten hier goed. We hebben alles wat we willen. Dus waarom niet nog tien jaar hier wonen?”
COOLSINGEL
Sepp Herberger, de bondscoach die Duitsland in 1954 naar de eerste wereldtitel leidde, deed eens een poging om de populariteit van het voetbalspel te verklaren. “Waarom zoveel mensen stadions bezoeken voor een voetbalwedstrijd? Omdat ze niet weten hoe het afloopt.” Herberger hield duidelijk geen rekening met de combinatie van het Feyenoord-legioen en een landstiteldroogte van achttien jaar.
Met de landstitel in zich stromen de uitvakken en zelfs thuisvakken van tegenstanders vol met Feyenoord-supporters, juist omdát ze weten hoe het afloopt. Iedereen wil erbij zijn. Iedereen wil getuige zijn van een historisch feest. In de kleedkamer bij Feyenoord blijft het intussen rustig, zo verzekert Jones.
Wat hebben je teamgenoten je al verteld over de Coolsingel?
“Niets en ik wil er ook niets over horen.”
Het woord Coolsingel valt nooit in de kleedkamer?
“Nee echt niet. Serieus. Natuurlijk heb ik van mensen gehoord dat het een gigantisch feest is om daar te staan, maar in de kleedkamer hebben we het er niet over. Niemand. We hebben nog niets bereikt, anders had die schaal hier al in de vitrine gestaan.”
Zou de landstitel met Feyenoord de grootste prestatie zijn in je carrière?
“De op een na grootste. De grootste prestatie is slagen als prof in Europa. Als kind in Australië verklaarde iedereen me voor gek om dat te wensen. Ik verdiende veertig pond per week toen ik in Engeland begon. Kijk waar ik nu sta: dát is mijn grootste prestatie.”
Als het zover is, staat je vader dan op de Coolsingel of moet hij de huldiging via Facebook volgen?
“First things first. Maar gelukkig is er een vliegveld in Perth, haha.”
