Hij kijkt op. Aan de grootste tafel van Par Hasard aan de Ceintuurbaan in de Amsterdamse Pijp is Vincent Weijl druk in gesprek met Xander Hasaart, oprichter en eigenaar van de horecaketen bestaande uit zes vestigingen. Waarvan de jongste in handen is van Weijl. Sinds 1 april is hij de eigenaar van een splinternieuwe Par Hasard aan het Hoofddorpplein in Amsterdam-Zuid. “Een toplocatie. Restaurant Tastoe zat op die plek. We zijn nu druk aan het verbouwen. Hopelijk kunnen we eind mei onze deuren openen. Net voor het zomerseizoen begint. Er komen veertig tot vijftig zitplaatsen buiten. Ongeveer hetzelfde aantal binnen. We gaan er iets heel moois van maken.”
De inrichting wordt een kopie van die in de Pijp, waar Weijl sinds januari meeloopt om ervaring op te doen. “Vanwege de trainingen bij AFC werk ik vier dagen tot 17.00 uur. Op woensdag sta ik tot sluitingstijd achter de bar. Par Hasard is een vast concept. Bezoekers zien straks geen voetbalprullaria aan de wanden. Het grootste verschil met hier is dat onze vestiging twee ingangen kent. Hier loop je automatisch eerst het snackbargedeelte in. Daarna het eetcafé. In onze zaak is dat straks gescheiden. De grote bar, de zwart-witte tegels op de vloer, de schilderijen aan de muur. Dat zal allemaal niet veranderen.”
Ondernemer
Voor Weijl was de kans om een eigen zaak te openen de reden om na een voetbalreis van bijna elf jaar weer in zijn vertrouwde Amsterdam neer te strijken. “Ik heb een leeftijd bereikt waarop ik moet nadenken over mijn toekomst. Ik heb goed verdiend tijdens mijn voetbalcarrière, maar rentenieren zit er niet in. Ik had al besloten dat ik ondernemer wilde worden. Mede door mijn ervaringen in het buitenland wilde ik dat doen in combinatie met eten. Via een vriend kwam deze kans op mijn pad. Ik noem het zelf een eetcafé+. Mijn vriendin Jane (dochter van de bekende fotograaf John Kelly, die onder meer de shoot deed van diverse albumhoezen van The Beatles, red.) stond er ook achter. We runnen de zaak samen. Zij is goed in marketing, social media, maakt mooie foto’s. Ik zorg ervoor dat alles goed loopt in de organisatie. Een ideale taakverdeling.”
Zijn blik valt op de wereldkaart aan de muur van Par Hasard. “Toepasselijk voor mijn situatie”, zegt hij met een glimlach. Engeland, Spanje, Hongkong, Denemarken, Maleisië, Georgië en tenslotte IJsland. Weijl woonde en voetbalde er. “Eigenlijk horen de Verenigde Staten en Roemenië er ook nog bij, maar daar heb ik nooit een officiële wedstrijd gespeeld. Vooral van Amerika baal ik. Vraag me naar een land waar ik nog graag had willen spelen, dan noem ik direct de Verenigde Staten. Columbus Crew zocht een aanvaller in de winter van 2013. Na een stage kon ik een contract tekenen, maar het benodigde visum kwam maar niet. Columbus Crew vroeg een spoedprocedure aan. Ik ben nog speciaal naar de ambassade in Den Haag gereisd, maar het duurde en duurde maar. De club wilde niet langer wachten en trok een andere aanvaller aan. Als ik de MLS (Major League Soccer, red.) op mijn cv had gehad, was dat een nieuwe springplank geweest. Ik zat daar zeker even mee. Nu kon ik last minute in Roemenië terecht. Bij FCM Brasov. Trainde ik daar drie dagen, belde mijn zaakwaarnemer: een club in Hongkong wil je hebben. Ik ben direct in het vliegtuig gestapt.”
Hij speelde er voor South China AA en Tai Po FC. Als hij moet kiezen tussen de bestemmingen waar hij actief was, noemt Weijl Hongkong als mooiste avontuur. “Vanwege het leven, het financiële gedeelte en het voetbalaspect. Hongkong is een stad van zeven miljoen inwoners waar alles is te vinden. Ze noemen het niet voor niets het New York van Azië. Bergen, strand, overal ben je zo. Het openbaar vervoer is top! Binnen tien minuten was ik met de metro vanuit mijn appartement op het strand. Ik woonde op de 45ste etage van een gigantisch wooncomplex. Hoog? Nee, dat viel wel mee. Daarboven volgden nog eens 45 verdiepingen.”
Fernando Morientes
Een lokroep van Fernando Morientes, oud-spits van Real Madrid en Liverpool, om naar CF Fuenladbrada te komen, kon hij niet weerstaan. De Hongkong First Division League werd ingeruild voor de Spaanse Segunda División B. “Ik was gevleid, maar als coach was Morientes niet sterk. Zijn oefeningen waren niet eens slecht, maar hij wist als trainer geen gezag af te dwingen. Hij kon geen team smeden. Na een halfjaar werd hij ontslagen. Een oud-teamgenoot speelde in Denemarken bij FC Fredericia. Hij wist dat de club een aanvaller zocht. Een vriendendienst. Denemarken is leuk, het lijkt veel op Nederland. Toen ik een superaanbieding kreeg uit Maleisië, hoefde ik echter niet lang na te denken. Maleisië is streng islamitisch, maar een mondiaal voorbeeld voor hoe diverse religies vreedzaam in een land kunnen leven. Naast Maleisische moslims wonen er boeddhistische Indiërs en Chinezen die weer hun eigen geloof kennen. Dat gaat uitstekend. Ook in mijn team zag je dat terug.”
Bij PKNP speelde Weijl voor veertig- tot vijftigduizend toeschouwers. “Het niveau is vergelijkbaar met onderkant Eredivisie, bovenkant Eerste Divisie. Het niveau van de locals is niet hoog. De vier buitenlanders binnen elk team moeten het doen. Zij krijgen daarvoor vorstelijk betaald. Natuurlijk gaf dat druk, maar ik ging daar goed mee om. Een aanvaring vergeet ik nooit meer. Tijdens de ramadan speelden we een uitduel. We stonden in de rust met 4-1 achter. Allemaal door individuele fouten van de locals. De trainer gaf de buitenlandse jongens de schuld. Toen is er flink geschreeuwd en vielen er harde woorden. Het werd nog 4-3, maar de volgende dag werden we opnieuw flink afgebrand. Daar kon ik weer vol tegenin gaan, maar ik dacht ook aan mijn salaris, haha.”
Over zijn meest teleurstellende avontuur hoeft hij niet lang na te denken. “Georgië. Een prachtig land met mooie bergen en natuur. De bevolking is erg aardig, ze zijn heel goed in barbecueën. FC Samtredia had zich geplaatst voor de Europa League, maar er gebeurden zaken die niet konden. Beloftes die niet werden nagekomen en dreigementen van bovenaf. Nadat we een wedstrijd verloren, kregen we aan het einde van de maand geen salaris. Elke keer was het ‘morgen, morgen’, maar toen de prestaties steeds slechter werden, volgde de dreiging niets uit te betalen. Dat werkte averechts. Jongens konden hun huur niet meer betalen. Ik kreeg ook plotseling een deurwaarder op bezoek. De buitenlanders drukten te zwaar op de begroting. Na een halfjaar liet ik mijn contract ontbinden. Ik deed daarmee afstand van de helft van mijn salaris.”
IJsland
Weijl verkaste naar IJsland en sloot aan bij IA Akranes op het tweede niveau. “Ik kon voor drie maanden tekenen. IJsland is by far het mooiste land waar ik heb gewoond. Een voorbeeld voor hoe een land georganiseerd moet zijn. Ze zijn met slechts driehonderdduizend, maar alles is top voor elkaar. Iedereen is vriendelijk, iedereen houdt zich aan de regels. De verkeersboetes zijn ook torenhoog. Een paar kilometer te hard rijden en er ploft een bon van zes- tot zevenhonderd euro in de brievenbus. In de zomer is het tot half twaalf ’s avonds licht, maar hele dikke gordijnen helpen uitstekend. In het noorden hebben mijn vriendin en ik op een boot walvissen bekeken. In Maleisië zwom ik met dolfijnen, maar die worden met eten gelokt. IJsland is het leefgebied van walvissen. Die beesten van zo dichtbij zien, is erg indrukwekkend. Tijdens mijn avonturen heb ik altijd geprobeerd om de cultuur van het land op te snuiven. Ik nam telkens alleen een koffer met kleding mee. Mijn schoenen liet ik bijvoorbeeld altijd achter. Ik betrok ingerichte appartementen. Dat liet ik standaard in mijn contract zetten. En daarbuiten? Jij moet je aanpassen. Niet andersom. En blijf normaal doen, waar je ook komt.”
Met een kampioenschap sloot hij zijn laatste buitenlandse avontuur af. “In november ging ik met mijn vriendin weer in Amsterdam wonen. Er kwamen nog enkele aanbiedingen binnen, maar die waren financieel niet aantrekkelijk genoeg. Aangeboden stages zag ik zelf niet zitten. Ik had net mijn maatschappelijke keuze gemaakt en de eerste aanbetaling gedaan, toen ik twee prachtige aanbiedingen uit Indonesië kreeg...”
Hij maakt het huidige seizoen af bij AFC. “Magid Jansen ken ik vanuit mijn periode bij AZ. Ik benaderde hem met het verzoek terug te keren bij AFC. Het is nu zaak helemaal fit te worden. Ik bouw mijn speelminuten langzaam op. Kampioen? We doen mee om de koppositie, maar moeten constanter worden.” En daarna? “Eerst moet mijn zaak op poten staan. Op dat gebied denk ik als een topsporter. Ik streef het maximale na. Als de zaak loopt, kijk ik rond voor een tweede. Wie weet nog meer. Een mooie nieuw buitenlands avontuur als speler? Waarom niet? De leeftijd heb ik nu nog. Met alle moderne communicatie kan ik de zaak ook van buitenaf aansturen. Als straks alles loopt, sta ik daar zeker voor open.”
