Het was zijn vader die aandrong op een verhuizing naar Engeland. Niet met een voetbalcarrière, maar met discipline als achterliggende reden. "Ken je die typisch Afrikaanse hardheid? Daarvan heeft mijn vader genoeg in zich", zegt Troost-Ekong. "Hij heeft er hard voor moeten vechten om in Nederland te komen, om er te studeren. Weinig familieleden van zijn kant hebben de kans gehad om naar Europa te komen. Daarom wil hij er alles aan doen om voor zijn kinderen het maximale eruit te halen. Daarnaast waren de jongens met wie ik op dat moment in Nederland omging niet super voor me, dus mijn ouders wilden een nieuwe omgeving voor me. Dat werd Engeland, een kostschool.“
Aan de andere kant van het kanaal is Troost-Ekong op zichzelf aangewezen. Twaalf jaar oud. Met een moeder in Nederland en een vader in Nigeria. "In het begin was het lastig. Ik sprak geen Engels en had moeite me aan te passen. Gelukkig had ik voetbal. Dankzij het voetbal kwam ik makkelijker in contact met andere kinderen. Dat heeft geholpen. Wat ook hielp: mijn moeder werkt bij KLM, op kantoor. Daardoor kon ik goedkoop op en neer vliegen. Iedere vier weken ging ik een weekend naar huis. Via KLM kan ze personeelstickets kopen. Voor een prikkie last minute op en neer. Dat hielp enorm. Helaas zit die personeelskorting er voor mij niet meer in, want dat kan maar tot je 23ste, haha.”
Afgelopen zaterdag speelde William Troost-Ekong tegen het land waar hij grotendeels opgroeide. Zijn Nigeria verloor, met 2-1.
“Zo jong gescheiden van mijn ouders heeft me snel volwassen gemaakt. Ik moest mezelf zien te redden. En dan waren er nog al die regeltjes. Ik moest een uniform dragen, zelf mijn das knopen en mijn schoenen poetsen. De school was enorm strikt. Mijn zwarte leren schoenen moesten blinken en iedere dag werd je kamer geïnspecteerd voordat je naar school ging. Die kleine regels waren heel raar voor mij. Ik was het er ook niet mee eens. Je moest krediet opbouwen. Als je je goed gedroeg, mocht je meer. Kreeg je meer vrije tijd. Maar ik was toen nog vrij rebels. Stribbelde tegen. Dat maakte het allemaal nog lastiger. Achteraf kun je zeggen dat die discipline me gevormd heeft. Ook als voetballer. Ik heb later met veel jongens gespeeld die hun school niet hadden afgemaakt. Jongens van de straat. Die konden goed voetballen, maar hadden de discipline niet en zijn zo door de mand gevallen. Die kostschool heeft mij misschien wel gered. Het idee van mijn vader is bevestigd.”
Spurs
Het duurde niet lang voordat Troost-Ekong bij Engelse profclubs op de radar verscheen. Hij begon bij Fulham en kon op zijn vijftiende kiezen uit aanbiedingen van Liverpool, Manchester City en Tottenham Hotspur. “Bij Liverpool ben ik nog wel gaan kijken, maar bij City hoefde dat al niet meer. Ik had namelijk al gekozen voor Tottenham Hotspur. Die club deed er alles aan om me aan te trekken. Ze vlogen mijn moeder naar Londen om te praten en wilden zelfs naar Nigeria vliegen om mijn vader op te zoeken. Toen was ik er vrij snel uit. Ze kwamen naar mijn school om te regelen dat ik een dag in de week vrij zou krijgen om met oudere jongens te trainen en iedere dag werd ik met een taxi opgehaald.”
Toch was het niet alleen maar luxe bij Spurs. “Als jeugdspelers moesten we de schoenen poetsen van de spelers van het eerste elftal. Iedereen moest dat, mijn teamgenoot Harry Kane bijvoorbeeld ook. Ik was verantwoordelijk voor de schoenen van Ledley King, Younès Kaboul en Michael Dawson. Echte toppers in die tijd. Schoenen poetsen ging mij wel goed af, dankzij die kostschool. Dacht ik er eindelijk vanaf te zijn... haha. In het begin vond ik het ook mooi om te doen, maar naar verloop van tijd werd het vervelend. Want je mocht iedere dag pas naar huis als je de schoenen gepoetst in hun kastjes had gezet. Als het niet goed genoeg was kreeg je dat te horen van de materiaalman. Met kerst kreeg je weleens een envelopje van de speler wiens schoenen jij had gepoetst. Als bedankje.”
