Enthousiast. Vrolijk. Een leuke prater. Ambitieus. Er vallen allerlei stempels op het karakter van de negentienjarige aanvaller, die op 11 september een driejarig contract bij NEC tekende, te plakken. Na invalbeurten tegen Helmond Sport en afgelopen vrijdag tegen TOP Oss en een optreden van 47 minuten in de KNVB Beker tegen Excelsior kreeg hij tegen Fortuna Sittard voor het eerst vanaf de aftrap het vertrouwen van trainer Jack de Gier.
“Ik hoorde woensdagochtend na de training dat ik zou starten”, vertelt Ndayishimiye tegenover ELF Voetbal. “Ik was niet extra nerveus. Ik vond het juist heel mooi dat ik mocht beginnen. De sfeer, de beleving, ik genoot ervan. Ik ben niet ontevreden na mijn eerste optreden. Ik bracht dreiging in de aanval, maar het kan altijd beter. Na zeventig minuten werd ik gewisseld. Ik heb gegeven wat ik kon. Ik begrijp de trainer dat hij voor de slotfase frisheid in de ploeg wilde brengen. Negentig minuten waren voor mij geen probleem geweest. Bij Jong NEC heb ik dit seizoen ook vaak genoeg de volledige wedstrijd gespeeld.”
Strafschop
Na twintig seconden had Ndayishimiye al een strafschop kunnen verdienen, toen hij opzichtig aan zijn shirt werd getrokken door zijn bewaker Clint Essers. “De situatie leek me duidelijk. Gebeurt zoiets na twintig minuten geeft de scheidsrechter waarschijnlijk wel een strafschop. Zo snel gebeurt zelden. Of ik had moeten vallen? Dan had ik naar voren moeten vallen, dat ziet er ongeloofwaardig uit. Helaas verliezen we, maar persoonlijk kijk ik met een goed gevoel terug. Al moet het altijd beter. Zondag hoop ik opnieuw op een basisplaats tegen Jong AZ.”
De kleine vleugelaanvaller draagt bij NEC het rugnummer 71. “Het geboortejaar van mijn mama”, verklaart hij zijn opvallende keuze. “Je mama is toch de belangrijkste persoon in je leven? Natuurlijk was ze trots toen ze mijn uitleg hoorde. Bij Anderlecht heb ik nooit met een vast rugnummer gespeeld. Mijn debuut in het eerste elftal heb ik er niet mogen maken. Bij de beloften en in de jeugd droegen we altijd de nummers één tot en met elf. Ik ga mijn mama zo dadelijk bellen. Helaas was ze niet hier. Ze woont in Halle, net boven Brussel. Ze heeft de wedstrijd via een livestream gevolgd.”
Zijn vader woont ook in België. “Hij komt wel eens kijken in Nijmegen en was er bij tijdens mijn contractondertekening, maar mijn basisdebuut heeft hij ook via een andere manier moeten volgen. Hij was vroeger ook profvoetballer. Aanvoerder van de nationale ploeg van Burundi. Google maar eens op Freddy Ndayishimiye.” In 1995 stond senior nog in de finale van de African Youth Championship. In de eindstrijd bleek Kameroen te sterk.
“Als kind ben ik vaak in Burundi geweest. De laatste jaren minder vaak. Mijn grootouders wonen er nog steeds.” Zijn achternaam heeft een opvallende betekenis. “Ik Bedank Hem. Met Hem bedoelen we God. Dat is de letterlijke vertaling vanuit het Kirundi, de belangrijkste taal die in Burundi wordt gesproken. Je spreekt onze achternaam uit als Ndajie-siemiejee.”
RSC Anderlecht
Vijf jaar speelde Ndayishimiye voor RSC Anderlecht voordat hij naar NEC kwam. “Bij Anderlecht kwamen we niet tot een nieuw akkoord. Even was er hoop, omdat er afgelopen zomer veel nieuwe mensen kwamen. Ook een nieuwe directie. We gingen opnieuw om de tafel, maar kwamen weer niet tot een akkoord. Ik zou dit seizoen ook niet bij het eerste elftal van Anderlecht komen. Het is spijtig dat het zo is afgelopen, maar ik zag bij de club geen vooruitgang meer. In de zomer ben ik met een personal coach fit gebleven, zodat ik direct kon aansluiten als een nieuwe club zou komen.”
Hij hoopte op een nieuwe club in Nederland. “Jullie speelstijl ligt me uitstekend. Aanvallers kunnen zich hierin beter ontwikkelen en laten zien. Dat merkte ik ook als we met toernooien in Nederland waren. Zo deed ik mee aan de Future Cup bij Ajax, de Otten Cup bij PSV. Ik ben een liefhebber van het Nederlandse voetbal. NEC bood me een mooie uitkomst.” Hij woont samen in het Noord-Limburgse Middelaar met ploeggenoot Paolo Sabak. “We verdelen onze huishoudelijke taken onderling goed. Koken? Geen probleem, ik kan het best goed. Geleerd van mijn mama natuurlijk”, vervolgt hij met een glimlach.
Interlands
Ndayishimiye heeft 21 interlands voor de nationale jeugdploegen van België achter zijn naam staan. “Ik ben er altijd bij geweest. Jong België zou de volgende stap zijn. Ik heb ook regelmatig tegen Nederland gespeeld. De mooiste was een interland vorig jaar (30 augustus 2017, red.) met Onder 17 tijdens een vierlandentoernooi in Finland. Eigenlijk zou ik niet starten, maar de spits werd de nacht voor de wedstrijd ziek. Toen stond ik bij de aftrap als enige aanvaller. Binnen twintig minuten maakte ik twee doelpunten. De wedstrijd daarna scoorde ik weer. Mocht NEC problemen krijgen in de spitspositie? Ja, ik kan daar ook uit de voeten.” De lach, die daarop volgt, tekent hem.
