Het liefst zou hij een indiaan zijn. Maar Stijn Vreven was voetballer. Geen onaardige tweede keus, al is een voetballer met een regenmaker geen gezicht. Dat begreep Stijn Vreven ook wel. Dus zette hij een tipi op in zijn achtertuin. Op vrije dagen kroop hij in zijn zelfgebouwde tipi en probeerde hij de weergoden gunstig te stemmen. Op het veld was Stijn Vreven alles wat een moderne back niet is. Harkerig, ongracieus en ruw, maar ook spijkerhard en bezeten van zijn taak om alles dat hem naderde te stoppen. Op te ruimen. Zowel bal als tegenstander. Hij was van het ouderwetse type verdediger dat het als een persoonlijke belediging ervaart wanneer een aanvaller aan zijn bewaking ontsnapt. Zijn voorkomen paste bij zijn speelwijze. De lange haren, strak achterovergekamd en op het achterhoofd gebundeld in een vette gelstaart. Zijn brede kaak, vurige ogen en het blokkige lijf. Ten tijde van zijn verblijf bij FC Utrecht droeg hij een poos een kralenketting om zijn nek. Zo een waarmee toeristische oorden zijn bezaaid, zwart met wit.
Geliefd
Toen hij FC Utrecht in 2003 na vier succesvolle jaren met Europees voetbal verliet voor 1. FC Kaiserslautern was de kralenketting verdwenen. En de waardering ook. Nergens waar hij later nog zou spelen, bij Vitesse, Omonia Nicosia, ADO Den Haag, Sint-Truidense VV, KSK Tongeren en KESK Leopoldsburg, zou hij nog de waardering krijgen die hem van zijn eerste tot zijn laatste minuut in De Galgenwaard ten deel viel. De Utrechtse fans hielden van Stijn Vreven. "Gooi je haar los en maak ons gek", zong de Bunnikside. "Vreven laat je tieten zien", reageerde het uitvak dikwijls. Aan beide verzoeken gaf Stijn Vreven zonder morren gehoor. Stijn Vreven is de beroerdste niet. Zelfs de grootste rivalen van FC Utrecht konden hun haatgevoelens jegens de grootste relschopper van de tegenpartij maar moeilijk handhaven. Stijn Vreven was een speler you love to hate. Is het niet door zijn van passie doordrenkte speelwijze, dan wel vanwege zijn bijzondere uitspraken in de media. "Of ik gek ben? Nee, maar dat zegt iedere gek natuurlijk." Of: "Veel mensen denken dat ik doordeweeks met een mes naar binnen kom. Als een halve gangster, maar dat is echt niet zo." Maar meer nog dan dat alles is zijn cultstatus gevormd door zijn voorliefde voor alles wat met indianen te maken heeft. "Soms denk ik weleens: ik ben in een verkeerde wereld geboren. Het liefst leefde ik tussen de indianen." Openlijk fantaseerde hij van een toekomst in Amerika, waar hij met zijn dochter Cheyenne (inderdaad) in een tipi tussen de Apachen zou gaan wonen.
Geen indiaan
Anderhalf jaar geleden zocht FOX Sports hem op in zijn woning. Niet in Amerika, maar in België. Hélène Hendriks en Stijn Vreven zitten naast elkaar op de rugleuning van een tuinset, omringd door een keurig aangeharkt tuintje met versgesnoeid gras. Geen tipi, geen wigwam. Tussen het gesprek door klinkt soms het schelle geblaf van een hond. En wat voor een. Stijn Vreven heeft geen pitbull of rottweiler, maar een maltezer. Zijn manen zijn verdwenen. Hij zegt dingen als 'je moet passie kanaliseren'. Stijn Vreven is geen indiaan geworden, maar voetbaltrainer. In het jaar na het bezoek van FOX werd Stijn Vreven vier keer naar de tribune gestuurd. Hij is nu vaker geschorst als trainer dan als speler.