Brazilië 1-7 Duitsland 2014
De meest bizarre uitslag van dit rijtje wellicht. Op het WK van 2014 rustte er een immense druk op de schouders van het gastland Brazilië. Ze moesten en zouden in het eigen land het WK winnen. In 1950 verloor Brazilië de finale als organiserend land van Uruguay. In het legendarische Estádio Maracanã waren de Uruguayanen met 1-2 te sterk. De Seleção stonden in 2014 op de drempel van de finale in datzelfde stadion, maar moesten eerst 'nog even' langs Duitsland in de halve eindstrijd. De ploeg van Joachim Löw toonde geen enkele genade met de labiele Brazilianen en stonden binnen een halfuur al met 5-0 voor. Wat dat betreft is 7-1 nog een magere uitslag.
Miroslav Klose in duel met David Luiz in de halve finale van het WK 2014
Spanje 1-5 Nederland
Een betere revanche voor de verloren WK finale van 2010 was ondenkbaar. In Salvador kwam Oranje door een discutabele strafschop van Xabi Alonso nog wel op achterstand. Maar na 'die' goal van Robin van Persie vloog Oranje na rust als een wervelwind over de Spanjaarden heen. Een excellerende Arjen Robben deed wat hij vier jaar eerder naliet: scoren tegen Iker Casillas. Tweemaal zelfs. Als Oranje nog wat beter met de kans omging had het ook nog 8-1 kunnen worden. Zo raakte Van Persie nog de deklat.
Deze dreun kwam Spanje niet meer te boven en na een 2-0 nederlaag tegen Chili in het tweede groepsduel was de wereldkampioen al uitgeschakeld. Zo zette Spanje een reeks voort die Italië in 2010 had ingezet: als wereldkampioen de groepsfase van de eerstvolgende mondiale eindronde niet overleven. Duitsland herhaalde dit 'kunstje' in 2018.
Arjen Robben en Robin van Persie vieren weer een doelpunt tegen Spanje
Spanje 4-0 Italië
Spanje was absoluut de topfavoriet voor de tweede eindzege op het Europees kampioenschap op rij. Daarvoor moesten ze in de finale afrekenen met Italië. In de groepsfase kwamen de twee grootmachten van het mondiale voetbal elkaar ook al tegen. Dat duel eindigde in een terecht gelijkspel: 1-1. Dus was de verwachting dat de finale wederom een gelijkwaardig duel zou worden. Daar was weinige sprake van. La Furia Roja stelde orde op zaken en versloeg La Squadra Azzurra met 4-0.
Xavi Hernández laat Riccardo Montolivo zijn hielen zien in de EK finale van 2012
Nederland 4-1 Frankrijk & Nederland 3-0 Italië
Toen in december 2007 Frankrijk, Italië en Roemenië uit de balletjes kwamen als tegenstander van Oranje op het EK van 2008 hadden weinigen er vertrouwen in dat Nederland de kwartfinale zou halen. Van de Roemenen zou Nederland wel winnen, maar de twee finalisten van het WK van 2006 waren een maatje te groot. Was de algemene perceptie. Niets bleek minder waar. In Bern, waar Oranje alle drie de groepsduels afwerkte, schoot de ploeg van Marco van Basten uit de startblokken.
In de eerste wedstrijd van het toernooi werd wereldkampioen Italië onder aanvoering van een ontketende Giovanni van Bronckhorst met maar liefst 3-0 onder de voet gelopen. Vier dagen later moest verliezen WK-finalist Frankrijk eraan geloven. Ditmaal incasseerde Oranje weliswaar een doelpunt, van Thierry Henry, maar stond er na 90 minuten een klinkende 4-1 eindstand op het scorebord. De overtuigende groepsfase kreeg helaas geen passend vervolg in de kwartfinale. Na verlening was Rusland met 3-1 te sterk.
De opstelling van Oranje voor de duels tegen Frankrijk en Italië. Boven: (van links naar rechts) Ruud van Nistelrooij, Edwin van der Sar, Joris Mathijsen, Dirk Kuijt, Orlando Engelaar, André Ooijer en Khalid Boulahrouz. Onder: Nigel de Jong, Rafael van der Vaart, Giovanni van Bronckhorst en Wesley Sneijder.
Engeland 4-1 Nederland
Het Nederlands elftal heeft zich weleens overtguigender door de groepsfase van een eindtoernooi gevoetbald dan op het EK van 1996 in Engeland. Oranje had na de drie groepswedstrijden vier punten en op doelsaldo werd nipt afgerekend met Schotland. In het laatste groepsduel werd met 4-1 verloren van Engeland. Als de nederlaag groter was kon Oranje fluiten naar de kwartfinale. Alan Shearer en Teddy Sheringham namen beiden twee doelpunten voor hun rekening. Namens het Nederlands elftal scoorde Patrick Kluivert.
Winston Bogarde in duel met Paul Gascoigne op het EK van 1996
