Het centrum van Gent ziet eruit zoals het centrum van Amsterdam eruit zou zien als er niet dagelijks vliegtuigen vol toeristen de weg naar onze hoofdstad zouden vinden. Pittoreske grachten, statige panden, maar dan zonder knetterstonede Britten. Het is een stad waar je nooit meer dan drie stappen verwijderd bent van een goed glas bier, een fraai monument en een charmant bruggetje.
Op een van die bruggen zit een man met ogen nog leger dan het bedelbakje voor zijn neus. Het is 14.00 uur en om de hoek bij het bruggetje, op de bekende Vrijdagmarkt, breken marktkooplui hun kraampjes af. Het geluid van opstapelende stalen kraamonderdelen echoot via de monumentale muren over het wateroppervlak van de Leie.
William Troost-Ekong leunt tegen de reling van het bruggetje. Achter zijn schouders, zo breed dat de Chinese muur er jaloers op kan zijn, schijnt de zon. Hij leert de stad steeds beter kennen, zegt hij. Zoals tijdens de wandelingen met zijn hond, een kruising tussen een poedel en een cavalier spaniël. Dagelijks loopt hij ermee door de stad, vanaf zijn appartement aan de Vrijdagmarkt. Niemand die hem opmerkt.
Die anonimiteit, die rust, verdwijnt als sneeuw voor de zon zodra Troost-Ekong in Nigeria uit een vliegtuig stapt. 140 miljoen Nigerianen kennen zijn gezicht. En als 140 miljoen Nigerianen je gezicht kennen hoef je niet te proberen om met je cavalier spaniël een wandeling door de straten van Abuja te maken.
Als de fotograaf na het schieten van een aantal foto's aangeeft dat we verder kunnen lopen, graait Troost-Ekong nog snel een paar euro's uit zijn zak en geeft ze aan de man op het bruggetje. "In Nigeria zouden de mensen nu met z'n allen om mij heen hebben gestaan om geld te vragen. Dat wordt daar van je verwacht als je bekend bent."
In actie voor KAA Gent tijdens een oefenduel met Willem II
Kostschool
Soms heeft hij het gevoel dat hij twee levens leidt. Het gewone leven, als verdediger bij KAA Gent, en het leven als celebrity in Nigeria. Het enige raakvlak tussen die twee werelden is de bal. Toen hij twaalf jaar oud was had Troost-Ekong, zoon van een Nigeriaanse vader en een Nederlandse moeder, ook al een nieuwe wereld leren kennen. Zielsalleen verhuisde hij naar een kostschool in Londen.
"Mijn vader wilde graag dat ik naar een Engelse school ging. Met name vanwege de taal en de discipline. Die Afrikaanse hardheid heeft hij wel in zich. Hij heeft er hard voor moeten vechten om in Nederland te komen, om er te studeren. Weinig familieleden van zijn kant hebben de kans gehad om naar Europa te komen. Daarom wil hij er alles aan doen om voor zijn kinderen het maximale eruit te halen. Daarnaast waren de jongens met wie ik op dat moment in Nederland omging niet super voor me, dus mijn ouders wilden een nieuwe omgeving voor me. Dat werd Engeland, een kostschool."
Met zijn moeder in Nederland en vader in Nigeria, was Troost-Ekong in Engeland op zichzelf aangewezen. "In het begin was het lastig. Ik sprak geen Engels en had moeite me aan te passen. Gelukkig had ik voetbal. Dankzij het voetbal kwam ik makkelijker in contact met andere kinderen. Dat heeft geholpen. Wat ook hielp: mijn moeder werkt bij KLM, op kantoor. Daardoor kon ik goedkoop op en neer vliegen. Iedere vier weken ging ik een weekend naar huis. Via KLM kan ze personeelstickets kopen. Voor een prikkie last minute op en neer. Dat hielp enorm. Helaas zit die personeelskorting er voor mij niet meer in, want dat kan maar tot je 23ste, haha."
"Zo jong gescheiden van mijn ouders heeft me snel volwassen gemaakt. Ik moest mezelf zien te redden. En dan waren er nog al die regeltjes. Ik moest een uniform dragen, zelf mijn das knopen en mijn schoenen poetsen. De school was enorm strikt. Mijn zwarte leren schoenen moesten blinken en iedere dag werd je kamer geïnspecteerd voordat je naar school ging. Die kleine regels waren heel raar voor mij. Ik was het er ook niet mee eens. Je moest krediet opbouwen. Als je je goed gedroeg, mocht je meer. Kreeg je meer vrije tijd. Maar ik was toen nog vrij rebels. Stribbelde tegen. Dat maakte het allemaal nog lastiger. Achteraf kun je zeggen dat die discipline me gevormd heeft. Ook als voetballer. Ik heb later met veel jongens gespeeld die hun school niet hadden afgemaakt. Jongens van de straat. Die konden goed voetballen, maar hadden de discipline niet en zijn zo door de mand gevallen. Die kostschool heeft mij misschien wel gered. Het idee van mijn vader is bevestigd."
Spurs
Het duurde niet lang voordat Troost-Ekong bij Engelse profclubs op de radar verscheen. Hij begon bij Fulham en kon op zijn vijftiende kiezen uit aanbiedingen van Liverpool, Manchester City en Tottenham Hotspur. "Bij Liverpool ben ik nog wel gaan kijken, maar bij City hoefde dat al niet meer. Ik had namelijk al gekozen voor Tottenham Hotspur. Die club deed er alles aan om me aan te trekken. Ze vlogen mijn moeder naar Londen om te praten en wilden zelfs naar Nigeria vliegen om mijn vader op te zoeken. Toen was ik er vrij snel uit. Ze kwamen naar mijn school om te regelen dat ik een dag in de week vrij zou krijgen om met oudere jongens te trainen en iedere dag werd ik met een taxi opgehaald."
Toch was het niet alleen maar luxe bij Spurs. "Als jeugdspelers moesten we de schoenen poetsen van de spelers van het eerste elftal. Iedereen moest dat, mijn teamgenoot Harry Kane bijvoorbeeld ook. Ik was verantwoordelijk voor de schoenen van Ledley King, Younès Kaboul en Michael Dawson. Echte toppers in die tijd. Schoenen poetsen ging mij wel goed af, dankzij die kostschool. Dacht ik er eindelijk vanaf te zijn... haha. In het begin vond ik het ook mooi om te doen, maar naar verloop van tijd werd het vervelend. Want je mocht iedere dag pas naar huis als je de schoenen gepoetst in hun kastjes had gezet. Als het niet goed genoeg was kreeg je dat te horen van de materiaalman. Met kerst kreeg je weleens een envelopje van de speler wiens schoenen jij had gepoetst. Als bedankje."
Koffers pakken
Troost-Ekong was negentien toen hij van trainer Tim Sherwood te horen kreeg dat hij mocht uitzien naar een nieuwe club. Wat volgde was een zwerftocht waarop Thomas Cook jaloers zou zijn geweest. Hij koos voor FC Groningen, maar maakte daar geen indruk en probeerde het bij FC Dordrecht. Dat ging beter. In de slotfase van zijn tweede seizoen in Dordrecht wekte hij zelfs de aandacht van de Nigeriaanse bondscoach Stephen Keshi. In juni 2015 maakte hij zijn debuut voor The Super Eagles, tijdens een 2-0 zege op Tsjaad.
Bij FC Dordrecht speelde Troost-Ekong zich in de kijker bij Keshi
"In dat stadion mogen maximaal twintigduizend toeschouwers, maar er zaten er wel 35 duizend. Niet normaal. Het voetbal leeft echt gigantisch in Nigeria. Ik heb er nog wel over nagedacht dat ik niet voor Nederland zou kunnen spelen, maar had Nigeria al langer in mijn hoofd. Ik voel me Nigeriaans. Vroeger ging ik elke zomervakantie, herfstvakantie en kerstvakantie op bezoek bij mijn vader. Dankzij de personeelstickets van mijn moeder was het makkelijk om op en neer te gaan. Als dan de bondscoach belt is een keuze snel gemaakt."
Als kersverse international had Troost-Ekong de clubs voor het uitkiezen. Het werd KAA Gent, dat net vriend en vijand had verbaasd door de Belgische titel te pakken. Om ervaring op te doen verhuurde Gent hem meteen aan het Noorse Haugesund. En daar stond hij weer op het vliegveld, een rolkoffer in zijn hand, alleen op weg naar een nieuw land. "Dat werd een groot successeizoen. De club haalde Europees voetbal, ik werd verkozen tot Speler van het Jaar. Als huurling, 21 jaar nog maar, droeg ik de aanvoerdersband. Dat was wel even slikken voor sommige oudere spelers die al tien jaar bij de club rondliepen. Gent wilde me halverwege het seizoen terughalen, maar dat kon niet omdat ze vergeten waren die clausule in mijn contract te zetten. Daarom kwam ik pas dit seizoen naar Gent."
De verhuizing naar het appartement aan de Vrijdagmarkt liep als een geoliede machine. "Door al die verhuizingen ben ik daar wel handig in geworden. Ik leef eigenlijk al jaren uit een koffer. Inpakken duurt bij mij nooit lang. Trainingspakje erin, wat extra schoenen, en ik ben weg. Ik heb bijvoorbeeld ook nagedacht over mijn inrichting. Veel meubels van IKEA, haha, want die zijn makkelijk in elkaar te zetten en uit elkaar te halen. Een van mijn vrienden helpt me altijd en heeft alles inmiddels al een paar keer in elkaar gezet en uit elkaar gehaald, dus die weet goed hoe dat in zijn werk gaat. Als ik hem de volgende keer bel weet hij wat hem te doen staat, haha."
Brons
Voor een van zijn meest waardevolle eigendommen heeft Troost-Ekong een speciale plek gereserveerd in zijn woning. Op zijn mooiste tafel ligt een bronzen medaille. Daarop: vijf ringen en de tekst 'Rio 2016'. "Die hoort niet thuis op een IKEA-kast, haha. Mijn Olympische medaille ligt in mijn kleine prijzenkast, naast een beeldje dat ik kreeg als Speler van het Jaar in Noorwegen."
Dat Troost-Ekong en Nigeria met een medaille huiswaarts keerden uit Brazilië mag een wonder heten. "Haugesund wilde me alleen afstaan voor het voorbereidende trainingskamp in Atlanta als ik tussendoor terugkwam naar Noorwegen om een wedstrijd te spelen. Na die wedstrijd vloog ik vanuit Noorwegen naar Manaus, drie dagen voor de eerste wedstrijd. Daar zou ik de andere internationals treffen in het hotel, maar er was niemand. Bleek dat de bond het privévliegtuig niet had betaald en de volledige selectie vastzat in Atlanta."
"Dus zat ik alleen op mijn hotelkamer. De eerste dag heb ik lekker gerelaxt aan het zwembad. Toen zag ik de spelers van andere landen naar het trainingsveld gaan. De tweede dag ben ik maar een stuk gaan hardlopen. De derde dag, een dag voor de eerste wedstrijd, heb ik nog een stukje gelopen en ben daarna naar een winkelcentrum gegaan om wat te eten. Ik wist niet meer wat ik moest doen na een tijdje. Werd gek van dat hotel."
"Op de dag van de eerste wedstrijd, twee uur voor aanvang, kwam het team aan. Na zes uur vliegen vanuit Atlanta. Al die jongens waren helemaal kapot. We moesten gelijk naar het stadion. Dan ben je in Manaus, stikheet, 35 graden, niet getraind, en zit je in een kantoortje vlak voor de wedstrijd je olympische accreditatie af te halen. Vanuit dat kantoor moesten we gelijk door het veld op. Na tien minuten stond het 2-2. Uiteindelijk wonnen we met 5-4. Dat klinkt niet als de aanloop naar een medaille hè?"
"Intussen was het allemaal nieuws geworden. Onze volgende tegenstander, Japan, had een heel media-apparaat mee, dus die journalisten voerden de druk op en begonnen zich af te vragen of wij tegen hen wel zouden opdagen. Maar we bleven winnen en schopten het tot de kwartfinale. Toen hebben we als spelersgroep besloten te staken, omdat onze wedstrijdpremies niet betaald werden. Dat is bij Nigeria wel vaker een probleem. Kijk, sommige jongens van onze groep speelden in Nigeria. Voor hen was dit een belangrijke inkomstenbron."
"De nacht voor de kwartfinale tegen Denemarken had ik me al voorbereid op een perspraatje; ik moest de pers te woord staan en vertellen dat we de kwartfinale niet zouden spelen. Toen werd op onze deur geklopt. Een accountant met enveloppen vol cash. Nog niet het totaalbedrag waar we recht op hadden, maar een bedrag om ons zoet te houden. Tegen Denemarken speelden we opnieuw zonder te trainen, maar weer wonnen we. En dan sta je in de halve finale. Sommige jongens wilden weer staken, dus toen heb ik aanvoerder John Obi Mikel aangesproken en gezegd dat hij zijn macht moest inzetten om het team ertoe te brengen om te spelen. Dat heeft-ie gedaan. We verloren de halve finale van Duitsland, maar pakten uiteindelijk toch brons."
Celebrity
Met de premies kwam het toch goed, al was de Nigeriaanse bond daar niet verantwoordelijk voor. Katsuya Takasu, een schatrijke plastisch chirurg uit Japan, leefde zo mee met The Super Eagles dat hij een bonus van 390 duizend dollar toezegde als Nigeria een medaille zou halen. Hij kwam zijn belofte na. "Toen we om brons speelden zat hij als eregast op de tribune. Na de wedstrijd heeft hij in ons hotel een cheque uitgeschreven, ter waarde van vijftienduizend dollar per persoon. Ik heb hem een handje gegeven en bedankt."
Met Nigeria op de Olympische Spelen
In Nigeria gaan sommige dingen nu eenmaal anders dan in Europa, zo leerde Troost-Ekong als international. "Ik hoef bijvoorbeeld nooit bij de douane te wachten en mijn paspoort te laten zien. Ik kan zo doorlopen. Tot aan de auto worden mijn tassen gedragen. Iedereen kent me daar inmiddels wel, na negen interlands en de Olympische Spelen. Ik zie er wat anders uit dan anderen in het team."
"Het is een bizar gevoel dat 140 miljoen Nigerianen me kennen. Als ik daar ben moet ik nadenken over zaken als veiligheid. Met de nationale ploeg worden we opgesloten in een hotel, à la Justin Bieber. Het is een heel ander leven. Je voelt je een celebrity. En zodra ik dan in het vliegtuig naar Europa stap is alles weer back to normal."
De fotoshoot zit erop en we lopen met Troost-Ekong terug naar de Vrijdagmarkt. Hij stopt even bij een kraampje met Gentse neuzen en zegt dat hij het snoepgoed nog niet geprobeerd heeft. Net als Gentse waterzooi. Op een aangrenzend terrasje schenkt een oud mannetje zijn glas bier bij. Nee, over veiligheid hoeft Troost-Ekong zich geen zorgen te maken in Gent. Of het moeten de bieren zijn. Want die zijn er gevaarlijk lekker.
