The good
Genoeg voorbeelden die bewijzen dat ‘never go back’ onzin is. Neem bijvoorbeeld Louis van Gaal: haalde in eerste instantie geeneens het WK van 2002, om twaalf jaar later keurig derde te worden met een kwalitatief mindere groep. Ook in deze categorie: Jupp Heynckes. Werd in 1993 ontslagen omdat zijn Bayern München in de middenmoot bivakkeerde. Uli Hoeneß noemde dat congé zijn grootste fout ooit, al was dat voordat hij een tijdje naar het spinnenhuis moest verhuizen. Heynckes kwam terug en won in 2013 de Treble met Bayern München. Ook actueel: Adrie Koster is dit seizoen bezig aan zijn tweede periode als trainer van Willem II. Met de bekerfinale en een keurige plek in de middenmoot doet de Zeeuw het alleraardigst in Tilburgse dienst. Real Madrid heeft zelf natuurlijk ook precedent met trainers terughalen: Fabio Capello mocht het in 2006 nog een keer proberen. Hij werd ook in zijn tweede termijn kampioen alvorens meteen weer te vertrekken. Eervolle vermelding voor Huub Stevens die VfB Stuttgart in 2014 voor degradatie behoedde, vertrok en hetzelfde kunstje een handjevol maanden doodleuk nog eens opvoerde.
The bad
Helaas zijn daar meer voorbeelden van. Kenny Dalglish en Bert van Marwijk bij Liverpool en Feyenoord bijvoorbeeld. Beide heren wonnen wel een nationale beker, maar konden bij lange na hun eerdere successen niet voortzetten. Hetzelfde geldt voor José Mourinho, die wel zijn derde landstitel haalde in zijn tweede termijn bij Chelsea, maar in de degradatiezone en door de achterdeur vertrok nadat de spelers weigerden nog een poot uit te steken voor hun trainer. Ook Kevin Keegan kon zijn tweede termijn niet tot een succes maken. In de jaren ’90 had zijn Newcastle United het leukste voetbal van heel Europa gebracht, twaalf jaar verder gaf hij leiding aan een oervervelend elftal en vertrok hij snel na mot met de voorzitter. En of Foppe de Haan nou zo’n daverend succes was hij sc Heerenveen? Mwah.
The ugly
Nou ja, ugly, eerder absurdistisch zijn de fratsen die sommige trainers en voorzitters met elkaar uithalen. We willen onze hartgrondige bewondering en steun uitspreken voor wie er ook verantwoordelijk was voor de belastingaangifte van Palermo onder Maurizio Zamparini. In vijftien jaar joeg hij er veertig trainers doorheen. Nou ja, sommigen werden schaamteloos hergebruikt. Francesco Guidolin vier keer, Davide Ballardini driemaal en verder nog een hele rits trainers die tweemaal het ambt aanvaardden. Wie wijs kan worden uit de oneindige brij ontslagvergoedingen en tekenpremies is vermoedelijk van harte welkom om het faillissement van Intertoys in goede banen te leiden.