Meeslepend
We hopen dat El Salvador, waar hij nu ook is, televisie heeft. In de eerste periode na zijn overlijden bereikte Oranje trieste dieptepunten, in maart 2019 is het een feestje. Eerst was het zijn grote liefde Ajax dat Madrid negentig minuten lang de vloer aanveegde met de plaatselijke FC, toevallig de grootste club ter wereld. Daarna was het FC Barcelona, lees: Lionel Messi, dat in Sevilla de absolute betovering door voetbal op het bord bracht. Op 24 maart 2019 was het de beurt aan Oranje (en opvallend genoeg ook Duitsland) om een wedstrijd te spelen zoals voetbal gespeeld behoort te worden.
Er waren veel oosterburen afgezakt naar de perstribune van de Johan Cruijff ArenA, de opstelling van de Duitsers deed hen weinig goeds vermoeden. Wie op het ArenA-dek van de persruimte naar de tribune wil lopen liep langs de spelersbus van Die Mannschaft. Die stond alvast geparkeerd. Drie centrale verdedigers, dan nog eentje op rechtsback en een rechtsback op een tweemansmiddenveld. Geen Marco Reus, dat was nog het meest misdadig. De Duitsers op het veld antwoorden met heerlijk aanvallend voetbal. Leroy Sané maakt een schitterende 0-1, Serge Gnabry, die hiervoor amper een goede wedstrijd speelde, doet er een schep bovenop met een 0-2 uit een cartoon. Wat een geweldige goal. Niet dat Nederland zich onbetuigd laat: Ryan Babel mist twee dotten van kansen. De middenveldbattle tussen Frenkie de Jong en Georginio Wijnaldum en Joshua Kimmich en Toni Kroos is om van te smullen. Een tackle van De Jong op Kimmich is misschien wel het mooiste moment van de avond. Spat, spatzuiver.
Overmoedige comeback?
Dan de tweede helft. Ineens valt alles goed aan Nederlandse zijde. Hoe zoiets kan? Is de pressie agressiever, wordt er in balbezit secuurder gespeeld? Het lijkt een kwestie van procentjes. Nederland speelt de Mannschaft helemaal het stadion uit, bij vlagen hebben ze geen idee waar ze het nog zoeken moeten. Nederland komt gelijk, 1-2 Matthijs de Ligt, 2-2 Memphis Depay. Wie ook anders. Nu wil Oranje meer, ze ruiken het Duitse bloed waar ze voor aanvang nog over hebben staan zingen. Joachim Löw voelt ook nattigheid en brengt in de slotfase Reus. Niet uit ambitie, maar omdat Gnabry bij het verlaten van het veld kostbare seconden kan winnen. Drie minuten later is het raak. Aan de andere kant, welteverstaan. Nico Schulz beslist de wedstrijd in Duits voordeel.
En dan komen de vragen. Had Oranje het punt moeten koesteren? Laat ons duidelijk zijn: nee! Het is die moedige spelopvatting die het kleine Nederland aanzien en bekers gaf in het internationale voetbal. Wie die logica volgt had Ajax in Madrid gemaand om een salonremise te aanvaarden en een bloedeloze 0-0 of 0-1 te spelen ‘in het belang van het Nederlandse voetbal’. Nee, punten leverde het niet op omdat Oranje in het Duitse mes liep. Toch zou de naamgever van het stadion tevreden hebben toegekeken. En da’s ook wat waard.
