“We waren altijd bang, dat herinner ik mij het meest’, vertelde een jeugdcoach van NK Zadar in een documentaire van Canal+. Zijn naam was Tomoslav Baric, een van de eerste trainers die Modric als voetballer kende. De Kroatische kuststad Zadar was een hotspot in de Joegoslavische onafhankelijkheidsoorlog en dat maakte de kinderjaren van Modric & consorten allesbehalve simpel. Baric: “Duizenden granaten, verstuurd van de omringende heuvels, vielen in die tijd op ons trainingsveld. We raceten altijd naar beschutting. Voetbal was een ontsnapping van de realiteit.”
Modric laat zich niet graag uit over die tijd en wil in interviews nog wel eens nuanceren dat het zo slecht niet was. “Ik had een normale jeugd, zoals het merendeel van mijn kinderen”, vertelde hij aan FIFA TV in 2016. De werkelijkheid: zijn opa werd door Serviërs vermoord toen Modric zes jaar oud was, waardoor de toekomstige wereldmiddenvelder met zijn ouders en zusje naar het bovengenoemde Zadar moest verhuizen. Hier allerminst huisje boompje beestje voor de familie, maar een verblijf in een vluchtelingenhotel dat vaker bommen op zich gericht kreeg dan Mark Rutte interrupties bij Politieke Algemene Beschouwingen. Maar, zo verzekerde een woordvoerder van het desbetreffende hotel, 'de meeste gaten in de ramen kwamen niet van bommen'. Ze kwamen van Luka Modric, het iele voetbalverslaafde ventje die zelfs in de hallen van het hotel met de bal stond te klooien.
Zijn jeugdjaren maakten niet alleen de voetballer Modric, ook het persoon. Het bracht hem mentale kracht, doorzettingsvermogen, maar vooral een enorme drive om het te schoppen in het leven. Zijn vader werkte zich stuk voor een paar voetbalschoenen voor zoonlief. Een boterham voor zichzelf was bijzaak, zolang Luka zijn dromen kon naleven. Modric junior kon zijn talent ontwikkelen en kwam in de jeugdopleiding van Dinamo Zagreb, waar hij stapsgewijs uitgroeide tot de beste speler van de Kroatische competitie. In 2008 kreeg de vader de ultieme bekroning voor zijn enorme dosis arbeid: Luka verdiende een transfer naar Tottenham Hotspur.
Maar of hij het ook echt kon maken in de Premier League? Aanvankelijk heerste er twijfel. Zijn eerste manager bij The Spurs, Juande Ramos, vond hem fysiek niet geschikt voor een centrale rol en posteerde hem hangend op links. De Spanjaard had medestanders in zijn opvatting. Uitgerekend voetbalromanticus Arsène Wenger liet de Kroaat om deze reden aan Arsenals neus voorbijgaan, verklapte David Redknapp in zijn biografie. Voor Modric waren juist de herinneringen aan vroeger wat hem toen erdoorheen sleepte. “Ik wilde de critici laten zien dat ze het verkeerd hadden. Ik denk dat ze nu moeten toegeven dat dat het geval was”, zei de Kroaat in een interview met de Daily Mail voor het WK 2018.
Let op zijn woorden: ik dénk. Na vanavond is Modric FIFA Voetballer van het Jaar, waar eerder de UEFA hem al een vergelijkbare prijs toekende. Hij leidde Kroatië naar een WK-finale, speelt voor een van de grootste clubs op de aardbol en is meervoudig Champions League-winnaar. Hij verdient zoveel geld dat alle ramen die hij vroeger kapot schoot, op zijn kosten in goud kunnen worden vervangen (met zijn naam in platina gegraveerd). En nog steeds spreekt hij met de nederigheid die je eerder bij pak ‘m beet de keeper van FC Groningen verwacht. Het staat voor zijn speelstijl: in de individualistische glamourwereld van het topvoetbal niet bezig met een goal of zelfs een assist, maar met het beter laten spelen van anderen. En bovenal voor zichzelf: een persoonlijkheid vol bescheidenheid, ondanks een heel knap gevecht naar een waardevol bestaan.
Modric ontsnapte niet alleen aan de realiteit, hij maakte zijn eigen versie ervan. ’s Werelds beste dirigent op het veld was daarnaast dirigent van zijn eigen leven. Hij dicteerde het naar een gala in Londen, waar hij tot de beste voetballer van de aardbol werd gekozen. In alle ironie door de ultieme teamspeler te zijn.
