Edwin van der Sar
Onder de lat stond in 2004 met Edwin van der Sar de onbetwiste nummer 1. Sinds zijn doorbraak mid-jaren negentig werd het ijskonijn de eerste doelman van Oranje en die plek behield de doelman tot hij in 2008 afzwaaide als international. Van der Sar brak in 1992 door bij Ajax na fouten van Stanley Menzo en bleef zeven jaar lang eerste doelman. Via Juventus en Fulham belandde hij op zijn 34e in de Engelse top bij Manchester United. In de Engelse top won hij vier maal de landstitel, won hij de Champions League én de wereldbeker voor hij op zijn 40e stopte met voetballen.
Michael Reiziger
Door met de rechtsachter van het Nederlands Elftal die na het EK 2004 klaar was als international. Michael Reiziger kwam op zijn 12e bij Ajax terecht en bleef er tot zijn 23e. Na een matig jaartje bij AC Milan haalde Louis van Gaal hem naar FC Barcelona en daar kende hij zeven mooie jaren. Bij het Nederlands Elftal kwam John Heitinga eraan en die won uiteindelijk de strijd van de 72-voudig international. Reiziger vertrok in 2004 naar Middlesbrough en keerde na een jaartje terug naar Nederland bij PSV.
Jaap Stam
In het centrum van het Nederlands Elftal stonden met Jaap Stam en Frank de Boer twee ervaren wereldtoppers die na het Europees kampioenschap klaar waren als international. Eerstgenoemde bleek een laatbloeier die via FC Zwolle, SC Cambuur, Willem II en PSV op zijn 26e in de wereldtop belandde bij Manchester United. Na een ruzie met Sir Alex Ferguson vertrok hij in 2001 naar Lazio, waar hij tot 2004 bleef voor zijn transfer naar AC Milan.
Frank de Boer
Zoals genoemd was Frank de Boer ook een basisspeler voor het duel met Letland. Sterker, hij was de aanvoerder van het Nederlands Elftal tegen Letland. De huidig bondscoach van het Nederlands Elftal speelde 11 jaar bij Ajax en won daar alles wat er te winnen viel. Vervolgens vertrok hij naar FC Barcelona, waar hij vijf jaar lang een gewaardeerde kracht was. Na een half jaar Galatasaray en een half jaar Glasgow Rangers vertrok hij naar het (inmiddels) erg onder vuur liggende Qatar.
Giovanni van Bronckhorst
De linksback van het Nederlands Elftal was in 2004 ook een speler die jarenlang in de wereldtop actief was. Giovanni van Bronckhorst kwam uit de jeugd van Feyenoord en bleef daar tot zijn 23e. Vervolgens haalde Dick Advocaat hem naar Glasgow Rangers, waar hij tweemaal kampioen werd en de stap zette naar Arsenal. In Engeland won hij ook de landstitel, waar hij eveneens weer een stap omhoog zette naar FC Barcelona. In Catalonië werd hij eveneens (meerdere keren) kampioen én hij won de Champions League. Op zijn 35e besloot Van Bronckhorst met de WK-finale tegen Spanje zijn loopbaan als aanvoerder van Oranje.
Phillip Cocu
Op het middenveld stond met Phillip Cocu een ervaren ploeggenoot van Giovanni van Bronckhorst. De Eindhovenaar was in 2004 zelfs aanvoerder bij FC Barcelona. Ruim 15 jaar na zijn debuut als profvoetballer, wat hij verrassend genoeg bij AZ deed. Met de Alkmaarders speelde hij in de eerste divisie, waarna Vitesse hem naar de Eredivisie haalde. Via de Arnhemmers en PSV belandde hij in 1998 bij Barcelona. Het was de club van zijn leven, die hij zes jaar lang trouw bleef. Bij het Nederlands Elftal kwam hij tot 101 interlands.
Edgar Davids
Zijn kompaan op het middenveld was met de 31-jarige Edgar Davids eveneens een ervaren middenvelder van FC Barcelona. De huidig trainer van de Portugese derdeklasser SC Olhanense was nog steeds een topspeler toen Oranje meedeed aan het EK 2004. Het bleek het laatste eindtoernooi van The Pitbull, want hij kreeg het aan de stok met Marco van Basten en na een paar kwalificatiewedstrijden werd hij niet meer geselecteerd.
Clarence Seedorf
Het middenveld werd gecomplimenteerd met de meest succesvolle Nederlandse voetballer aller tijden. Clarence Seedorf was nog maar net 19 toen hij zijn eerste Champions League won en het zou zeker niet zijn enige zijn. Toen El Presidente 18 jaar later bij Botafogo stopte als profvoetballer, had hij in totaal viermaal de cup met de grote oren gewonnen. Hoewel hij tot 87 interlands kwam, werd hij als international vooral bekritiseerd. Dat kwam vooral door zijn gemiste strafschoppen tegen Frankrijk en Turkije én door zijn minder indrukwekkende prestaties als international in vergelijkingen met zijn successen als clubspeler.
Andy van der Meyde
We zijn aangekomen bij de meest opvallende basisspeler uit het Nederlands Elftal van 2004. Na zijn loopbaan als profvoetballer stond Andy van der Meyde misschien nog wel het meest in de spotlights. De voormalig buitenspeler schittert met zijn serie 'Andy in de Auto' en in reclames van de Toto, maar als voetballer had hij er meer uit kunnen halen. Bij Ajax presteerde hij namelijk tot zijn vertrek 2003 erg indrukwekkend. In het buitenland kwam de razendsnelle buitenspeler ec
Ruud van Nistelrooij
De concurrentiestrijd in de spits was moordend, want het Nederlands Elftal had met Patrick Kluivert, Roy Makaay, Jimmy Floyd Hasselbaink en Ruud van Nistelrooij vier absolute topaanvallers in de gelederen. Alle vier spitsen waren actief in de absolute wereldtop bij FC Barcelona, Bayern München, Chelsea en Manchester United, maar er kon er maar één spelen. Een 442-systeem bleek in de kwalificatie niet te werken. Van Nistelrooij won de strijd en bleef tot en met het EK van 2008 de spits van Oranje.
Arjen Robben
De laatste basisspeler van het Nederlands Elftal tegen Letland was een man die 10 jaar later (als enige) ook meedeed. Arjen Robben brak in 2000 op zijn 16e door bij FC Groningen en werd daarna ook een sensatie bij PSV. Na zijn slotseizoen bij de Eindhovenaren stond het EK 2004 op de rol. De jongeling maakte veel indruk en de wissel tegen Tsjechië zorgde voor een nationale rel. In de kwartfinale tegen Zweden maakte hij uiteindelijk het winnende doelpunt en het bleek een voorbode voor een geweldige interlandloopbaan met 96 interlands.
