De reis gaat vroeg op de zaterdagochtend naar Mechelen, een provinciestad gelegen aan de snelweg tussen Antwerpen en Brussel. Een gigantische grindbak, normaal dienstdoend als parkeerplaats voor bezoekers die in de stad willen shoppen, is ingericht als fanzone. Er hangt een scherm zo groot dat we Dries Mertens er op ware grootte op bewonderen, na iedere treffer van de Duivels klinkt dreunende housemuziek en natuurlijk worden er pintjes getapt.
Het zou een leugen zijn om te beweren dat het gigantische terrein afgeladen volstaat, maar op deze aangename zaterdagmiddag hebben heel wat mensen besloten hier te kijken hoe België het tegen Tunesië moet opnemen. Wie het niet weet zou amper doorhebben dat een flinke minderheid van de Vlamingen België liever gesplitst ziet worden. Exemplarisch is een filmpje van een woedende KV Mechelen-supporter die na de degradatie van zijn club vals spel vermoedt. Daarvan dus helemaal niets vandaag. Een paar duizend man ziet alles gemoedelijk aan.
Het is nu ook weer niet zo dat de Belgen ook massaal hun volkslied meebrullen op een openbaar plein, maar qua uitdossing hoeven ze amper iets onder te doen voor de Nederlanders. De wedstrijd zelf belooft door het abominabele niveau van enkele Tunesische spelers geen moment spannend te worden, maar is wel de volle negentig minuten het aanzien waard. Eden Hazard opent na vijf minuten de score vanaf de stip, waarna het een wervelende voetbalshow wordt. De 2-0 van Romelu Lukaku wordt nog juichend ontvangen, met de 2-1 van Tunesië wordt het kleine plukje Noord-Afrikaanse aanwezigen gefeliciteerd.
Vanaf de 3-1(weer Lukaku) op slag van rust is het spel uit. Na de pauze wordt de schitterende 4-1 van Eden Hazard door de aanwezigen op waarde geschat. Het toverstukje van de dribbelaar uit La Louvière wordt niet met ordinair gebrul, maar met kreten van diepe bewondering begroet. Zoals het hoort. Hazard fladdert op eenzame hoogte, dwars over taalgrenzen en twisten. Dat Roberto Martinez hem vervangt is te begrijpen, maar wel gruwelijk jammer. Zijn vervanger Michy Batshuayi zorgt dat de wedstrijd geen nachtkaarsverhaal wordt.
Batsman heeft een paar keer pech totdat hij uiteindelijk toch de 5-1 weet aan te tekenen. De parkeerplaats onthaalt de treffer warm. Als Tunesië in extremis nog 5-2 maakt, steekt een vertederd juichen op onder de Belgische aanhang. Ze zoeken de paar mensen die zich in Tunesische outfits hadden gehuld om te feliciteren met de treffer, maar constateren na een korte zoektocht dat deze reeds de aftocht hebben geblazen. Even later blijken ze inderdaad vooraan te zitten bij de bushalte. Ach, het geeft niet.
In het centrum van Mechelen springen de frietpannen weer aan, in de rest van de wereld springen er vooral alarmbellen op rood. Dit België kan echt heel erg goed voetballen. In een kroeg vlak aan het station wordt al de kampioenshymne van Queen meegezongen. Laat overmoed nou de enige valkuil zijn die op deze zonovergoten zaterdagmiddag in de weg lijkt te liggen.
