Ieder doelpunt van Vitesse viert Eduardo hetzelfde: hij loopt zijn doel uit, wijst met zijn handen in de lucht, kust zijn handschoenen, loopt daarna het doel in en trekt met beide handen aan het net. Dan gaat hij op de doellijn staan en buigt voorover. “Ach ja, ieder mens heeft zijn eigenaardigheden, hè?”, zegt Eduardo lachend. “Sinds ik jong ben is dit een ritueel van mij. Ik ben een religieus persoon en rituelen geven mij rust.”
Het was wennen, weer elke week negentig minuten op doel staan. Bij Chelsea zat Eduardo sinds zijn overstap van Dinamo Zagreb in augustus 2016 vooral op de tribune, een enkele keer in de dug-out. Bij Vitesse miste hij sinds zijn transfer geen minuut in de Eredivisie. “Ik merkte dat ik weer in het ritme moest komen van iedere week negentig minuten spelen. Je moet aan vertrouwen winnen. Het gaat prima, maar het kan nog beter. Dat geldt voor het hele team. We willen stabieler presteren in 2019.”
Gemis
Arnhem is voor Eduardo weer een volgende halte in een carrière die hem na zijn jaren in Portugal in acht jaar via Genoa, Istanbul en Zagreb naar Londen bracht. “Ik ben inmiddels een expert in mijn verhuisdozen inpakken, haha. Nederland was voor mij weer een nieuwe uitdaging. Ik wilde weer aan spelen toekomen. Nederland is een fijn land om te wonen. De mensen zijn rustig en vriendelijk. Het leven hier is niet zo gehaast als in Istanbul of Londen. Ik woon in Arnhem tegenover een bioscoop. Ik ben hun beste klant, haha. Ik ga na een training of op een vrije avond vaak naar een film. Ik kan dan mijn gedachten laten afdwalen en afleiding zoeken. Anders zit ik maar alleen thuis.”
Hij heeft inmiddels geleerd om alleen te zijn, vertelt Eduardo, met zijn zware basstem in het Engels. “Hoewel ik bij Vitesse fijne mensen om mij heen heb en er regelmatig vrienden overkomen vanuit Portugal, heb ik zeker eenzame momenten. Dan denk ik aan mijn dochter van drie jaar: Leonor. Zij woont nu bij haar moeder in Portugal. Wij zijn niet meer samen. In december hebben Leonor en ik voor de eerste keer bij mijn familie Kerst gevierd. Dat was een erg emotioneel moment. Ik mis haar iedere dag."
Voor zijn familie is het niet eenvoudig om af te spreken met de feestdagen. “Kerst is voor ons als religieuze familie heel waardevol, maar in de laatste jaren zat ik in Engeland en drie van mijn vier broers wonen en werken al jaren in Luxemburg. Het is voor hen ook niet altijd mogelijk om naar Portugal te komen. Daarom hebben we nu extra genoten van ons samenzijn. Met Kerst eten we altijd octopus en bacalhau (bakkeljauw, red.). Ik heb een huis in Braga, maar we komen uit Mirandela, een klein dorpje in het noordoosten van Portugal.”
Steun
De gedachten gaan bij Eduardo ieder jaar rond nieuwjaar extra vaak naar zijn vader. Hij was negen toen het gezin onderweg was naar een tante en een oudere broer de macht over het stuur verloor. De vader van het gezin met vijf jongens, een landarbeider op een boerderij, overleed niet veel later in het ziekenhuis aan zijn verwondingen. Eduardo en een broer bleven bij hun moeder in Portugal. De drie oudste broers van Eduardo moesten de kost gaan verdienen en vonden werk in Luxemburg. “Wij konden intrekken bij een tante, maar we hadden niets. Ik wilde er vanaf dat moment alles aan doen om mijn moeder en vier broers te helpen. Dat heb ik later kunnen doen dankzij mijn voetbalcarrière.”
Eduardo had zijn vader zijn 36 interlands voor Portugal willen laten meemaken. Zoals op het WK in 2010 en het WK 2014. In 2016 werd hij als reservekeeper Europees kampioen in Frankrijk. “Maar ik denk dat mijn vader van boven meekijkt, mij steunt en trots is. Ik heb meer bereikt dan ik ooit heb durven dromen. Ik was nooit het grootste talent, maar heb elke dag tweehonderd procent inzet getoond op trainingen en in wedstrijden.”
Eduardo heeft een aflopend contract bij Chelsea en Vitesse wil graag met hem door. “Ik heb het hier goed naar mijn zin, maar ik weet niet wat de toekomst brengt. We moeten nog met elkaar praten. Ik hoop nog een paar jaar te kunnen spelen, zolang ik voel dat ik van waarde ben in een team. Stoppen zal geen makkelijk besluit zijn, want ik doe wat ik als kind altijd al wilde. Het mooiste wat voetbal mij heeft gegeven is dat ik een huis voor mijn moeder heb kunnen laten bouwen. Sinds het ongeluk kan ze niet meer goed lopen. Als ik ben gestopt wil ik tijd met mijn familie inhalen en met mijn dochter rondrijden op mijn Vespa’s. Ik heb een hele collectie. Ik denk er ook aan om een keepersacademie op te zetten zodat ik kinderen kan helpen om dezelfde dromen waar te maken die voor mij uitkwamen."
