Nooit eerder werd verslagenheid zo mooi in beeld gebracht als op 6 mei 2015. Zo hadden de fans in Camp Nou hun held nog niet vaak gezien. Het is de 94ste minuut wanneer Pep Guardiola zijn gebruikelijke zijlijnballet staakt en met voorover gebogen hoofd richting de doodstille dug-out van Bayern München loopt. Met zijn wijsvinger wrijft hij onder zijn neus. Het licht van de lichtmasten in Camp Nou weerkaatst op zijn kale kruin. Na twee schreden trekt El Filósofo plotseling een van pijn verbeten gezicht, alsof hij wordt gestoken door een wesp.
Op dat moment, van hooguit twee seconden, legt de cameraman van dienst pure verslagenheid vast. Verslagenheid vanwege de 3-0 nederlaag bij zijn oude club en de nagenoeg zekere uitschakeling in de Champions League. Verslagenheid vanwege de onmacht om een weergaloze Lionel Messi te beteugelen. Maar bovenal verslagenheid vanwege het failliet van een systeem. Het besef dat een lang beproefde formule plotseling niet meer werkt. De houdbaarheidsdatum is verstreken.
Na de kansloze uitschakeling door Real Madrid een jaar eerder vond Guardiola in 2015 zijn Waterloo in die andere grote stad uit zijn geboorteland. Zijn zorgvuldig samengestelde verzameling koorknaapjes bleek andermaal niet in staat om de échte top een toontje lager te laten zingen.
Missing Link
Vanaf zijn vakantie-adres in Vietnam gaat Guardiola de navolgende zomer bij zichzelf te rade. Zijn tweede Duitse landstitel is binnen, maar dat mag geen prestatie meer heten. Het kampioensfeest is voor inwoners van München inmiddels even vanzelfsprekend als het jaarlijkse Oktoberfest. Europese glorie, dat is de uitdaging voor Guardiola.
Onderuitgezakt in zijn strandstoel neemt hij zijn selectie onder de loep. Het duurt niet lang voordat hij het pijnpunt heeft ontdekt: Bayern heeft gif nodig. Kracht, spierballen, pit. Een speler die over lijken gaat en niet bang is om uit te delen wanneer het voetballend niet volgens plan gaat. Bayern heeft Arturo Vidal nodig. Het levende bewijs dat Chili niet alleen pittig is wanneer er te veel van in je gehaktschotel zit.
Een paar weken later schudden Guardiola en Vidal elkaar de hand op het trainingscomplex aan de Säbener Strasse. Vidal geeft Guardiola iets wat Schweinsteiger, en ook Thiago, Xabi Alonso en Philipp Lahm hem niet konden geven. Pure kracht. De kracht van Krieger Vidal schuilt in zijn onverbiddelijke, genadeloze karakter. Zonder die spirit had zijn leven er waarschijnlijk heel anders uitgezien. 
Op eigen kracht
Het verhaal van Arturo Vidal leest als een verhaal waar Amerikanen zo dol op zijn. Het gaat over een man die op basis van wilskracht ontsnapt aan een leven in de goot. Die klimt in rang. Die een onzeker bestaan inruilt voor een leven vol pracht en praal. Obstakels worden overwonnen. Peso's stromen met miljarden tegelijk richting zijn bankrekening. Het verhaal gaat ook over verdriet, verantwoordelijkheid en vechtlust. Over cocaïne, een zelfmoordpoging en een zieke zoon.
Zoals veel van zijn Zuid-Amerikaanse collega-sterren begon Vidal zijn carrière op een stoffig veldje, midden in een sloppenwijk. De omstandigheden in San Joaquín, een deelgemeente van hoofdstad Santiago, vormen een voedingsbodem voor criminaliteit. Geld is schaars, werkloosheid viert hoogtij, goed onderwijs is een privilege dat alleen de rijken mogen ervaren. Vidal groeit op in een wijk waar vrouwen zich laten ontmaagden voor een warme maaltijd.
De piepjonge Arturito is al snel op zichzelf aangewezen. Vader Erasmo Vidal knijpt ertussenuit en laat zijn vrouw en zes kinderen berooid achter. Hij voelt er weinig voor om zijn minimale inkomen met zeven monden te delen. Vidal is dan vijf jaar oud. Het lijkt een Chileens gebruik. Ook collega-internationals Alexis Sánchez en Mauricio Isla moesten het op jonge leeftijd zonder vader stellen.
Als oudste zoon krijgt Vidal de verantwoordelijkheden van zijn vader op zijn bordje. Omdat moeder Jacqueline voor het inkomen moet zorgen staakt ze haar studie en gaat aan het werk. Arturo reikt zijn moeder de helpende hand. Hij verzorgt het ontbijt, helpt zijn broertjes en zusjes met huiswerk. Als zijn zusje met een goed rapport thuiskomt neemt hij haar mee uit winkelen.
Wanneer Vidal zijn moeder op een dag na het werk uitgeput ziet neerploffen in de bank, weet hij genoeg. Jacqueline kan de eindjes ondanks al haar inspanningen nauwelijks aan elkaar knopen. Zo uitgeblust, lijdend onder armoede, wil Vidal zijn familie niet langer laten leven. Hij moet en zal zijn familie redden. Hij kan maar een manier bedenken om in die missie te slagen: voetbal.
Vader en zoon
Van vader Erasmo hoort de familie weinig meer. Soms komt hij voorbij op zijn brommer, met een fles Pisco (sterk alcoholische drank) tegen zijn lippen. Jaren gaan voorbij. Vidal walgt van zijn vader en neemt zich voor om nooit meer contact op te nemen. Dat voornemen lijkt wederzijds, tot Erasmo in 2007 via de media verneemt dat zijn zoon voor een recordbedrag van ongeveer acht miljoen euro van Colo Colo naar Bayer Leverkusen verhuist.
Leunend tegen een kar vol wortelen verzekert Erasmo Vidal zijn leven gebeterd te hebben. Een verslaggever van een lokale krant noteert alles ijverig in zijn notitieboekje. Het lijkt amateurtheater. Erasmo snikt en weent, als een peuter die zijn moeder in een ultieme poging een snoepje afhandig wil maken. Hij is een gebroken man, die niets dan spijt voelt wanneer hij terugdenkt aan de wijze waarop hij Vidal in de steek heeft gelaten. De fles raakt hij niet meer aan. Hij is een beter persoon geworden. Alles om weer in contact te komen met zijn kinderen. Insinuaties over meeprofiteren van zijn zoons recentelijk vergaarde rijkdom wuift hij weg. "Dat geld interesseert me niet. Ik wil hem nog een keer zien. Dat is alles wat ik vraag. Ik zal hem verder nooit meer iets vragen."
Sindsdien bleef het stil rond Erasmo. Arturo ging tot zijn spijt niet in op zijn smeekbede. Radiostilte. Tot hij jaren later weer eens in de media verscheen. "Vader van Juventus-ster gearresteerd voor drugshandel", kopten de Chileense kranten. De vader die diep berouw had getoond voor het feit dat hij zijn kinderen in de steek had gelaten handelde in cocaïne.
Daar bleef het niet bij. Op een avond kan padre Vidal het verlies van zijn schatrijke zoon niet meer verkroppen. Hij nuttigt de ene na de andere fles Pisco, en besluit dat zijn leven verloren is. Hij pakt een touw, gooit het over een balk aan zijn plafond, en knoopt het uiteinde om zijn hals. Tien uur later komt hij bij in een ziekenhuis in San Joaquín. Zijn maag is leeggepompt, zijn hart is niet veel voller. Maar het klopt nog steeds. Op medeleven van zijn zoon hoeft Erasmo niet te rekenen. Arturo Vidal heeft andere zorgen aan zijn hoofd. Zijn eigen zoon, Alonso, wordt op tweejarige leeftijd gediagnosticeerd met diabetes. Een ernstige ziekte, die veel aandacht vereist van ouders. Aandacht, die Vidal zijn zoon met liefde geeft.
Het verhaal van Vidal lijkt in niets op dat van teamgenoten als Thomas Müller, Arjen Robben en Philipp Lahm, die opgroeiden in een doorzonwoning met een stationcar onder de carport. Die drie keer per week door vader of moeder werden afgezet op het tiptop verzorgde sportpark om de hoek. Waar Xabi Alonso en Thiago als zoons van oud-voetballers en Robert Lewandowski als zoon van een topjudoka in de wieg gelegd zijn voor een carrière als voetballer, moest Vidal door muren breken om zo ver te komen. Het is zijn verleden dat hem maakte tot de Krieger die hij is. En die Bayern nodig heeft. 
Die pijnlijke avond in Camp Nou leerde Guardiola dat hij de oorlog zonder Krieger niet kan winnen. Een opvatting die Carlo Ancelotti met volle overtuiging deelt.
