Redenen genoeg voor ELF Voetbal om een telefoontje te wagen naar de sportman uit Overlangel, die tevens als coach van Sint Maarten Onder 15 fungeert. Vorig jaar maakte hij bovendien met Irma de krachtigste orkaan uit de historie van het eiland mee. “We zaten uren met vier man in een kleine badkamer van anderhalve vierkante meter.” Daarover later meer.
Sjoerd, maak ons eens jaloers. Hoe is de weerssituatie op dit moment op Sint Maarten?
“Het is nu 28, 29 graden. Het zonnetje schijnt, het is windstil en ik zit hier nu in een korte broek en t-shirtje in mijn appartement.”
Je hebt vandaag (woensdag, red.) weer een dag op school achter de rug?
“Ja, ik ben net thuis. Vanwege de warmte komen de kinderen elke dag om kwart over zeven ’s ochtends naar school. Om drie uur ben ik klaar. Ik werk als docent Lichamelijke Opvoeding op het Milton Peters College, een middelbare school voor kinderen van twaalf tot zestien jaar. Een open publieke Nederlandse mbo, havo- en vwo-school. Het schoolsysteem is te vergelijken met het Nederlandse. Alleen zijn de namen anders. Vandaag ben ik een dagje met leerlingen gaan kajakken als onderdeel van Sportoriëntatie. We sporten op vier verschillende locaties, waarvan een binnen. Twee hebben nu vanwege de schade van de orkaan Irma geen dak meer en zijn minder vaak bruikbaar.”
Op school spreken jullie gewoon Nederlands?
“Ja, dat is ook de officiële taal. De voertaal op straat is Engels met een sterk Caribisch accent. In de nationale ploeg worden Nederlands en Engels door elkaar gesproken. Op het veld is het belangrijk dat we kort en snel communiceren. Dat gaat in het Engels.”
Hoe ben je op Sint Maarten terechtgekomen?
“Ik werkte als gymdocent op een middelbare school in Uden. Na twee jaar was het maar de vraag of ik daar een derde jaar aan vast kon plakken. Vanwege de terugloop van het aantal leerlingen leek die kans klein. Ik hield mijn ogen daarom open. Die vielen op een vacature op een middelbare school op Sint Maarten. Een van de doelen, die ik voor mezelf had opgesteld, was dat ik wegwilde uit mijn comfortzone en in een ander land ervaring wilde opdoen. Na twee tot drie Skypgesprekken kreeg ik in oktober 2016 de bevestiging dat ik was aangenomen. Dit was Once In A Lifetime. Op 1 januari 2017 ben ik in dienst getreden. Ik was nog nooit op Sint Maarten geweest. Ik maakte de stap liever om daar later wellicht spijt van te krijgen dan dat ik mezelf de rest van mijn leven moest afvragen hoe het geweest had kunnen zijn.”
Had je snel woonruimte?
“Via Facebook had ik een Nederlander leren kennen die op een andere Nederlandse school werkte. We bleken veel interesses te delen, zoals op muziekgebied. Hij haalde me van het vliegveld en de eerste twee weken ben ik bij hem gebleven. Daarna woonde ik drie weken in een hotel. Nu heb ik alweer anderhalf jaar een eigen appartement. De hoofdstad Philipsburg vond ik net iets te druk. Ik woon nu in de wijk Betty’s Estate. Binnen vijf tot tien minuten ben ik in de hoofdstad, binnen tien minuten op het strand en het vliegveld ligt op twintig minuten. Al kennen ze hier ook files. Het wegennet is hier beperkt en er zijn ontzettend veel auto’s op het eiland. Dan doe je over een afstand van vier, vijf kilometer ook zomaar een uur.”
Hoe verliep de aanpassing?
“De levenskwaliteit is hoger dan in Nederland. Het leven is een stuk relaxter, daar moest ik aan wennen. Ook moest ik het eten en drinken ontdekken. Nu is alles heel stabiel. Mijn collega’s introduceerde me in hun vriendengroep. Al blijft vriendschappen opbouwen lastig. Het is voortdurend een komen en gaan van mensen. Ik zit nu ook in mijn laatste contractjaar. Die kan met wederzijdse tevredenheid met een jaar worden verlengd. Ik hield er rekening mee dat ik op bepaalde gebieden ook twee stappen terug moest zetten. Op het gebied van technologie en kennis zijn ze nog lang niet zover dan in Nederland. De middelen zijn er niet en de orkaan Irma heeft veel sporen achtergelaten.”
Op 6 september 2017 werd Sint Maarten getroffen door de orkaan Irma. Wat heb jij daarvan meegemaakt?
“Op het eiland spraken mensen wel eens over 1995, de orkaan Luis. Die had voor enorme schade gezorgd, maar Irma bleek achteraf alles te hebben overtroffen. Een collega van me heeft een gehandicapt dochtertje. Ik besloot samen met een vriend ter ondersteuning bij hem door te brengen. Dan konden we direct hulp bieden, want de voorspellingen waren al extreem. Het huis lag in een gebergte. In het oog van de orkaan zijn we nog even buiten gaan kijken. Maar na het oog werd het erger en erger. We verhuisden van de woonkamer naar de slaapkamer van dat meisje. Ze kan niet praten, niet lopen, daar zou ze zich comfortabel voelen. De voordeur was inmiddels al weggewaaid en om ons heen zagen we daken van huizen afkomen. Toen de kozijnen van de ramen rond de slaapkamer ook afbraken, moesten we weg. We waren bang dat de ramen vacuüm gingen zuigen en daardoor zouden klappen. We vluchtten naar de kleine badkamer. Daar hebben we met vier personen en een hond van half vijf in de nacht tot half één in de middag in een ruimte van anderhalve vierkante meter de orkaan uitgezeten. We moesten geduld hebben. Toen het weer stil was, bleek ook het dak er af te zijn en was bijna alles kapot.”
En je appartement?
“De schade viel daar gelukkig reuze mee. Op de terugweg was ik compleet verrast. Weet je wat looting is? Plunderen, zeggen we in Nederland. Door de storm waren vele panden kapot en lag er veel waarde op straat. Ik zag mensen eten en drinken uit supermarkten stelen en met volle karren naar buiten komen. Het leek wel of ik in een filmscène terecht was gekomen. Zes tot acht weken lag de school ook stil. Om de kinderen van straat af te houden, zijn de deuren weer opengegaan. Het heeft drie tot vier maanden geduurd voordat het openbare leven weer redelijk op orde was.”
De voetbalcompetitie lag ook stil?
“Die begint normaliter na het orkaanseizoen, maar dat was ook niet mogelijk. Op het eiland ligt een groot stadion. Of groot, er kunnen vijfhonderd toeschouwers in. Maar de lichtmasten waren kapot, tribunes flink beschadigd en dergelijke. Met hulp uit Nederland zijn er nu nieuwe masten aangeschaft en is de competitie weer begonnen.”
Hoe ziet de competitie eruit?
“Er bestaat aan de Nederlandse kant van het eiland één reguliere seniorencompetitie. Er spelen acht tot tien teams in. Ik kom uit voor Funmakers, het Surinaamse team. Op het eiland zijn veel nationaliteiten en culturen. Ik kwam pas op de dag van de transferdeadline naar Sint Maarten. Ik kende geen enkel team, maar via een collega kon ik nog bij Funmakers terecht. Nu spelen we daar met drie andere Nederlandse jongens. Ze betalen niets. Een reiskostenvergoeding, dat is het. Maar het niveau is niet goed genoeg om ons internationaal te meten.”
Je bent ook bondscoach van Sint Maarten Onder 15.
“Ik noem het liever coach. Als onderdeel van de wederopbouw na de orkaan stuurde de KNVB twee topopleiders naar Sint Maarten. Piet de Jong en Elvis Albertus. Vier maanden kregen we een cursus. Ik nam ook deel en werd daarna benaderd door de voorzitter van de voetbalbond. Of ik mee wilde helpen het voetbal uit te willen bouwen. Via Voetbalfestivallen hebben we de beste talenten gescout en trainingen georganiseerd. In augustus werd dat afgesloten met een toernooi op Martinique. We speelden daar tegen Guadaloupe, Frans-Guyana en het gastland zelf. Helaas verloren we ze allemaal. Niet vreemd, omdat er tot vorig jaar geen kwalitatieve voetbalopleiding werd aangeboden voor deze leeftijdsgroep.”
En sinds 12 oktober ben je zelf ook international.
“Een maand eerder speelde Sint Maarten tegen Haïti en verloor met 13-0 in de kwalificatie voor de CONCACAF Gold Cup. Ik was verrast over de keuze voor de twee keepers in de selectie. Ik heb aangegeven bij de teammanager, die ook mijn teammanager bij Onder 15 is, dat ik de uitdaging met die twee graag wilde aangaan. Laat me maar vier weken meetrainen. Hebben ze er geen goed gevoel bij, gaan we gewoon op de oude voet door. Bevalt het ze, is het natuurlijk meegenomen. Bij de voetbalbond kon ik een paar handschoenen lenen. Ik had zelf nog een setje keeperkleding in mijn koffer meegenomen. Na vier weken werd ik opgenomen in de selectie van achttien voor het duel met Bermuda. Ik vulde mijn verlofbrief in op school. De reden van mijn afwezigheid? Op pad met het nationale voetbalteam van Sint Maarten, haha.”
En toen je debuut.
“We vlogen via Miami naar Bermuda. Wat ik ervan zag een prachtig eiland. Beetje high class. De eerste dagen trainden we op drie tennisvelden. Pas de avond vooraf was het wedstrijdstadion een uur beschikbaar. De ochtend van de wedstrijd hoorde ik dat ik zou spelen. Via een stream hebben mijn ouders en familie de wedstrijd om half twaalf ‘s avonds Nederlandse tijd bekeken. Het shirt, dat ik droeg, wil ik graag als souvenir straks meenemen naar Nederland.”
Jullie verloren met 12-0. Met welk gevoel kijk je terug?
“De eerste dag was ik vooral teleurgesteld. Ik ben een sportman pur sang en wil altijd winnen. Ik wil mijn team altijd helpen. In de eerste helft raakte ik geblesseerd. Ik kreeg een uitgestoken voet vol op mijn elleboog. Ik wilde me niet af laten remmen. Dit is het hoogste wat ik kan halen. Daar wilde ik mijn lichaam voor op het spel zetten. Ik heb tot vorige week nog met antibiotica rondgelopen om de zwelling en infectie te verhelpen. Ik kreeg ook nog een gele kaart. Ik kwam buiten de zestien uit en ging vol voor de bal. Ik raakte mijn tegenstander licht waarna we op elkaar botsten. Tja, de scheidsrechter zag daar geel in. Achteraf kwam pas het besef dat ik nu plotseling international ben.”
En nu?
“Over vier weken spelen we weer. Dan thuis tegen Dominica. Of thuis... Ons stadion voldoet helaas niet aan de veiligheidseisen, bijvoorbeeld qua verlichting. We wijken nu uit naar het eiland Anguilla. Tot die tijd zal ik me op de trainingen van de nationale ploeg moeten laten zien.”
Wanneer keepte je voor het laatst?
“In de jeugd van OKSV in Overlangel (dorp in gemeente Oss met 450 inwoners, red.) was ik keeper en drie jaar in de senioren. Daarna ben ik in het eerste elftal in de Vijfde Klasse linksback gaan spelen. We voetbalden met een groep jongens die elkaar al vanaf de basisschool kennen. Ik heb nog steeds contact met ze. Deze Kerstvakantie kom ik weer even terug.”
Volg je het Nederlandse voetbal nog?
“Ik heb geen Nederlandse televisie. Wedstrijden volg ik via een livestream. Ik heb dinsdag Ajax – Benfica ook op die manier gevolgd. Ik kwam toen om 13 uur thuis van school en heb lekker via de iPad gekeken. Ik heb zeker genoten, want ik ben een Ajax-fan. Op mijn achtste kreeg ik een Ajax-sjaal van mijn oma. In die periode presteerden ze natuurlijk erg goed.”
Hoe zie je de toekomst op Sint Maarten?
“Voor mijn gevoel blijf ik na dit schooljaar nog een jaar. Daarna wordt het tijd voor huisje, boompje, beestje in Nederland. Of althans. Een avontuur in de Verenigde Staten zou me ook nog fantastisch lijken.”
