Atteveld, die zijn profloopbaan begon bij FC Haarlem, debuteerde op 17 augustus 1985 in een uitwedstrijd tegen PSV. Nadat hij 326 wedstrijden had gespeeld voor de Haarlemmers maakte hij de overstap naar Everton. Ook in Nederland waren clubs geïnteresseerd in de handtekening van de geboren Amsterdam. Echter koos hij voor een avontuur in de Engelse havenstad Liverpool.
Van Haarlem naar Everton, dat is een grote stap?
"Het was inderdaad een hele grote overstap. Ik was op trainingskamp met Haarlem en ik had een goed seizoen doorgemaakt. Er was belangstelling van Feyenoord en FC Twente, toen er een telefoontje binnenkwam vanuit het hotel dat Everton me aan het bekijken was. Toen dacht ik dat ik in de maling genomen werd en had ik ook de hoorn erop gegooid. Ze hebben me vervolgens uitgenodigd om een trainingswedstrijd te spelen achter gesloten deuren en toen heb ik een contract getekend voor drie jaar. Ik werd goed opgevangen door de mensen bij de club en voelde me al erg snel op mijn plek bij The Toffees."
Als Evertonian tegen Londense clubs
"Je kunt duidelijk merken dat Londen een metropool is. Als Everton-speler kom je dan in de stadions van de tegenstanders en daar hangt gewoon een vijandige sfeer. De uitwedstrijd tegen Tottenham Hotspur was voor mij heel bijzonder. Ik stond tegen Paul Gascoigne, dat ging er keihard op en we vochten mooie duels uit. Er is heel veel sfeer bij de wedstrijd en supporters zingen negentig minuten lang. Dit is een onbeschrijfelijk gevoel. De supporters zitten zo dicht op het veld, ze kunnen je gewoon aanraken. Voetballen in Engeland is niet te vergelijken met Nederland. Ik was een redelijk anonieme speler, maar spelers zoals Gascoigne konden niet normaal over straat. De stadions maakte een immense grote indruk op je als speler."
Op huurbasis naar West Ham United
"Er kwam een nieuwe manager bij Everton, Howar Kendall, hij volgde Colin Harvey op. Hij zei tegen me dat hij nog nooit zo'n goede rechtsback had gezien. Ik stond hier een beetje raar van te kijken, want ik speelde helemaal geen bijzondere wedstrijd. Een medespeler kwam naar me toe en zei dat mijn tijd was gekomen. Ik werd in de etalage gezet en mocht uitzien naar een nieuwe club. Op dat moment zat West Ham met veel blessures en trokken ze mij aan. Ik tekende een huurcontract voor één maand bij The Hammers. Ook hier werd ik keurig ontvangen, zeker omdat ik een speler kende die ook bij Everton had gespeeld. De trainer van West Ham, Billy Bonds, was een trainer die goed bij me paste. Gewoon de mouwen opstropen, bek houden en voetballen."
Van Goodison Park naar Upton park
"Goodison Park heeft veel indruk op me gemaakt, maar Upton Park was nog gekker. Hier is nog meer sfeer. De supporters van West Ham hebben een eigen clublied:'Forever blowing bubbles'. De aanhang van deze club is zo trots op de vereniging, dat is met geen pen te beschrijven. Het is heel uniek om zoiets mee te mogen maken. Het is een warme club, maar met een heel ander karakter. Iets dat wij in Nederland niet kennen. Het stadion zit altijd bomvol en bij uitwedstrijden krijg je pas echt het besef hoe trouw je supporters zijn. Een echte traditieclub."
Aartsrivaal Millwall
"Millwall is een hele vijandige club, de grote rivaal van West Ham United. Als speler van West Ham ben ik niet uitgekomen tegen deze club. Millwall is vooral berucht door hun aanhang. Als speler van Bristol City heb ik wel tegen The Lions gespeeld. Ik heb echter niks gemerkt van extra negatieve aandacht vanuit de Millwall-fans, ondanks dat ik oud-speler van West Ham was."
