Het is half een in de middag wanneer we bellen naar Busan. In de Zuid-Koreaanse miljoenenstad is het inmiddels in het begin van de avond. MacDonald neemt op. Hij zit in een moeilijke periode en praat openhartig over de afgelopen weken.
Voedselvergiftiging
Wat een bijzonder avontuur moest worden, is tot nu toe absoluut geen mooi sprookje. In juli van dit jaar vertrok MacDonald bij Almere City en maakte de overstap naar Zuid-Korea. Anderhalve maand geleden liep hij daar een voedselvergiftiging op. “Dat heeft drie weken geduurd. Zelf denk ik dat ik de vergiftiging heb opgelopen in een restaurant. Ik at een stukje kip. Mijn gezin koos voor een ander gerecht. Ik had al een bepaald voorgevoel, maar helemaal zeker weten doe ik het natuurlijk nooit. Daarna was een afschuwelijke tijd. Ik lag vier dagen in het ziekenhuis en van de artsen moest mijn maag leeg blijven. Ik mocht niet eten en drinken. Na de voedselvergiftiging kreeg ik opeens heftige maagklachten. Nu houd ik mij aan een dieet. Ik mag ook niks pittigs eten. Dat is wel even balen, want ik houd van lekker eten."
Terwijl MacDonald te maken had met maagproblemen, kreeg de aanvaller tegelijk last van een heftige pijn op zijn borst. “Mijn maatje van mijn tijd bij Almere City, Arsenio Valpoort, speelde een uitwedstrijd en daarom ging ik op de club slapen. Ik was bang om alleen te slapen. Midden in de nacht kreeg ik heel erg last van mijn borst. Het voelde alsof ik in brand stond. De eerste keer dacht ik dat het een hartaanval was. De ambulance kwam mij halen. Dat was drie weken geleden. Ik was best bang. Vooral door het feit dat je hier in een vreemd land bent. Ik nam de beslissing om een week naar huis te gaan en me daar te laten onderzoeken. Ik bleef last van mijn maag houden en er kwam zuur omhoog. Volgens de Nederlandse doktoren was er verder niets ernstigs aan de hand. Het voelde vertrouwder om dat van mijn eigen dokter te horen. Soms sliep ik maar twee uurtjes, maar nu slaap ik weer goed. Ik viel tien kilo af, maar ben nu weer vier kilo aangekomen. Ik woog 73 kilo terwijl ik normaal 84 woog. Als je jezelf dan in de spiegel ziet, schrik je. Nu vind ik het wel weer oké, maar ik was een periode bang om naar mijzelf te kijken.”
Verbazing
Toen de Amsterdammer zijn eerste stappen maakte in Zuid-Korea moest hij wennen aan het enorme tempo. De stad Busan telt bijna vier miljoen mensen en overal is het druk. "Als ik in de winkel sta, rent het personeel om je te helpen. Waarom is dat nodig? Dat ben je niet gewend in Nederland. Ook als je de lift wilt instappen, moet je echt snel zijn. Voor je het weet, gaan de deuren weer dicht. In Nederland laat je vaak mensen voorgaan. Hier is dat bijna onbeschoft. Je moet als eerste zijn. Als je treuzelt, pakken zij de voorrang. Dat is ook in het verkeer zo." Niet alleen buiten het veld gaat alles met een enorme snelheid. Ook in het veld is het sprinten geblazen. “In plaats van dat je uit elkaar gaat, komt iedereen juist naar de bal toe. Dat hoge tempo is soms niet nodig. In Nederland leer je dat je het veld breed moet houden. Hier is het totaal anders. Een spits moet meeverdedigen tot over de middenlijn. Hij staat daardoor heel ver van de goal."
MacDonald stond in Korea een paar keer met zijn mond vol tanden. "Het is echt verbazingwekkend hoe hygiënisch ze hier zijn. Mensen douchen soms drie keer per dag en zijn zeker een uur bezig met allerlei crèmepjes. Mijn teamgenoten douchen voor de training en ook weer na de training. Met gemak poetsen ze vier keer per dag hun tanden. Ik vind dat wel mooi. Je neemt het een beetje over en gaat wat meer voor jezelf zorgen. Als Nederlander hoor je vaak dat het in Korea niet zo schoon is, maar dat is mij echt reuze meegevallen.”
Behalve dat de stad zo schoon is, vindt MacDonald het ook opvallend veilig in de straten van Busan. "Ik kan mijn geld in de auto laten liggen. Ik ben mijn telefoon twee keer vergeten, maar hij wordt gewoon teruggebracht. Het lijken allemaal eerlijke mensen. Misschien komt het ook doordat er zoveel camera’s zijn. Ik hoorde dat je zo’n zevenhonderd keer per dag wordt gefilmd als je hier op straat loopt. Ook wordt de stad omringd door water en je kunt geen kant op. Dat kan de reden zijn dat er weinig criminaliteit is."
Irritatie
De aanvaller merkt dat hij zich elke dag een stukje beter voelt. Helemaal zichzelf is hij nog niet ‘’Als ik 82 kilo ben, zit ik vast weer beter in mijn vel. De club houdt wel contact met me. Toch merk je de irritatie. Zij hebben een speler gehaald die nu niet kan spelen door gezondheidsredenen. Ik doe het niet met opzet. Iedereen die mij kent van de tijd bij Almere City weet dat ik bijna nooit een training oversla. Het knaagt wel aan me. Ik wil niet dat de club denkt dat ik alleen geld kom pakken. Mijn vriendin en dochters zijn inmiddels weer terug naar België. Ik dacht minder op de club te zijn en meer tijd te hebben. Dat bleek anders te zitten. Ik moet normaal elf uur aanwezig zijn op de club, terwijl we pas om vier uur gaan trainen. Je gaat dan met elkaar eten en vergaderen. Elke dag bekijken we een video van de tegenstander. Er wordt dan niks gezegd, maar we moeten gewoon kijken.”
