“Ik ben altijd een scorende gier geweest voor de goal”, luidde zijn veelzeggende commentaar na het duel met zijn ex-club Heerenveen. Dat laat Te Vrede dan ook geregeld zien dit seizoen bij NAC Breda. Meer dan veertig procent van de productie komt van Te Vrede bij NAC. Met negen doelpunten doet de geboren Amsterdammer het uitstekend.
Bovendien valt op dat Te Vrede vaak zeer belangrijke goals maakt, zoals in de thuisduels met Heracles Almelo, Vitesse en dus Heerenveen. De doelpunten van Te Vrede zorgden er in dezen direct voor dat de punten in Breda bleven. Kortom, waar zou NAC staan zonder een makkelijk scorende spits, zoals bij onder meer De Graafschap en FC Emmen het geval is? Het is weliswaar een retorische vraag, want een antwoord is niet nodig. Maar toch is de afhankelijkheid van Te Vrede veelzeggend voor NAC.
En weer een goal
Feyenoord
Na een periode bij het Turkse Boluspor zat Te Vrede eind vorig jaar een tijdje zonder club. In Turkije kende Te Vrede een moeilijke periode, zowel sportief als privé. Er werd een tumor bij hem ontdekt, waar hij gelukkig helemaal van herstelde. Dat verschrikkelijke nieuws zorgde er wel mede voor dat hij het niet redde op het tweede niveau van Turkije. Na negen wedstrijden en geen één doelpunt keerde hij terug naar Nederland, waar hij wel weer verderging waar hij zo goed in is: vaak op de goede plek staan om de bal tegen de touwen te schieten.
Te Vrede is een type speler die gevoed moet worden vanaf de zijkant. Dat gebeurt nu bij NAC Breda, want vooral rechtsbuiten Mikhail Rosheuvel is eveneens aan een prima jaargang bezig. Te Vrede vertelde afgelopen weekend tegen BN De Stem over het zijn van een spits: “Ik ben bij AFC begonnen als verdediger. Toen we een keer geen spits hadden, ben ik daar neergezet. Ik was toen meer een lopende spits, die vooral graag de ruimte achter de verdedigers zocht. En die altijd gevaarlijk was in de zestien.”
Te Vrede is fysiek sterk, door de lucht bijna niet te kloppen en heeft dus een neusje voor de goal. Zelfs bij Feyenoord, terwijl bijna niemand dat op dat moment voorzag, deed hij het met die specifieke kwaliteiten niet onaardig. Per 120 minuten maakte Te Vrede een doelpunt. Niet heel bijzonder, maar ook niet heel slecht. Pierre van Hooijdonk was toen al een van Te Vredes bewonderaars, wat hij nog steeds is. Na het vertrek van Graziano Pellè in 2014 zei Pi-Air het volgende: “Te Vrede heeft bewezen het Eredivisieniveau aan te kunnen. De spits zal niet zozeer het probleem zijn. Hij is afhankelijk van de aanvoer, het moet van de spelers om hem heen komen.”
Met Sydney van Hooijdonk
Pure afmaker
Toch redde Te Vrede het uiteindelijk niet in Rotterdam en na een ongelukkige periode bij sc Heerenveen en dus bij Boluspor zat zijn loopbaan in de lift naar beneden. Bij NAC heeft hij zijn carrière weer in de lift omhoog gekregen. Om een iets beter beeld te krijgen van de waarde van Te Vrede vergelijken we zijn spel met de spitsen van de grootste concurrenten van NAC Breda: Mike van Duinen (PEC Zwolle), Elias Omarsson (Excelsior) en Mimoun Mahi (FC Groningen).
De statistieken van Whoscored bewijzen het beeld van Te Vrede als pure afmaker, want hij scoort verreweg het vaakst. Waar alle andere spitsen een aantal assists achter hun naam hebben staan, heeft Te Vrede dat niet. Ook het verschil in luchtduels is immens. Te Vrede wint er gemiddeld 5.1 per duel, terwijl nummer twee op de lijst, Van Duinen, er ‘slechts’ 2.3 wint. Met Te Vrede in de spits kun je dus makkelijker de lange bal spelen en heb je dus een plan B als het voetballend niet loopt. Niet onbelangrijk voor een laagvlieger in de Eredivisie.
