Het lampje van de PlayStation-controller kleurt rood. Die ligt voor hem op de salontafel. Daarop staat ook een bosje bloemen in een vaas. Drenthe zit op een zwarte stoffen hoekbank. Zijn dochter Neyali, de jongste van vier kinderen op schoot. Zijn andere drie kinderen staan op een ingelijste foto naast de bank. We zitten in de woonkamer van het huis van tante Hellen, in het Rotterdamse stadsdeel Prins Alexander. Ze is de deur uit deze avond, vertelt Drenthe. Hij logeert hier met z'n vrouw en dochter. Drenthe is nog bezig met een appartement in het centrum van Rotterdam. Hij zit nog zonder club.
Op het gekooide kunstgrasveldje voor het huis in de wijk Oosterflank voetballen kinderen, jongens en meisjes, uit de buurt. Een meisje schiet de bal telkens hard met de wreef op het doeltje. Ze heet Deveny. Zijn nichtje en het zusje van Georginio en Giliano Wijnaldum, legt Drenthe uit. Ze hebben grote families. Zelf appt hij af en toe met Gini. En met oude bekenden, zoals nu met Timothy Derijck. Die speelt tegenwoordig bij Zulte Waregem. Voetballen in België lijkt Drenthe ook wel wat. "Hier, moet je eens zien... Mijn voicemailbox staat echt vol."
Realiteit
Het is de avond van Real Madrid-Sevilla, de Europese Supercup. Drenthe vraagt aan zijn zwager of hij Ziggo wil opzetten. De voorbeschouwing begint. De opstellingen komen in beeld. Drenthe zegt de namen van Real-spelers hardop. "Ik heb nog met Sergio, Pepe en Cristiano gespeeld. Ramos is echt een beast geworden. Een legend . Hij kwam twee jaar eerder dan ik naar Real en speelt er nog. Sergio is inmiddels een grote meneer daar. De speler die het langst bij Real speelt is aanvoerder. Hij is een echte capitano."
"Álvaro Morata en Daniel Carvajal kent hij ook nog. Zij zaten in zijn tijd bij Real nog in de jeugdopleiding. Het blijft speciaal om wedstrijden te zien van Real, zegt Drenthe. " Jeweettoch. Ik blijf er niet speciaal voor thuis. Ja, nu omdat jullie er zijn. En ik heb de Champions League-finale hier gekeken, met familie en vrienden. Zaten we hier in de tuin. Dan ben ik wel echt een fan. Ik ben nog weleens terug geweest in Madrid. Mijn stiefvader woont nu in mijn huis daar. Hij heeft daar in de kelder een bar, loungeclub."
Het is inmiddels negen jaar geleden dat Drenthe bij Real tekende. "Ik heb veel dingen op mijn netvlies staan, maar je vergeet ook heel veel dingen. We zitten al in 2016, hè. De tijd vliegt, broer. En toch, het is zo lang geleden en mensen vragen nog bijna iedere dag hoe het was, mijn tijd bij Real Madrid. Dan zeggen ze ook: hé Drenthe, je moet weer terug naar Real, fakka. Dan denk ik: What's up, gabber. Haha. Ik ben onderhand 29 jaar. Zie jij het nog gebeuren? Het leven is veranderd. Ook als ik daar weer kom. De plekken waar ik kwam, om te eten of te drinken, bestaan niet eens meer. Er is een tijd van komen en van gaan. Ik zit inmiddels in de tijd van gaan. In een afbouwende fase. Daarin moet je realistisch zijn. Ik heb zelfs een brilletje nodig waarschijnlijk. We gaan het binnenkort checken bij de opticien, haha."
Stempel
Je bent transfervrij na je vertrek bij Baniyas in Abu Dhabi, je kunt ook zeggen: ik ga er nog eens voor. 29 jaar is een leeftijd waarop veel spelers op de toppen van hun kunnen spelen. Kun jij dat niet meer?
"Het werkt iets anders in de voetbalwereld. Zeker als je een bepaalde stempel hebt. Bij elke keuze gaan bepaalde wegen open en andere sluiten. Ook bij mij. Op bepaalde dingen heb je niet altijd invloed. Wel als je Cristiano, Zlatan of Messi bent. Dan is het een ander verhaal. Ik kan wel zeggen dat ik weer bij een topclub wil spelen. Maar of ik dat nog kan of wil doet er niet heel veel toe. Het is net als wanneer jij een bedrijf hebt: je kunt aannemen wie je wil. En ook al is die ene jongen beter, je kiest altijd voor degene bij wie je het beste gevoel hebt. Die neem je aan. De persoon die voor minder problemen zorgt."
Is dat jouw stempel, dat je problemen veroorzaakt?
"Wel bij mensen die mij niet goed kennen. Dat is hun eerste beeld. Oké, ik heb dat beeld zelf gecreëerd. Maar je wordt ook ouder en wijzer. Weet je, ik kan mezelf wel bij een mooie club aanbieden, zeggen dat ze mij een maand de tijd moeten geven om te bewijzen en te laten zien wie Royston is, maar ik ben niet zo desperate hoor. Als ik een mooie uitdaging zie pak ik die met beide handen aan. Dan zet ik mij voor honderd procent in. Als een echte professional. Maar waarom moet ik zelf bij een club aankloppen? Iedereen weet wat ik kan. Natuurlijk kan ik nog voetballen, de man van het team worden en belangrijk zijn. Maar voor mij geldt hetzelfde als voor tachtig procent van de spelers van mijn leeftijd: onze tijd zit er bijna op. Alleen legends worden nog beter. Wij worden langzamerhand weer vergeten."
Hoe lang wil jij nog doorgaan als profvoetballer?
"Ik denk nog een jaar of drie, vier. Misschien vijf. Maar niet meer in de top. Mijn tijd daar zit er nu wel op. Ik heb ook niet de behoefte om daar nog ten koste van alles terug te komen. Ik wil gewoon nog ergens lekker voetballen. Ik doe mezelf daarmee niet te kort. Ik heb al veel gezien in de voetbalwereld. Ik doe het ook niet meer voor het geld. Zeker als ik in Nederland of België zou gaan voetballen moet ik een hoop inleveren. Ik wil weer voetballen omdat ik het spelletje leuk vind. Ik heb het ook een beetje gehad met zo ver weg zitten. Ik kan nu mijn kinderen naar school brengen, met mijn meisjes naar ballet en mijn zoon naar Feyenoord. Mijn zoon vindt het ook leuk om naar De Kuip te gaan. Ook al is hij meer voor PSV. Hij wil daar later ooit voetballen. Ik hoop het voor hem, haha. Ik geef hem mijn zegen als hij voetballer wil worden, dat is aan hemzelf. Ik zal hem zeker sturen. Maar hij moet ook zelf stoten leren incasseren. Ze moeten zelf dingen ervaren en leren. Ik ben er wel voor mijn kids. Als hun steunpilaar."
Familie
Drenthe traint in de buurt. Voor zichzelf. En vaak met vrienden. Een vriend van hem is een hele goede personal trainer, zegt hij. Net als een neef. Drenthe trainde deze zomer ook in Las Vegas. Hij was daar met vrienden. Pokeren en chillen op de Strip. En aan de conditie werken, in de buitenlucht, op straat, en de gym. Zijn vrienden reden nog naar de Grand Canyon. Drenthe had geen zin in die autorit. Nu zit hij in het huis van zijn tante op de bank, voor de enorme tv, naar Real-Sevilla te kijken.
"Sooo!" roept hij als Asensio-Willemsen in de kruising schiet. "Lijkt een beetje op mijn goal tegen Sevilla. Deze is wel gruwelijker. Echt perfect geraakt, man. Die jongen wordt echt goed hoor. Misschien wel legend ." Een brede lach. Zijn twee gouden tanden glimmen. Hij heeft een pet op zijn hoofd en een ketting om zijn nek. De opgepoetste vlek op zijn broek, doordat zijn dochtertje hem onder spuugde, is niet meer te zien. Zijn telefoon en hij zijn onafscheidelijk. Soms leest Drenthe berichten of hij belt. Soms praat hij Spaans. Dan staat Drenthe op. "Wie slaapt er daarboven nog niet? Omu wil niemand horen", zegt hij lachend en loopt de trap op naar boven. Zijn neefje en een zoon van een vriend, Levi Marengo, ook ooit actief in de jeugd van Feyenoord, blijven vanavond logeren. Boven klinkt gelach van kinderen.
Aan de muur in de gang hangen ingelijste foto's van Drenthe, uit zijn tijd bij Feyenoord, Real Madrid, Hércules Alicante en Oranje. De Roya-wall noemt hij die muur. De voordeur staat de hele avond open. Familieleden en vrienden lopen in en uit. Drenthe is in de buurt waar hij een groot deel van zijn jeugd doorbracht. Zijn drie oudste kinderen lopen er nu vaak rond. "Ze lopen erbij alsof de buurt van hen is. Dat hebben ze niet van een vreemde, haha. Ik ken ook alle hoeken en gaten van deze buurt en stad, jeweettoch. Rotterdam is mijn thuis. Je doet je niet anders voor tussen mensen die je al zo lang kent. Als jonge jongen liep ik hier al over straat. Nu speel ik soms weer met de boys, in de kooi. Even shinen. Mijn familie is blij dat ik terug ben. Ja, volgens mij wel. Het vogeltje vliegt weer terug naar zijn kooitje."
Actiefilm
Hij woonde en voetbalde in Spanje, Engeland, Rusland, Turkije en de Verenigde Arabische Emiraten. "Mijn gelukkigste periode beleefde ik bij Everton. Ondanks dat ik daar de meeste onrust heb geschopt. Ik speelde in die tijd ook best goede wedstrijden in de Premier League, de mooiste competitie ever. Nog mooier dan de Primera División. Maar vooral buiten het veld was het leven erg goed. Liverpool leek echt zwaar op Rotterdam. Ik voelde me veel te veel thuis, haha. Ik zat nooit stil. Mijn leven was vroeger een film. Een actiefilm. Ik dacht nergens over na. Zeker niet over hoe mijn leven er later uit zou zien. Echt niet."
Hij pakt een stukje sinaasappel van het bord voor hem op de salontafel. "Wil je ook? Is lekker, broer." Ouder en wijzer, noemt hij zichzelf nu. Drenthe kent de voetbalwereld. Een van roem, geld, tegenslag en mensen die iets van je willen in goede tijden en weg blijven als je niet meer in the picture bent. "Ik heb veel jongens ontmoet in de voetbalwereld, maar als je mij vraagt wie mij belt om een drankje te doen of een hapje te eten als ik een half jaar zonder club zou zitten, kan ik alleen aan Gianni Zuiverloon denken. Ik denk dat hij mijn beste voetbalvriend is. Wij gaan heel ver terug. Dat ik sommige mensen nu minder zie zal mij een worst wezen. Ik heb genoeg mensen om mij heen, familie en andere echte vrienden. Ik ben ook iemand die goed alleen kan zijn. Ik kan ook de hele avond alleen aan de bar staan."
Heb je met de wetenschap van nu spijt van beslissingen?
"Je kunt de tijd niet meer terugdraaien, weet je. Ik heb toen dingen gedaan die misschien achteraf niet zo handig waren. Ook buiten het veld. Maar dat heeft ook met leeftijd en je doen en laten te maken. Ik dacht dat ik zo moest handelen. Ik heb die ervaringen wel meegenomen. Positieve en negatieve. De voetbalwereld heeft mooie en minder mooie kanten. Zeker als het op business aankomt. Dan zitten er overal addertjes onder het gras. Toch, spijt heb ik niet, broer. Dit is gewoon mijn film. Mijn actiefilm."