“Hij wilde sportverslaggever worden. Liep drie jaar geleden een dagje mee, was ambitieus, had kennis”, begeleidde FOX Sports-commentator Vincent Schildkamp zijn kijkers door de 21ste minuut van PSV – Willem II. “Veel te jong uit het leven weggerukt”, maakte hij zijn betoog af, alvorens het geklap van het stadion boven zijn eigen stemgeluid te prefereren. Deze minuut ging niet om hem, snapte hij, niet eens om de wedstrijd die hij becommentarieerde. Deze minuut ging om Daniël van Bokhoven, tot afgelopen donderdag student journalistiek maar bovenal PSV-supporter in hart in nieren.
20 - ? De fans in het Philips Stadion eren de onlangs overleden PSV-supporter Daniël van Bokhoven (20) met een klaterend applaus.
— PSV (@PSV) 1 september 2018
Daniël droomde ervan een levenlang PSV te volgen als journalist. Het mocht helaas niet zo zijn.#PSVWIL 2-0
Ik kende Daniël goed. Aanvankelijk als redacteur van een voetbalplatformpje voor hobbyschrijvers, wat voor ons als een soort van gateway naar betaalde journalistieke klusjes diende. Niet veel later kwamen we ook op dezelfde opleiding. Onze gesprekken hadden vaak een gemene deler: voetbal. Niet omdat we over niks anders konden praten. Meer omdat ik met niemand zo fenomenaal over voetbal kon praten als met Daniël. Ik als vaandeldrager van de nuance, hij als ongenaakbaar boodschapper van zijn immer kritische onderbuik. Achteraf – zo moet ik helaas toegeven – had die onderbuik vaak gelijk.
“Man man man wat slecht”, werd de redactieapp van dat voetbalplatform meer dan eens opgelicht. Betrokken meelezers wisten dan al hoe laat het was. Er ging een vooraanstaand persoon binnen PSV in de aankomende minuten flink op de broek krijgen. Wat werd er weer slecht verdedigd, wat waren de tactische keuzes van de coach dramatisch en wanneer leerde de spits eens kansen af te maken? “Maar PSV heeft gewonnen”, was een op het eerste oog meer dan acceptabele weerlegging. De passie van Daniël streefde alleen niet naar ‘gewoon een overwinning’. Hij wilde perfectie, met oogstrelend supervoetbal als criterium nummer één. Als Jeffrey Bruma niet het niveau van Sergio Ramos haalt, dan zorgt hij daar maar voor. Punt uit.
Daniël was niet zomaar fan. Hij ademde PSV in en uit elke porie. Altijd op de hoogte van het laatste nieuws, altijd bereid en paraat zijn mening op een situatie los te laten. Hij zou zelfs op zijn ziekbed de uitslag van een PSV-wedstrijd gevraagd hebben. Het gaf die minuut geklap in het Philips Stadion gisteravond een enorme lading voldoening. Een hele week rouwen, treuren en herdenken kwam samen in een majestueuze zestig seconden. Het was een minuut die het overlijden van ‘Bokkie’ makkelijker te verwerken maakte voor medestudenten, ex-collega’s en ongetwijfeld een boel andere nabestaanden. Simpelweg omdat dit het ultieme eerbetoon was, de manier hoe hij zijn eigen afscheid gedroomd zou hebben.
?? | Een warm applaus voor de afgelopen week overleden PSV-supporter Daniël van Bokhoven, die als droom had om sportjournalist te worden.@psv #psvwilhttps://t.co/hFY6llv2tu pic.twitter.com/utaELXKKO7
— FOX Sports (@FOXSportsnl) 1 september 2018
“Goede reis Daniël”, stond er gisterenavond op de digitale schermen van het Philips Stadion. Maar neem dit aan van een bevriende medestudent, Daniël gaat nergens heen. Zijn geest zal tot in de eeuwigheid boven de Eindhovense voetbaltempel rondzwerven. In de hoop ooit die perfecte PSV-wedstrijd te kunnen aanschouwen. In een Champions League-groep met FC Barcelona, Tottenham Hotspur en Internazionale is het aannemelijk dat hij nog even geduld moet hebben. Maar mocht succes in deze loodzware poule lukken, daag ik u uit een wijsvingertje naar boven te wagen. In de wetenschap dat Daniël dan pas echt zacht zal rusten.
Een dankwoord aan iedereen aanwezig gisteren voor het meeklappen. Het heeft bij alle nabestaanden in mijn kenniskring ontzettend veel losgemaakt.
Nick de Jager
Het lijkt wel dat het gepland is man. Zaterdagavond PSV tegen Willem II. Eindhoven tegen Tilburg, de stad waar je altijd woonde tegen de stad waar je iedere dag aan je droom werkte. Zondagmiddag Celtic – Rangers. Omdat ik een tijd in Schotland woonde wilde Daniël van mij alles weten over ’s lands voetbal in het algemeen en die stammenstrijd in het bijzonder. De feestdag wordt afgesloten in Benito Villamarin, het stadion van Real Betis Balompie. Daar staat de stadsderby van Sevilla op het menu. Het voetbalprogramma van dit weekend leek wel voor jou gemaakt.
Je was erbij, de vorige keer dat die twee ploegen elkaar troffen. Je zag negentig minuten voetbal en vier doelpunten. Per treffer had je er uren gespreksstof over. Daniël was het type dat nooit ergens op reis ging zonder een speelschema in de bagage te proppen. Zijn onverzadigbare interesse in voetbalcultuur moet hem tijdens aardrijkskundetoetsen meer dan ééns gered hebben. Dat kan haast niet anders voor iemand die op dertienjarige leeftijd al diep gedetailleerd over de Portugese competitie schreef.
Kijken of de lokale ploeg thuis speelt, dat doen er wel meer. In de meest obscure stadions in Schotland heb ik Nederlands horen praten. Wie om wat voor reden ook in Inverness verzeild raakt, kan er net zo goed even een thuiswedstrijd meepakken. Voetbaltoerisme stelt maar zelden teleur. Wat Daniël bijzonder maakte is zijn ontembare behoefte om ook op televisie voetbal te kijken, naar wedstrijden waar geen mens zich verder voor interesseerde. Soms overtuigde hij je om halverwege een nacht een Zuid-Amerikaanse wedstrijd te gaan kijken. Als hem dat niet lukte, kon je er donder op zeggen dat je de ochtend erop wakker zou worden met een uitgebreid wedstrijdverslag.
Eigenlijk altijd positief. Behalve die keer dat je het in je hoofd haalde om een wedstrijd van Moreirense in zijn geheel te kijken, leek het wel alsof je iedere wedstrijd door een roze bril keek. Was de rest afgehaakt, dan was er altijd wel een speler, subplot of in het beste geval een opstootje om jouw aandacht vast te houden. Dat gold voor alle clubs behalve PSV. Ging het daarover, dan werd alles grondig en vooral kritisch doorlicht. Die arme Phillip Cocu moest het alsmaar ontgelden. Niet omdat je iets tegen clubman Cocu had, maar gewoon uit drang naar beter.
Je had het tot PSV-watcher geschopt en nationale bekendheid verworven, dat staat buiten discussie. Vermoedelijk altijd met diezelfde kritische blik. Niet uit verbitterdheid, maar ingegeven door het eeuwige streven naar perfectie. Er zouden nog meer filmpjes verschijnen van Daniël en zijn ongezouten mening. Deel 1, met Diego Armando Maradona als lijdend voorwerp, ging reeds viraal. Dat er geeneens een deel 2 komt is nog niet te bevatten. We hebben allemaal gezien waar het heenging, maar we zullen nooit zien hoe.
20 / De supporters van PSV en Willem II betuigen met applaus hun steun aan de nabestaanden van Daniël van Bokhoven, de in Tilburg studerende PSV-supporter overleed afgelopen week. #psvWIL
— Willem II (@WillemII) 1 september 2018
Zaterdagavond kreeg je een eerbetoon zoals je het zelf had gewild: bij PSV. In het stadion dat vroeg of laat je vaste werkplek was geworden. Na twintig minuten daalde een indrukwekkend applaus neer vanuit alle tribunes van het Philips Stadion. Man, wat hadden we nog graag tientallen jaren met je geouwehoerd over of eendracht inderdaad macht maakt, zoals ze in Eindhoven altijd zeggen. Één ding werd zaterdag nog maar eens duidelijk: eendracht kan rijendik kippenvel veroorzaken. We gaan je missen man.
