Hotel des Arts. Gelegen aan het Rokin. Op een toplocatie in hartje Amsterdam aan het water. Vier etages, 22 kamers. Net na de jaarwisseling werd Thomas Lam eigenaar van het familiehotel dat een oud-Hollandse sfeer uitstraalt. Althans zou moeten uitstralen. Nu even niet. “We zijn druk aan het verbouwen. Op 15 januari kregen we de sleutels. De verkopers waren bereid het hotel na bijna twintig jaar te verkopen. Ze kenden mijn moeder via hotelvergaderingen en zo ging het balletje rollen. Het hotel bleef nu voor hen in vertrouwde handen.”
Samen met zijn broer Daniel en moeder Leena staat Thomas nu in de boeken als eigenaar. “We hebben veel plannen, willen het hotel een luxueuze uitstraling geven. Er komt een volledig nieuwe en moderne receptie en café en lounge om heerlijk te zitten en onder het genot van een broodje en kopje koffie van het uitzicht te genieten. We zijn nu druk aan het verbouwen, maar blijven gewoon open.”
Verven
“Daniel is 24/7 aanwezig. Ik help mee op de dagen dat ik vrij ben. De eerste dag heb ik alleen maar lopen schuren. Daarna hielp ik mee bij het verven van de muren en de trappen. Heb je de muren gezien in het trappenhuis tussen de derde en vierde etage? Die heb ik geverfd. We zijn bovenaan begonnen. Ik merkte dat een dag lang werken pittig is. Als voetballer staan we twee uur op het veld. Dan gaan we vol gas, maar daarna nemen we tijd om te rusten. Nu werkte ik van negen tot vijf uur. Ik heb nog meer respect gekregen voor vaklui die dagelijks deze uren maken. En voor mijn broer die hier altijd rondloopt en druk is.”
In het najaar hopen de broers de werkzaamheden in en rond Hotel des Arts af te ronden. “We richten ons op luxe, op high class. Mooie suites met goede faciliteiten. Binnen Amsterdam is hier een markt voor. Het bijt niet met het hotel van mijn moeder, dat vierhonderd meter verderop ligt.”
Lams ouders openden ruim 25 jaar geleden De Gerstekorrel, een driesterrenhotel om de hoek bij de Dam. “Ik was net een maand oud. Mijn broer Daniel anderhalf. Het betekende voor hen keihard werken. Mijn moeder vertelde later dat Daniel en ik dagelijks in het hotel te vinden waren.” Het hardwerkende echtpaar werd uit elkaar gerukt, toen bij vader Rijk Lam de diagnose longkanker werd gesteld. “Met uitzaaiingen. Hij zou nog maximaal zes maanden leven, maar heeft het nog twee jaar volgehouden. In 2009 is hij overleden. Als hij nog zou leven, stond hij nu nog schoon te maken. Mijn vader werkte dag en nacht en kende nauwelijks rust.”
Moeder Leena Mononen, afkomstig uit het Finse Helsinki, runt het hotel sindsdien. “Daniel heeft de afgelopen twee jaar meegedraaid. Stond hij achter de receptie om alle fijne kneepjes te leren. Vorig jaar heeft hij met zijn goede vriend Lil’ Kleine al een snackbar geopend (De Belg op het Rembrandtplein, red.). Ze kennen elkaar al tien jaar, hingen vroeger rond op dezelfde plekken. De zaak was eerst van mijn vader, maar die verhuurde het. Nu namen ze de exploitatie terug. Daniel is gedreven. Zijn ijshockeycarrière (hij speelde jarenlang voor Amstel Tijgers in de Eredivisie, red.) heeft hij op een laag pitje gezet. Hij weet wat hij wil. We zien het ideaalbeeld op onze oude dag al voor ons. Dat we op ons scootertje door Amsterdam rijden om een kijkje te nemen in een van onze zaken. Ik probeer nu al dagelijks even binnen te glippen bij Des Arts.”
Nationale ploeg
Volgend jaar zomer staat Daniel er waarschijnlijk alleen voor. De kans is groot dat Thomas de nationale eer verdedigt op het EK. Finland won verrassend haar poule in Divisie C van de UEFA Nations League en plaatste zich daardoor voor de play-offs om een EK-ticket. “We kunnen ook nog via de kwalificatiereeks naar het EK. Dat is nog nooit gelukt. We spelen deze maand tegen Italië en Armenië. Ik geef ons een goede kans. We hebben een goede lichting, een mooie mix tussen jong en oud. De kracht van onze ploeg is de teamgeest. Aanvallen doen we met zijn allen, verdedigen met zijn allen. We spelen volgens een strakke organisatie en gokken op onze snelheid voorin. We hebben geen vedettes waardoor niemand zich boven de ander verheven voelt. Het is een vriendenteam. Ik lig altijd op de kamer met Robin Lod (nu Sporting Gijon, red.). Hem beschouw ik echt als een goede vriend.”
Lam speelt al sinds zijn veertiende voor Finland, letterlijk zijn moederland. “Switchen is nooit bij me opgekomen. De KNVB heeft nooit geïnformeerd. Bij Finland zit ik op mijn plek. Ik ben door mijn moeder in het Fins opgevoed. Mijn broer spreekt het minder goed. Hoe de situatie thuis verliep? Mijn vader sprak Engels met mijn moeder. Zij sprak Fins met mijn broer en mij en wij spraken gewoon Nederlands met onze vader. Hij heeft geprobeerd om het Fins onder de knie te krijgen, maar het is een lastige taal.” Plannen om in de toekomst in de Finse Veikkausliiga te acteren, heeft hij niet. “Nee, het niveau ligt niet hoog. Bijna alle jongens van de nationale ploeg spelen ook in het buitenland. Ik ga wel elke zomer terug naar Finland, meestal naar Porvoo, om mijn ooms, tantes, neefjes en nichtjes op te zoeken.”
Forest
Lam heeft al een buitenlands avontuur achter de rug. In 2016 tekende hij een driejarig contract bij tweevoudig Europa Cup I-winnaar Nottingham Forest, tegenwoordig sleeping giant in het Championship. “Ik werd goed opgevangen door Dorus de Vries (keeper, red.). Hij maakte me wegwijs binnen de club en ik kon altijd bij hem aankloppen. In Nottingham was nauwelijks wat te beleven, haha. Ik woonde in een appartement aan de River Trent op tien minuten van het trainingscomplex en vijf minuten van het stadion. In het begin logeerde Lars Veldwijk nog bij me. Hij kwam na een verhuur aan PEC Zwolle terug bij Nottingham, maar wist al dat hij geen toekomst bij de club had. Die paar dagen kon hij bij mij blijven. Ik begon goed. Kreeg een basisplaats, scoorde tijdens mijn debuut tegen Burton Albion en dacht een uitstekende keuze te hebben gemaakt. Helaas lag ik daarna twee maanden eruit door een blessure. Ik had de pech dat de prestaties minder werden en manager Philippe Montanier eruit vloog. Assistent Gary Brazil, die het stokje tijdelijk overnam, deed een beroep op de ervaren jongens. Hij zei telkens dat hij tevreden was. Ik trainde goed, had een goede instelling, maar me opstellen... nee, dat zat er niet in. Uitleg gaf hij niet. In maart kwam met Mark Warburton een nieuwe manager. Hij was direct duidelijk: ik maakte geen onderdeel meer uit van het team.”
PEC Zwolle
Na een jaar op huurbasis bij FC Twente (“een heel moeilijk jaar waarin veel is gebeurd”) ontbond Lam zijn contract. “Inmiddels was Aitor Karanka manager van Nottingham. Van hem mocht ik blijven en hij zegde me speeltijd toe, maar ik wilde meer zekerheid. Ik was op een leeftijd dat ik week in, week uit moest spelen. Dat begrepen ze.” Hij keerde afgelopen zomer terug naar PEC Zwolle, waar hij al twee jaar eerder succesvol was. Ondanks de wisselvallige prestaties kopte en trapte Lam in zijn eerste halfjaar al vier keer raak. Daarmee is hij de meest scorende verdediger van de Eredivisie. “Mino Raiola, mijn zaakwaarnemer, zei vorig jaar eens tegen me dat ik zijn Ferrari mocht lenen als ik vijftien keer zou scoren. Dan moet ik ook de strafschoppen gaan nemen en weer als middenvelder spelen, zoals in de jeugd van AZ. Vijftien is niet haalbaar voor een verdediger, maar ik steek lekker in mijn vel. Onder Jaap Stam is er een nieuwe boost binnen het team gekomen. Ik ben blij met zijn komst. Hij is duidelijk en kan zijn visie goed overbrengen. Uit zijn uitspraken is merkbaar dat hij veel heeft meegemaakt. Hij wil voetballen van achteruit, besteedt veel aandacht aan ons positiespel en hamert erop dat we bij standaardsituaties onze hele ziel en zaligheid erin moeten gooien.”
PEC Zwolle is niet het eindstation voor Lam. “Een nieuw buitenlands avontuur sla ik niet af. Spanje lijkt me erg leuk.” Kan hij direct rondkijken voor een hotel dat te koop staat. “Eerst willen we dat Des Arts goed loopt en volledig is bezet. Ik sluit niet uit dat we in de toekomst nog meer zaken overnemen. Een viersterrenhotel in Amsterdam lijkt me geweldig. Uitbreiding in het buitenland? Wie weet?” Voetbalattributen ontbreken in Des Arts. “Daar heb ik helemaal niet over nagedacht. Ik heb genoeg mooie voetbalshirts verzameld. Giorgio Chiellini, Thomas Müller. Een goed idee. Dat ga ik met mijn broer overleggen.” Het zou de ondernemer en de voetballer Lam samenbrengen. Lam neemt afscheid en loopt naar zijn scooter. “Op deze manier mijn horecazaken bezoeken als ik straks ben gestopt: dat lijkt me heerlijk.”
