“Hagelslag, stroopwafels.” Op verzoek komen er enkele Nederlandse woorden uit de mond van Van Veen. “En ik ken natuurlijk de scheldwoorden. Dat zijn altijd de eerste woorden die buitenlanders krijgen aangeleerd, haha. Dat geldt voor mij niet anders. Ik zal ze nu maar niet noemen. Maar verder. Oh ja, ik tweet vooral in het Nederlands.” Het bijzondere levensverhaal van Julian van Veen was voldoende aanleiding voor ELF Voetbal voor een uitgebreid telefoontje naar de speler.
Op de eerste plaats. Hoe kom je aan die Nederlandse naam?
“Door mijn vader Peter van Veen. Hij is geboren en getogen in Amsterdam. Als jongste uit een gezin van drie kinderen. Voor zijn werk reisde hij veel. Tijdens een congres leerde hij mijn moeder kennen. Zij komt van Wales. De familie van mijn vaders kant woont nog steeds in Nederland en Spanje. Ik kom er helaas te weinig. Als ik Nederlands lees, kan ik de context wel begrijpen. Spreken is erg lastig. Een Nederlands paspoort heb ik niet, maar dat zou ik zeker kunnen aanvragen.”
Hoe vaak krijg je vragen over je achternaam?
“Heel vaak. Ze denken dat ik Nederlander ben, omdat ik ook nog eens blond ben en lang. Mijn achternaam is voor Engelsen lastig uit te spreken. Ze zeggen vaak Fan Fien. Dat maken we er nu ook zelf maar van. Dat is toch het gemakkelijkst.”
Waar ben je nu?
“In Paisley, Schotland. Een plaats niet zo ver van Glasgow. Na mijn Amerikaanse avontuur wilde ik weer graag dichtbij huis voetballen. Mijn zaakwaarnemer kwam met Stenhousemuir, een club uit de Schotse Eerste Divisie, en met Motherwell en St. Mirren uit de hoogste divisie. Ik besloot te kiezen voor die laatste club. Ik ben daar nu al twee maanden op proef. Die lange periode klinkt vreemd, maar ik ben nog aan het herstellen van een breukje in mijn kuitbeen. Hopelijk kan ik deze week de tactische trainingen hervatten en volgende week de groepstrainingen. Dan hoop ik de technische staf snel te overtuigen. De club was tevreden over mijn beginperiode.”
Hoe heb je het breukje opgelopen?
“Het is een gevolg van overbelasting. De voorbereiding hier in Schotland is zwaar. Ik moest flink aanpoten en ik wilde me niet laten kennen. Ik blijk iets teveel van mijn lichaam te hebben gevraagd. Ik had al langer last van mijn been. Uiteindelijk lieten we toch maar foto’s maken in het ziekenhuis. Toen kwam het breukje aan het licht. Balen, maar gelukkig is mijn proefperiode verlengd. De club toont op die manier haar vertrouwen. Hopelijk kan ik blijven. Ik heb nu een appartement in Paisley op twee mijl (ruim drie kilometer, red.) van het trainingscomplex. Het is te lopen. Met de auto ben ik er binnen tien minuten. Ideaal.”
Waarom Schotland?
“Het voetbal hier spreekt me aan. Ik ben opgegroeid als een speler die fysiek sterk is. In Spanje heb ik me ook op technisch gebied ontwikkeld. Maar ik merkte dat het Britse voetbal me beter ligt. Duels aangaan, strijden. Over de weersomstandigheden maak ik me geen zorgen. Spelen met handschoenen aan en dergelijke. Waarom niet?”
Je hebt nooit een andere sport beoefend?
“Mijn vader was in Amsterdam een hockeyer. Dat heb ik in Engeland ook nog even gedaan. Ik speelde rugby, wat hier erg populair is en in de zomer cricket. Maar voetbal vond ik toch het leukste van allemaal. Ik heb al op veel verschillende plaatsen gespeeld en ik focus me nu volledig op mijn voetbalcarrière.”
Maar je bent geboren in Madrid?
“Ja, dat klopt. Daar heb ik de eerste drie jaar van mijn leven gewoond. Ik weet daar nauwelijks iets meer vanaf. Ik ben opgegroeid in de omgeving van Birmingham en heb daarna op het Isle of Man (in de Ierse zee, Engels Kroonbezit maar valt niet onder het Verenigd Koninkrijk of de Europese Unie, red.) gewoond, waar mijn ouders nog steeds verblijven.”
De Isle of Man is toch bekend vanwege de wegrace?
“Ja, de TT is elk jaar een gigantisch evenement. Er wonen ruim tachtigduizend mensen op Man, maar dan stroomt het hele eiland vol. Het is een show, erg bijzonder om mee te maken. Die motoren met hoge snelheid over de wegen op het eiland. Rakelings langs huizen. Ze komen niet voorbij het huis van mijn ouders, maar wel dicht in de buurt. Mijn vader heeft een eigen bedrijf. De TT heb ik door het voetbal nu al vier jaar gemist.”
Een toekomst op Man was geen optie?
“Mijn droom was om profvoetballer te worden. Het eiland heeft een eigen voetbalcompetitie, maar het is moeilijk om daarin een basis te leggen. Er komen nauwelijks scouts. Ik speelde voor Corinthians. Ik speelde ook in het jeugdteam van het eiland (via de Isle of Man National Centre of Excellence, red.) waarmee we tegen andere regioteams voetbalden, maar dan viel ik nog nauwelijks op. Daarvoor moest ik een volgende stap zetten. Op mijn zestiende vertrok ik daarom naar AD Nervíon, een subclub van Sevilla FC.”
Hoe kwam je daar terecht?
“Mijn broer Oliver voetbalde op dat moment al een jaar voor Alcobendas in Madrid. Zijn trainer wilde me ook graag aantrekken, maar vertrok naar Sevilla. Ze zochten nog een centrale verdediger en zo kwam ik ook daar terecht. Ik woonde in een residentie waar ook andere spelers verbleven die van ver kwamen. Ik was de enige buitenlander. Alles was keurig verzorgd. Ik had een eigen kamer en kon me goed redden. Ik spreek Spaans vloeiend en kan alles verstaan. Al spreken ze in Sevilla juist erg snel. Dat vormde even een omschakeling. Dat gold ook voor de omstandigheden. Elke ochtend om half zes op. Om elf uur ’s avonds diner. Ik houd van andere culturen. Het waren twee mooie seizoenen.”
Waarom vertrok je toen?
“Ik wilde graag blijven, maar dat ging niet. Ik was inmiddels achttien en toe aan seniorenvoetbal. Dat was goed voor mijn ontwikkeling. Ik koos voor Unió Esportiva La Cabrera in de Tercera División (Derde Divisie, red.). Mijn broer was al een jaar eerder vertrokken uit Spanje. Hij ging spelen voor Beerschot-Wilrijk in de Belgische Tweede Klasse. We besloten beide om vorig jaar terug te keren naar Engeland. Maar dat liep anders. Via onze nieuwe zaakwaarnemer, die we nog steeds hebben, konden we terecht in de Verenigde Staten. Die uitdaging pakten we graag aan. Atlantic City FC is een nieuwe club in de North American Soccer League (NASL, de een na hoogste divisie, red.). De hoofdsponsor is het Tropicana Hotel, dus we konden in dat hotel verblijven. Net als veel andere spelers. Atlantic City lijkt op Las Vegas. Er wordt veel gegokt en het heeft een strip. Mooi om mee te maken. Het voetbal was goed en in korte tijd werd een topteam geformeerd. Er speelden veel buitenlanders. Ook een Nederlander, Rafael Uiterloo (ex-FC Utrecht, Telstar en FC Eindhoven). De faciliteiten waren uitstekend, maar onze droom was om in Europa profvoetballer te worden. In de zomer besloten Oliver en ik om ons contract te ontbinden.”
Waar is Oliver nu?
“Hij is op proef bij Morecambe, een club uit de Engelse League Two in de buurt van Liverpool. Hij is een spits. Ik heb hem al gewaarschuwd dat ik hem gewoon onderuit kegel als ik hem als tegenstander op het veld tegenkom. Maar we hebben nog nooit tegen elkaar gespeeld. Onze droom blijft om in Europa samen te spelen.”
Is Nederland een optie?
“Jazeker. We kijken altijd naar nieuwe uitdagingen. In december was er interesse van AFC uit de Tweede Divisie. Ook andere clubs hadden interesse. Ik sluit niet uit dat we in de toekomst nog de stap maken. We staan open voor alles.”
En je bent ook nog model?
“Ja, ik heb een aantal opdrachten uitgevoerd. Als ik vrije tijd heb en het past in mijn schema, vind ik het leuk. Maar voetbal staat bij mij op de eerste plaats. Daarover heb ik geen twijfel.”
