Urby Emanuelson buigt voorover, zijn handen steunend op zijn knieën. De linksback van Ajax laat zijn oor zakken om de kleine jongen die voor hem staat beter te kunnen verstaan. Bijna fluisterend zegt die jongen in de microfoon de woorden waarvoor hij al de hele dag moed verzamelde.
“Ik wil ook graag een voetballer als jij worden.”
Emanuelson lacht. “Hoe oud ben je nu dan?”
“Zeven.”
“En voetbal je zelf ook?”
“Ja. Na de vakantie mag ik snuffelstage lopen bij Ajax.”
Emanuelson, op serieuze toon: “Nou, dat is een mooi begin. Wat ik je wil meegeven is dat je elke dag keihard moet werken. Dan hoop ik voor jou dat er ook een beetje geluk bij komt kijken en wie weet spelen we een keer een wedstrijd samen.”
De snuffelstage werd een succes. Drie jaar later breekt het verlegen jongetje met de profdroom het record hooghouden in ArenA: 2408 keer. Weer zeven jaar later wint hij als contractspeler van Chelsea en aanvoerder en topscorer aller tijden van Oranje Onder 17 het EK. Verlegen is Daishawn Redan inmiddels niet meer.
BIJLMER
In een Nike-trainingspak loopt hij ons tegemoet. Gouden kettingen erover, Rolex losjes om de pols. Zwart kroeshaar met blonde uitlopers. Sneakers zo wit dat je er iemand mee kunt verblinden.
We zijn in hartje Bijlmer. Zíjn Bijlmer. Aanvankelijk hadden we afgesproken in de nieuwbouwwoning die Redans ouders met financiële hulp van hun zeventienjarige zoon in Amsterdam-Noord lieten bouwen, maar laat op de avond voorafgaand aan het interview wijzigden die plannen.
“Het is laat geworden gisteravond, dus ik had geen zin meer om naar Noord terug te gaan. Toen ben ik hier bij mijn nichtje blijven slapen”, zegt Redan, terwijl hij een roze kauwgum door zijn mond manoeuvreert. “Gisteravond hebben we tot laat op het pleintje gespeeld. Juan Familia-Castillo (ploeggenoot van Redan bij Chelsea Onder 23, red.) en Timothy Fosu-Mensah (Manchester United, inmiddels Fulham red.) waren er ook bij. En de rapgroep SBMG. We komen allemaal uit de Bijlmer. Je kunt je misschien voorstellen dat het dan best druk kan worden op zo'n pleintje.”
TOPSEIZOEN
Voor ruim een maand is hij terug in Amsterdam. Ontspannen na een slopend maar buitengewoon succesvol seizoen in Londen. Redan pakte meer prijzen dan in de gemiddelde prijzenkast passen. Vijf keer stond hij met eremetaal in de handen. De mooiste prijs bewaarde hij voor het laatst: Europees kampioen met Oranje Onder 17.
“Ik vind het heerlijk om terug te zijn. Kan weer genieten van de dingen die ik in Engeland moet missen. Mijn familie bijvoorbeeld. En eten. In Engeland krijgen we nooit rijst. Ik hou van Surinaams eten. Dus zodra ik terug ben ga ik linea recta naar Smeltkroes, een eettentje in de Bijlmer. Vervolgens heb ik een paar dagen echt helemaal niks gedaan. Binnen gebleven.”
Zijn tijd terug in Amsterdam gebruikt Redan vooral om vrienden en familie op te zoeken. Zoals een etentje met Quincy Promes. “Het was fijn om bij te praten. Hij is bijna familie. Eigenlijk al sinds vroeger. We komen bij elkaar over de vloer. We zagen elkaar op familiefeestjes en zijn op die manier naar elkaar toegegroeid. We zijn geen familie in de zin van een bloedband, maar beschouwen elkaar als neven.”
Promes een neef, Juan Familia-Castillo meer een broer. Het leven van de achttienjarige linkspoot van Chelsea O23 loopt synchroon aan dat van Redan. Beiden opgegroeid in De Bijlmer, beiden via Ajax naar Chelsea. Redan kwam al zo vaak bij zijn beste vriend over de vloer dat hij de reistijd tot op de minuut nauwkeurig kan opnoemen. “Drie minuutjes in Londen, acht minuutjes in Amsterdam.”
“Ik ben opgegroeid in Kraaiennest. Het voelt alsof ik ben opgevoed door de buurt. Altijd voetballen op straat, met iedereen uit de buurt. Weet je wat grappig is? Ik had het er laatst over met Juan en Timothy Fosu-Mensah. We speelden vaak op dezelfde pleintjes en straten, maar leerden elkaar pas kennen toen we naar Ajax gingen. Gek eigenlijk. Soms vertelt Juan of Timothy een verhaal over vroeger en dan weet ik zeker dat ik erbij was. Grappig dat onze jeugd zoveel op elkaar lijkt, zoals onze levens nog steeds veel op elkaar lijken.”
VOLWASSEN
Sinds een jaar staat Redan, na een heuse transfersoap, onder contract bij Chelsea. Moederziel alleen verhuisde hij naar Londen. Naar zijn eigen etage in de woning van een gastgezin. Geen familie, geen plan, geen idee hoe een wasmachine werkt. Zo groen dat hij met gemak het akkoord van Parijs zou halen.
Inmiddels is hij op zoek naar een eigen huis. De was laat hij nog graag over aan zijn gastgezin, maar een jaar ver van huis is een spoedcursus volwassenheid gebleken. Kees van Wonderen, bondscoach van Oranje Onder 17, stipte onlangs al aan dat Redan een van de zeldzame voorbeelden is van een geslaagde vroege transfer naar het buitenland. Het maakte hem zelfstandig. “Ik kan me daar wel in vinden”, zegt Redan, terwijl de zon zich steeds vaker een weg door het wolkendek baant.
“Thuis stond vroeger altijd eten voor me klaar. Mijn ouders regelden alles voor me. Nu moet ik alles zelf plannen. Zelf zorgen dat ik bij al mijn afspraken ben, zelf vervoer regelen, zelf in mijn eten voorzien. Natuurlijk, ik krijg hulp van Chelsea, zo wordt er als ik wil voor me gekookt, maar alleen als ik dat zelf aangeef. Te laat is te laat. Die verantwoordelijkheid zorgt ervoor dat ik sneller volwassen word. Ik heb mezelf echt gevonden daar.”
De kritiek die traditioneel gepaard gaat met een vroeg buitenlands avontuur laat hem koud. “Ik wil mijn voeten laten spreken. Mijn ding doen. Dan zullen mensen vanzelf zien dat mijn keuze de juiste was.”
Zijn gevoel vertelde Redan dat het juiste moment om het nest te verlaten was aangebroken. Hij erkent evenwel dat juist dat beschermende nest hem eerder voor een val behoedde. “Mijn ouders zijn altijd streng voor me geweest. Op tijd thuis zijn, en meer van zulke regeltjes. En dat is maar goed ook. Als ik meer was losgelaten in het verleden was ik misschien een andere kant opgegaan in het leven. Daarvoor ben ik mijn ouders dankbaar. Ik was een jongen die grenzen nodig had. Nu niet meer. Dat heeft het afgelopen jaar in Londen met me gedaan: ik ben volwassen geworden.”
DOELPUNTENMACHINE
De wolken boven De Bijlmer zijn inmiddels verdwenen als de fotograaf Redan verzoekt om een paar trucs uit de hoge hoed te toveren met de meegebrachte bal. Dat ziet de spits niet zitten. Hooghouden: zo ver wil hij nog gaan. Maar trucs: nee, daaraan heeft hij een broertje dood. Inefficiënt gepriegel. Niet aan hem besteed. Voor Redan is iedere balaanraking in een andere richting dan het doel een hinderlijke onderbreking van wat hij het liefst van alles doet: scoren. Als hij in het wilde westen was geboren jaagde hij op bizons; nu jaagt hij op doelpunten.
Een verklaring voor die grenzeloze behoefte aan doelpunten heeft hij niet. “Mensen vergelijken de behoefte om te scoren vaak met honger. Zo zie ik het helemaal niet. Als je lang niet gegeten hebt, voel je een bepaalde druk om te eten. Dat móét. Met dat gevoel sta ik nooit op het veld. Ik wil altijd heel graag scoren, zonder dat ik druk voel dat iets moet. Ik wil altijd, maar moet nooit.”
Die instelling blijkt een garantie voor doelpunten. “In de F1 begon het al. Toen scoorde ik 44 keer. In de C2 maakte ik weer 44 goals. Ik scoor al zolang ik voetbal. Ik weet niet beter dan dat mensen mij een goaltjesdief noemen.” Nóg liever ontvangt hij een ander compliment. “Doelpuntenmachine. Dat vind ik het mooist om te horen. Dat is ook wat ik wil zijn. Het voelt altijd goed als iemand dat zegt. Bij een machine gaat alles automatisch. Bij mij moet scoren ook automatisch gaan.”
En het lijkt ook allemaal automatisch te zijn gegaan met Daishawn Redan, in de tien jaar na zijn ontmoeting met Urby Emanuelson. “Om eerlijk te zijn denk ik er niet vaak aan terug. Maar inmiddels weet ik wel dat Urby helemaal gelijk had met zijn advies. Als een jochie nu aan mij zou vragen hoe hij prof moet worden zou ik precies hetzelfde zeggen.”
Nog lang niet alle dromen van die verlegen jongen van tien jaar geleden zijn gerealiseerd. De carrière van Redan moet nog goed en wel beginnen. Specifieke doelen stelt hij liever niet, laat hij weten. De enige doelen waarop Redan jaagt zijn van aluminium en staan op gras.
